«Η μουσική είναι το καταφύγιό μου από μικρή, αλλά και η γλώσσα με την οποία επικοινωνούσα με τους γονείς μου. Ανάλογα με το πώς έπαιζα πιάνο, καταλάβαιναν τι νιώθω χωρίς καν να μου μιλήσουν. Έτσι είναι και με τα παιδιά μου. Με βλέπουν να παίζω πιάνω και είναι σαν να ακούνε όλα όσα έχω μέσα μου. Ακόμα και όταν είμαι νευριασμένη, το καταλαβαίνουν επειδή παίζω έντονα και γρήγορα για να πνίξω τον θυμό μου πριν ξεσπάσει σε λάθος κατεύθυνση.
Ταυτόχρονα, όμως, η μουσική είναι κι ένας τρόπος να τα διαπαιδαγωγώ – είναι ο σύμμαχός μου ως γονιός. Οταν παίζω μουσική, τα παιδιά μου κάθονται γύρω μου και κάνουν το καθένα ότι επιθυμεί. Νιώθουν την παρουσία μου, αλλά δεν καταπιέζονται από αυτήν. Είναι μια παρουσία ζεστή, καθολική, αλλά και διακριτική μαζί.
Και το κυριότερο, είναι μια παρουσία ειλικρινής, χωρίς επιτήδευση και διάθεση χειραγώγησης. Κι αυτό γιατί δεν παίζω μουσική για να μυήσω τα παιδιά μου σ’ αυτήν ή να τα παροτρύνω να γίνουν τέλεια σε ότι κάνουν. Παίζω μουσική ακριβώς επειδή δεν είμαι τέλεια σ’ αυτό, το κάνω απλώς επειδή το αγαπώ κι επειδή με απελευθερώνει εκφραστικά.
Με λίγα λόγια, πολύ συχνά παίζω λάθος, χάνω τις νότες και τον ρυθμό, μοιάζω διαρκώς να είμαι σε στάδιο εκμάθησης. Κι όλα αυτά, μπροστά στα παιδιά μου. Για να τους μεταδώσω ένα σημαντικό μάθημα: να μη σκοτίζονται τόσο με την τελειότητα όσο με την αλήθεια σε ό,τι κι αν κάνουν στη ζωή τους που θα τους γεμίζει και θα ευφραίνει την ψυχή τους.
Να μη φοβούνται να κάνουν λάθη, να αποτύχουν, ακόμη και να πληγώσουν κάποιον. Αρκεί να το γνωρίζουν και να ξέρουν να επανορθώνουν, να προσπαθούν ξανά και να ζητούν ειλικρινά συγνώμη.
Να συνθέτουν τη δική τους μουσική κι ας μην πρόκειται για την τέλεια συμφωνία, αλλά για ένα χαρωπό φαλτσαριστό σκοπό. Αρκεί να βγαίνει μέσα από την ψυχή τους και να είναι φτιαγμένο για να κάνει εκείνα χαρούμενα και όχι τους γύρω τους. Να είναι το τραγούδι της δικής τους ζωής και θα είναι σίγουρα πανέμορφο.»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com