«Όσες είναι μανάδες ξέρουν καλά τι σημαίνει νήπιο σε παροξυσμό. Ασταμάτητο κλάμα, παράλογες απαιτήσεις, νεύρα και πείσμα… ανίκητο πείσμα! Βεβαίως, δεν είναι όλα τα νήπια το ίδιο δύσκολα. Η δικιά μου πάντως, πρέπει να είναι από τα δυσκολότερα που έχουν υπάρξει.
Συνεπώς, οι φορές που βρέθηκα να την κοιτάζω εμβρόντητη να χτυπιέται στη μέση του δρόμου, της πλατείας, της παιδικής χαράς, του εμπορικού κέντρου, της ταβέρνας κλπ. κλπ. είναι κυριολεκτικά άπειρες. Τόσες που μια μέρα απλώς σταμάτησα να προσπαθώ να την ηρεμήσω. Στάθηκα προστά της απαθής και περίμενα. Περίμενα να δω τι θα γίνει…
Θα εκραγεί το κεφάλι της από τα νεύρα, όπως έμοιαζε πολύ πιθανό εκείνη τη στιγμή;
Θα μου χώσει κλωτσιά στο καλάμ, το πιο ευάλωτο σημείο που έφτανε να χτυπήσει;
Θα κλαίει και θα οδύρεται μέχρι να εξαντληθεί και να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου;
Ή θα αποδεχτεί την ήττα της και θα μάθει να δέχεται το “όχι” ως μέρος της ρημάδας της ζωής;
Όσο περίμενα χωρίς να αντιδρώ τόσο εκείνη ανέβαζε την ένταση και κάποιες στιγμές κόντεψα να λυγίσω, το ομολογώ. Όμως είχα πάρει ένα δρόμο χωρίς γυρισμό και ήμουν αποφασισμένη να δω τι βρίσκεται στο τέλος του: η λύτρωση ή η απόλυτη καταδίκη;
Τελικά, τα πράγματα πήγαν καλύτερα απ’ ότι περίμενα και συνέχισα να το εφαρμόζω. Σταδιακά, οι κρίσεις της μικρής αραίωσαν αφού πρώτα πήραμε και οι δυο μας κάποια πολύ σημαντικά μαθήματα.
Καταρχάς, το μικρό μου τερατάκι έμαθε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει το δικό της και θα κουράζεται τσάμπα, βγαίνοντας ζημιωμένη στο τέλος. Έπαψε, δηλαδή, να χρησιμοποιεί τη γκρίνια και το κλάμα για ψύλλου πήδημα και η ζωή όλων μας έγινε πιο εύκολη και λιγότερο θορυβώδης.
Εγώ πάλι, έμαθα να μην υποκύπτω με το παραμικρό κλάμα ή μούτρωμα, κάτι που ομολογώ ότι έκανα πολύ συχνά πιο πριν. Άρχισα, μάλιστα, να δίνω εναλλακτικές στη μικρή για να μη νομίζει ότι όταν λέμε όχι είναι γιατί δεν θέλουμε να διασκεδάζει.
Στην αρχή, η μικρή έφτυνε κατάμουτρα τις εναλλακτικές μου (το σκασμένο). Σιγά σιγά όμως, κατάλαβε ότι το κάτι είναι καλύτερο απ’ το τίποτα. Και ένιωσε ότι έχει κι έναν σχετικό έλεγχο, αφού είναι εκείνη που επιλέγει στο τέλος.
Μέχρι να το πάρει απόφαση, έμαθα κι εγώ να είμαι πιο χαλαρή με το γεγονός ότι μαλώνω με έναν μπόμπιρα σε κοινή θέα. Δεν είναι δα και κάτι σπάνιο για να μας κοιτάζουν όλοι. Μήπως υπάρχει μαμά ή μπαμπάς που δεν το έχει περάσει, λίγες φορές έστω;
Κι ένιωσα και πιο σίγουρη όσον αφορά την πειθαρχία του παιδιού. Κατάλαβα ότι, ακόμη κι αν δε φαίνεται πάντα έτσι, ο γονιός έχει το καρπούζι και το μαχαίρι και είναι στο χέρι του να βρει τη λύση. Όσο φυσιολογικό είναι για ένα παιδί να χρησιμοποιήσει ότι μέθοδο αισθάνεται ότι έχει για να πάρει αυτό που θέλει – ή που νομίζει ότι ειναι καλό για ‘κείνο – άλλο τόσο είναι για τον γονιό να βρει τρόπο να το καθοδηγήσει προς το αληθινά ωφέλιμο. Και φυσικά, να του δείξει πως με τις φωνές δεν καταφέρνουμε τίποτα, γενικώς στη ζωή.
Εντάξει, εγώ έπρεπε στην ουσία να αντιστρέψω μια κατάσταση που είχα ήδη αφήσει να εδραιωθεί. Αλλά στο επόμενο παιδί (εάν έρθει με το καλό) ξέρω πλέον τι θα κάνω, από νωρίς κιόλας.»