Από τότε που ήμουν μικρή ήθελα μια μέρα να κάνω πολλά παιδιά.
Εγώ ήμουν μοναχοπαίδι και παρ’ ότι οι γονείς μου ήταν φανταστικοί, ένιωθα συχνά μόνη επειδή δεν είχα αδέρφια. Ειδικά όταν φεύγαμε απ’ το χωριό, όπου μαζευόμασταν όλα τα ξαδέρφια σαν μια τεράστια οικογένεια, με έπιανε μελαγχολία κι έκανα μέρες να συνέλθω.
Γι’ αυτό και το είχα αποφασίσει από νωρίς. Όταν μεγάλωνα θα έκανα μια μεγάλη οικογένεια, με πολλά παιδιά. Το έλεγα κιόλας κι ας με κορόιδευαν οι φίλες μου. Κι ας μου έλεγε η μάνα μου ότι είναι νωρίς για τέτοια σχέδια, πριν τελειώσω το σχολείο και σπουδάσω με το καλό.
Εδώ που τα λέμε κι εγώ ήθελα να σπουδάσω, αλλά ήθελα και να γίνω μαμά. Οπότε έκανα αυτό που έπρεπε. Πέρασα σε μια σχολή βεφονηπιοκόμων, τελείωσα στην ώρα μου κι άρχισα να ασχολούμαι με παιδιά, που τα υπεραγαπούσα.
Φυσικά, συνέχισα να λέω πόσο πολύ ήθελα να κάνω μια τεράστια οικογένεια, αλλά έπρεπε να βρω και τον άνθρωπο που θα μοιραζόταν το όραμά μου.
Στο μεταξύ, πολλοί ήταν εκείνοι που μου έλεγαν ότι καταλαβαίνουν τη λαχτάρα μου, αλλά και πως δεν ήξερα τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδιά και πως θα το μετάνιωνα στα σίγουρα πριν φτάσω στα πολλά. Σ’ αυτούς έγνεφα σαν να κατανοώ τους φόβους και τις αμφιβολίες τους, αλλά τους άκουγα βερεσέ.
Εγώ ήμουν σίγουρη ότι αν έβρισκα τον κατάλληλο άνθρωπο δεν θα σταματούσα ποτέ από μόνη μου. Κι αν δεν μπορούσα να κάνω εγώ πολλά παιδιά, θα υιοθετούσα κιόλας. Τα πολλά παιδιά είναι ευτυχία, πίστευα, και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω.
Πρέπει να ομολογήσω ότι στη ζωή μου ήμουν πολύ τυχερή, αφού με αγάπησε ένας υπέροχος άντρας, ο σημερινός «πάτερ-φαμίλιας» μου. Όταν τον ερωτεύτηκα, βέβαια, δεν ήξερα αν έχει τα ίδια μυαλά με μένα, αλλά όταν αγαπάς δεν τα κοιτάζεις αυτά. Κι όμως, όταν ήρθε στιγμή να μιλήσουμε για το κοινό μας μέλλον, η ζωή μου έκανε μια απίστευτη έκπληξη: ήθελε στ’ αλήθεια να αποκτήσει πολλά παιδιά όπως κι εγώ!
Κάπως έτσι βρεθήκαμε με 5 υπέροχα ανθρωπάκια να γεμίζουν το σπίτι μας με χαμόγελα και ευτυχία. Και σκοπεύουμε να συνεχίσουμε...
Δεν ήταν και δεν είναι εύκολο – ούτε οι γέννες πήγαν όλες ρολόι ούτε τα οικονομικά μας είναι πάντα στην καλύτερη κατάσταση. Αλλά σε όλους αυτούς που με προειδοποιούσαν για τις – αναμενόμενες, καλώς ή κακώς – δυσκολίες υπονοώντας ότι θα με λυγίσουν ένα έχω να πω:
Όχι μόνο δε λύγισα, αλλά είμαι πιο ευτυχισμένη απ’ όσο θα μπορούσα να ήμουν ποτέ. Η αγάπη που δίνω και παίρνω κάθε μέρα δεν περιγράφεται και η ζωή με μια μικρή ομάδα παιδιών είναι στ’ αλήθεια σαν να ζεις σε κατασκήνωση.
Κατανοώ ότι δεν είναι μια επιλογή που ταιριάζει σε όλους, αλλά ταυτόχρονα είναι και λίγο σαν να κάνεις την πρώτη σου βουτιά από έναν ψηλό βράχο: φοβάσαι αλλά, εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου και βουτάς με οδηγό την πίστη ότι μόλις αγγίξεις το νερό όλα θα είναι τέλεια!
Πολύτεκνη, λοιπόν, και όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά το συστήνω σε όλους όσους το έχουν στην άκρη του μυαλού τους. Αρκεί να το θέλουν πραγματικά και να έχουν δίπλα τους τον κατάλληλο άνθρωπο για να το μοιραστούν.