Η απιστία δεν είναι κάτι προμελετημένο. Κανένας δεν σκέφτεται ότι μια μέρα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο στον σύντροφό του – στον γονιό του παιδιού του. Μπορεί να τύχει στον καθένα να βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια επιλογή και, ανάλογα με τις συνθήκες και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή, να το κάνει κιόλας.
Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ σε μια εξωσυζυγική σχέση που κράτησε μεν λίγο, μου έκανε όμως μεγάλο κακό.
Ευτυχώς, κάπου μέσα στη θολούρα μου βρήκα τη σύνεση να το σταματήσω, αλλά και να πω στον άντρα μου την αλήθεια, ξεκινώντας παράλληλα μια συζήτηση εκ βαθέων για τη δική μας σχέση και το μέλλον μας ως ζευγάρι με παιδιά. Δεν έχω παράπονο. Θύμωσε, αλλά έδειξε πολλή κατανόηση και σταδιακά βρήκε τη δύναμη να με συγχωρέσει. Όχι για τους τύπους, αλλά ειλικρινά, μέσα από την ψυχή του. Δεν είχα αμφιβολία ότι με αγαπάει, αλλά αυτή τη φορά το απόδειξε όσο ποτέ άλλοτε.
Δυστυχώς, δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτό το λούκι. Έχουμε και δύο παιδιά. Το ένα είναι ακόμη μικρό, η κόρη μας όμως είναι αρκετά μεγάλη και κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά. Όταν δεν πήρε καθαρές εξηγήσεις, έγινε δύστροπη, άρχισε να κλείνεται στο δωμάτιό της και να μη μας μιλάει για ολόκληρες μέρες.
Μου ήταν επώδυνο, αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να της πω την αλήθεια. Πήρα τα πράγματα από την αρχή, της εξήγησα ότι καμιά φορά οι σχέσεις των ανθρώπων περνάνε κρίση και κάτω από την πίεση των καταστάσεων παίρνουν λάθος αποφάσεις. Της είπα ότι στη δική μας περίπτωση, υπάρχει πολλή αγάπη ανάμεσά μας κι έτσι το δικό μου λάθος δεν οδήγησε σε μια καταστροφή για την οικογένειά μας και πως, ό,τι και αν γινόταν, εμείς θα κάναμε τα πάντα για εκείνη και τον αδερφό της.
Με άκουσε με προσοχή, αλλά και με δυσπιστία. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να δει τις αποχρώσεις του γκρι σε μια τέτοια κατάσταση και να ζυγίσει τα πράγματα όπως εμείς. Ούτε να συγχωρέσει τον τελευταίο άνθρωπο στον κόσμο από τον οποίο περίμενε να δει μαι τέτοια συμπεριφορά. Είναι μια ρήξη που μπορεί να αποδειχθεί ανεπανόρθωτη και θέλει πολλή δουλειά για να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως ήταν.
Προς το παρόν, η στάση της είναι απόμακρη και επιφυλακτική. Η άγκυρά της είναι πια ο πατέρας της και καλώς, αφού εκείνος είναι που έδειξε τον πιο ακέραιο χαρακτήρα μέσα στο σπιτικό μας.
Αλλά εγώ θα είμαι εκεί, δίπλα της, και θα προσπαθώ να ξανακερδίσω την εμπιστοσύνη του παιδιού μου γιατί αυτή είναι μια μάχη που αξίζει πραγματικά να δώσει κανείς. Ειδικά τώρα που μπαίνει στην εφηβεία, οφείλω να της δείξω ότι μπορώ να σταθώ στο ύψος του ρόλου μου, να της δώσω το πρότυπο που έχει ανάγκη.
Και φυσικά, να της αποδείξω ότι η οικογένεια δεν είναι κάτι που φτιάχνεις μια φορά και τέλειωσε. Θέλει κόπο και θυσίες, αλλά και χώρο στην καρδιά μας για συγχώρεση. Έτσι ώστε οι πληγές μας να επουλώνονται και να προχωράμε μαζί προς το καλύτερο.