Μιλάμε για στιγμές που περνάνε και δεν θα ξανάρθουν, όπως η τελευταία φορά που:
Τα ταΐσαμε με το γάλα μας
Πόσο μοναδική εμπειρία είναι ο θηλασμός για μια μαμά; Να νιώθει το μωρό της να κολλάει στο δέρμα της και να αναζητά το στήθος της για να τραφεί, να πάρει κυριολεκτικά ζωή. Υπάρχει άραγε καμιά μας που δεν θυμάται με νοσταλγία τους τελευταίους θηλασμούς, όταν βλέπει το παιδί της να απογαλακτίζεται για πρώτη φορά;
Έπιασαν το χέρι μας για να περπατήσουν
Αχ, αυτά τα πρώτα δειλά, τρεμάμενα βηματάκια τους που σε γεμίζουν χαρά, αλλά σου θμίζουν κιόλας ότι αυτά είναι τα πρώτα τους βήματα προς την ανεξαρτησία. Κι όταν σε πιάνουν με το χεράκι τους και σε τραβολογάνε από εδώ κι από εκεί, να περπατήσεις μαζί τους, να τους δώσεις το πρώτο τους στήριγμα στο ταξίδι που μόλις ξεκινάει.
Έτρεξαν στην αγκαλιά μας επειδή κάποιος τα πείραξε
Πόσο τολμηρά και ταυτόχρονα πόσο ευάλωτα είναι τα μικρούλια μας; Κάπως έτσι δεν νιώθουμε όταν απομακρύνονται από εμάς για να ανακαλύψουν τον κόσμο και τρέχουν πίσω στην αγκαλιά μας μόλις κάτι τα τρομάξει ή κάποιος τα πειράξει. Θυμάστε άραγε την τελευταία φορά που συνέβη αυτό; Ήταν και η πρώτη ένδειξη ότι πλέον «το ‘χουν» και μόνα τους.
Τα συνοδεύσαμε σε πάρτι συμμαθητή τους
Θυμάστε τα πρώτα τους πάρτι που πηγαίναμε κι εμείς μαζί τους; Και τα βλέπαμε να καμαρώνουν με τα καλά ρουχαλάκια τους πριν τα λερώσουν με τούρτα και αναψυκτικό… Ε, τότε θα θυμάστε ότι ήρθε και η στιγμή που πήγαν σε πάρτι χωρίς εμάς, χωρίς να μπορούμε να τα καμαρώσουμε με τη σειρά μας να κάνουν τα πρώτα τους δειλά φλερτ.
Ζήτησαν τη βοήθειά μας με τα μαθήματά τους
Τι αγωνία κι αυτή, να τα πάνε καλά στο σχολείο; Καθόμασταν μαζί τους και κάναμε ασκησούλες και επαναλήψεις και «λέγαμε το μάθημα» για να νιώσουν σίγουρα για τον εαυτό τους και να προσπαθήσοιυν ακόμα πιο πολύ. Ώσπου μια μέρα, τα μαθήματά τους ξεπέρασαν το επίπεδο των γνώσεών μας και δεν ζήτησαν ποτέ ξανά τη συμβολή μας.
Μας ρώτησαν αν μπορούν να βγούνε με τους φίλους τους
Πόσο γρήγορα μεγαλώνουν όμως; Από εκεί που τα συνοδεύαμε στα πάρτι, ξαφνικά εκφράζουν την επιθυμία να βγούνε έξω με τους φίλους τους. Ξεκινάνε από την πλατεία, μετά έρχεται η καφετέρια και άντε να τα μαζέψεις. Κι έρχεται κάποτε κι εκείνη η στιγμή που απλώς ανοίγουν την πόρτα και σου λένε «βγαίνω μαμά, αν αργήσω φάτε»!
Ρώτησαν αν είναι όμορφα για το ραντεβού τους
Αχ, αυτά τα πρώτα ραντεβού... Που χτενίζονται και σενιάρονται για πρώτη φορά στη ζωή τους και δεν κάνουν ρούπι αν δεν τους δώσουμε την έκγκρισή μας. Αυτές οι στιγμές κι αν τελειώνουν γρήγορα. Τη μια μέρα είσαι ο προσωπικός τους στιλίστας και την άλλη έχουν ήδη δική τους άποψη και δεν θέλουν καν να ξέρεις οτι βγαίνουν ραντεβού.
...και τελειωμό δεν έχουν οι στιγμές και τα δάκρυά μας!