«Είναι σκέτη μαγεία να μεγαλώνεις δίδυμα. Βλέπεις καθημερινά πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός τους! Συντονίζονται μεταξύ τους με ένα μοναδικό τρόπο, αλληλοπροστατεύονται και ο ένας τελειώνει τις προτάσεις του άλλου.
Το πρωί σηκώνονται μαζί και νυστάζουν πάντα την ίδια ώρα τη νύχτα. Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλήσουν - επικοινωνούν με τα μάτια. Τους αρέσουν τα ίδια παιχνίδια και τηλεοπτικά προγράμματα. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι ο ένας είναι αριστερόχειρας και ο άλλος δεξιόχειρας.
Η καθημερινότητά μας είναι όμορφη και ταυτόχρονα πολύ κουραστική. Έχουν πολλή ενέργεια και κάθε μέρα γίνεται χαμός στο σπίτι. Θα παίξουν, θα κυλιστούν στα πατώματα, θα φωνάξουν ο ένας στον άλλον και μετά από λίγο θα φιλιώσουν και θα πειράξουν όλους τους υπόλοιπους.
Αυτό που μου φαίνεται μέχρι και σήμερα απίστευτο είναι το έξης. Ενώ μοιάζουν πολύ, μοιράζονται τα ίδια ερεθίσματα, βιώνουν την ίδια καθημερινότητα και ζουν στο ίδιο περιβάλλον, είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Ο ''μεγαλύτερος'' είναι πιο ήπιος χαρακτήρας από τον ''μικρότερο'', ο οποίος έχει εκρηκτικό ταπεραμέντο. Εκείνος είναι που θα τον ξεσηκώσει για να κάνουν σκανταλιές! Παρόλα αυτά είναι πολύ πιο ευαίσθητος και τρυφερός από τον μεγάλο του αδερφό.
Ειλικρινά, δεν χορταίνω να βλέπω αυτές τις διαφορές τους καθώς μεγαλώνουν.
Κάποιες φορές νιώθω πολύ κουρασμένη τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Όταν δύο παιδιά περιμένουν ταυτόχρονα την καθοδήγησή σου, πρέπει να εξοπλιστείς με πολλή υπομονή. Το ίδιο φυσικά ισχύει για όλες τις διαδικασίες που χρειάζεται να γίνουν διπλά όσο μεγαλώνουν.
Εκτός, όμως, από τις χαοτικές στιγμές, έχω την τύχη να παίρνω διπλές αγκαλιές και απέραντη αγάπη από τους δύο πρωταγωνιστές που κυριαρχούν στη ζωή μου. Κι αυτό δεν θα το άλλαζα με τίποτα.»