«Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική αλλά ένα είναι σίγουρο: είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Αυτό που παρατηρώ ωστόσο, είναι ότι οι περισσότερες μαμάδες έχουν αρκετά παράπονα από τους συζύγους τους. Και πραγματικά στενοχωριέμαι να βλέπω γυναίκες να επιφορτίζονται όλες τις ευθύνες των παιδιών και του σπιτιού και να μην λαμβάνουν κανένα είδος βοήθειας.
Νιώθω τύψεις γιατί ανήκω σε μια άλλη κατηγορία γυναικών και δηλώνω τυχερή γιατί ο άντρας μου είναι παρών και υποστηρικτικός. Κάνει για τον γιο μας όσα κάνω εγώ και για να είμαι ειλικρινής, κάποιες φορές και περισσότερα. Δεν είναι ανεύθυνος και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη να χειριστεί καταστάσεις.
Αλήθεια είμαι τυχερή και δεν το συνειδητοποιώ μέχρι να μιλήσω με άλλες μαμάδες. Εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν μένουν όλοι οι μπαμπάδες σπίτι όταν το παιδί τους είναι άρρωστο. Όταν με ρωτάνε αν ανησυχώ που τους αφήνω τους δυο τους, με πιάνουν τα γέλια. Φυσικά και όχι, είναι ο πατέρας του και ξέρει τι κάνει. Για να ακριβολογούμε έχουμε και οι δυο μας την ίδια εμπειρία όσον αφορά τα παιδιά.
Έχω έναν απίθανο σύζυγο - είναι η εξαίρεση ενώ θα έπρεπε να είναι ο κανόνας.
Τον αγαπάω, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και θέλω να ζήσω μαζί του την υπόλοιπη ζωή μου. Αλλά δεν θεωρώ ότι κάνει κάτι το αξιοσημείωτο - κάνει απλώς το καθήκον του. Και πριν με κατηγορήσετε ότι δεν του πλέκω αρκετά το εγκώμιο, να σας πω ότι ο ίδιος το λέει και το διατυμπανίζει στους γύρω του.
Πρέπει να υπάρχει ισότητα μεταξύ των συντρόφων διαφορετικά δημιουργούνται συνεχώς προβλήματα. Κι ας μη γελιόμαστε οι γονείς... είναι γονείς ανεξάρτητα απ΄το φύλο. Έχουμε ένα ρόλο και πρέπει να είμαστε συνυπεύθυνοι.»