Μόλις έχει τελειώσει ο Πόλεμος, η Ευρώπη κοιτάζει να κλείσει τις πληγές της και να ανοικοδομηθεί. Πού μυαλό για υψηλή ραπτική και μόδα… Όμως στο Παρίσι τα πράγματα είναι αλλιώς. Η ζωή κυλάει, πλάι στα νερά του Σηκουάνα, με ρυθμούς διαφορετικούς, από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο…
Ο Jacques Heim εκείνη την εποχή πιάνει τον σφυγμό του παριζιάνικου κοινού, που θέλει να ξεφύγει, από τη μιζέρια και τ’ αποκαΐδια του Πολέμου, από τη σκοτεινιά της κατοχής, από το αβέβαιο «αύριο» και να νιώσει περισσότερη ελευθερία. Τι κάνει ο δαιμόνιος σχεδιαστής; Παρουσιάζει ένα γυναικείο μαγιό δύο τεμαχίων: Φαρδύ σλιπ και επίσης ευμεγέθης στηθόδεσμος με βολάν στολισμένος με λουλούδια. Η κοιλιά ακάλυπτη! Πανικός.
Το νέο μαγιό το ονομάζει «Atom», άτομο δηλαδή, θέλοντας να επισημάνει το μικρό του μέγεθος. Και προκαλεί εκρήξεις. Και στη 10ετία του ’30 είχε εμφανιστεί γυναίκα σε παραλία με, ας το πούμε μπικίνι, αλλά περισσότερο θύμιζε ολόσωμο μαγιό, αφού τα κομμάτια ήταν φαρδιά και κάλυπταν κοιλιά και αφαλό.
Δυστυχώς, το μαγιό του Jacques Heim μπήκε στο πιο βαθύ συρτάρι της ντουλάπας του, αφού καμιά κυρία που σέβεται τον εαυτό της δεν θα το φορούσε αφήνοντάς το στα αζήτητα… Για πόσο όμως;
Ένα μόλις μηνά μετά, ο Louis Reard, ένας δαιμόνιος γαλλοελβετός μηχανικός αυτοκινήτων, που έχει δει τα σχέδια του Heim δεν διστάζει να αφήσει τα γαλλικά κλειδιά, τα σιλανσιέ και τα ντριστριμπιτέρ και να αντιγράψει την ιδέα του μαγιό δύο τεμαχίων, με μια προσθήκη. Ή μάλλον καλύτερα, αφαίρεση: Μικραίνει κι άλλο τα υφάσματα, που τώρα πλέον είναι δυο λωρίδες που ίσα ίσα καλύπτουν τα επίμαχα σημεία του γυναικείου κορμιού. Το ονομάζει «μπικίνι», από την ατόλη Μπικίνι των νησιών Μάρσαλ του Ειρηνικού, όπου γίνονταν πυρηνικές δοκιμές. Αυτό ήταν.
Προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και έκρηξη ισχύος πυρηνικής βόμβας. Δυσκολεύτηκε βέβαια να βρει μοντέλο να το παρουσιάσει και κατέφυγε στην 19χρονη στριπτιζέζ Micheline Bernardini, που χόρευε σε καζίνο του Παρισιού. Η 19χρονη δεν δίστασε διόλου να αποδεχτεί την πρόκληση. Η επίδειξη έγινε σε πισίνα στο Παρίσι και ο αντρικός πληθυσμός ενθουσιάστηκε. Η διάσημη δημοσιογράφος μόδας Diana Vreeland περιέγραψε τότε το μπικίνι ως «ατομική βόμβα της μόδας».
Το «Atome» του Heim ήταν πιο κοντά στα ήθη και την αισθητική της δεκαετίας του '40, αλλά το μαγιό του Réard κέρδισε το κοινό, που διψούσε για (σεξουαλική) επανάσταση.
Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο κινηματογράφος… Όταν βγήκε η Μπριζίτ Μπαρντό στο «Manina, la fille sans voiles» με το μικροσκοπικό μπικίνι της, την επομένη όλες οι μοντέρνες Ευρωπαίες αναζητούσαν το διάσημο μαγιό. Οι Αμερικανοί αντιστάθηκαν, αλλά όταν το είδαν στη Ράκελ Ουέλς και στην Ούρσουλα Άντρες παραδόθηκαν άνευ όρων…
Πηγή: reader.gr