«Ο άντρας μου πάντα ονειρευόταν πως θα αποκτούσε αγόρια. Δυο γιους για την ακρίβεια, που θα του έμοιαζαν και θα τον ακολουθούσαν παντού για να τους μάθει όσα ξέρει. Θα ήταν ατρόμητοι και έπαιζαν μαζί ποδόσφαιρο.
Όταν κάνεις σχέδια όμως, ο θεός χαμογελά και έτσι αποκτήσαμε δυο υπέροχες κόρες. Δεν παίζει ποδόσφαιρο όπως υπολόγιζε, αλλά με κούκλες. Κάποιες φορές κάθεται μέχρι και να τον βάψουν! Κάθε μέρα, τα κορίτσια μας του χαρίζουν αμέτρητες αγκαλιές και χάδια - και πραγματικά τον κάνουν ότι θέλουν.
Πιστεύω πως ο άντρας μου είναι γεννημένος κοριτσομπαμπάς. Οι κόρες μας τον λατρεύουν και του έχουν τρελή αδυναμία. Τον ακολουθούν παντού και κάνουν πολλά πράγματα μαζί. Είναι ατρόμητες με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο. Όσο μεγαλώνουν τόσο πιο πολύ θέλουν να του μοιάσουν - να είναι δυνατές σαν και αυτόν.
Μπορεί να μην παίζουν ποδόσφαιρο αλλά πάντα θα κάτσουν δίπλα του να δουν τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Θα πανηγυρίσουν μαζί του και ίσως είναι τα μόνα κορίτσια στον κόσμο που καταλαβαίνουν τι είναι το οφσάιντ! Ακόμα και στο γήπεδο πηγαίνουν μαζί του!
Ποτέ του δεν φαντάστηκε τη ζωή του περιτριγυρισμένος από κορίτσια, όμως, μου εκμυστηρεύτηκε πως δεν θα το άλλαζε για τίποτα στον κόσμο. Βρήκε την ευτυχία στις κόρες τους. Γνώρισε την τρυφερότητα και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να είναι σωστό πρότυπο για εκείνες.
Καταλαβαίνει πως ο ρόλος του στη ζωή τους είναι σπουδαίος. Είναι ο πρώτος άντρας που θα τις εκτιμήσει και θα τις επαινέσει. Ξέρει πως η μεταξύ τους επικοινωνία θα καθορίσει την εμπιστοσύνη αλλά και την άνεση που θα αποκτήσουν με τα αγόρια στην εφηβεία και μετέπειτα με τους άντρες.
Τις ενθαρρύνει να είναι δυναμικές και τους μαθαίνει να κάνουν ''αντρικές'' δουλειές για να μην έχουν την ανάγκη κανενός. Έχουν τους δικούς τους κώδικες και αστεία και δεν χορταίνω να βλέπω τους τρεις τους, αγκαλιασμένους στον καναπέ να βλέπου παιδικά.
Ναι, ο άντρας μου πίστευε ότι θα ήταν περισσότερο χαρούμενος αν είχε αγόρια. Φοβόταν να γίνει κοριτσομπαμπάς. Τώρα, όποτε του το υπενθυμίζω, απλώς γελάει και μου λέει ''Εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο'' και χαμογελάμε ο ένας στον άλλον γιατί και οι δύο ξέρουμε. Και η ζωή ξέρει καλύτερα απ' όλους μας τι χρειάζεται ο καθένας.»