Ίσως γι΄αυτό με άγγιξε τόσο πολύ το παρακάτω κείμενο και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Όλοι λένε ότι τα χρόνια περνάνε γρήγορα και ότι τα παιδιά μεγαλώνουν μέχρι να πεις «κύμινο», αλλά αυτό δεν μπορείς να το αντιληφθείς όσο συμβαίνει. Απλά ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι το μωρό σου δεν υπάρχει πια, μεγάλωσε και είναι έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του...
«Προχθές το απόγευμα, ο έφηβος γιος μου κάθισε στην καρέκλα του κουρέα μασόντας την τσίχλα του και κοιτώντας ευθεία μπροστά. Όλη αυτή την ώρα τον παρατηρούσα αχόρταγα ρουφόντας κάθε λεπτομέρεια της εικόνας του. Τα ζουμερά μαγουλάκια του έχουν αντικατασταθεί από έντονες γωνίες, το αθώο του βλέμμα του έχει γίνει πιο στιβαρό ενώ οι μύες στο σώμα του θυμίζουν περισσότερο ανδρικό σώμα, παρά παιδικό.
Επιπλέον, η τσιριχτή του φωνούλα έχει αντικατασταθεί από έναν μπάσο ενώ τα αφράτα πατουσάκια του με τα μικρά δαχτυλάκια έχουν μεγαλώσει, έχουν γεμίσει τρίχες και είναι έτοιμα να διαλύσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Οι αγκαλιές του, με τις οποίες με τύλιγε όλο αγάπη και ζεστασιά και δεν έλεγε να με αφήσει έχουν αντικατασταθεί από ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη, ενώ η προθυμία του να πάμε οι δυο μας για παγωτό έχει αντικατασταθεί με βαρεμάρα.
Αν προλάβω και του πιάσω το χέρι για περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο, θα τραβηχτεί. ''Έλα, μαμά, σταμάτα'', θα μου πει, για να μου δείξει ότι φτάνει… δεν θέλει άλλο. Το μωρό που γέννησα, η πρώτη μου αγάπη, δεν υπάρχει πια - μεγάλωσε και έγινε άντρας.
Ξέρω ότι με αγαπάει και πως με χρειάζεται ακόμα, αλλά το μικρούλι μωράκι που κρατούσα στα χέρια μου δεν θα γυρίσει πίσω. Προσπαθεί τόσο πολύ να μεγαλώσει την ίδια στιγμή που εγώ θέλω να τον κρατήσω για λίγο ακόμα μικρό! Και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, συχνά ξεχνάμε και οι δύο να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που έχουμε ο ένας τον άλλον.
Συχνά ο φτάνει τον άλλον στα όριά του. Όταν εγώ προσπαθώ να του δώσω λίγο χώρο παραπάνω, εκείνος διεκδικεί περισσότερο. Όταν εγώ προσπαθώ να είμαι κοντά του, εκείνος με διώχνει γιατί δεν θέλει να χρειάζεται τη βοήθειά μου. Όλοι μου έλεγαν ότι τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα και πως η εφηβεία είναι δύσκολα διαχειρίσιμη από τους γονείς αλλά κανείς δεν με είχε προετοιμάσει για τη στιγμή που το μικρό μου αγοράκι θα μεγαλώσει και θα φύγει από κοντά μου...
Το ξέρω, ότι κάποια στιγμή πρέπει να λέμε αντίο στα παιδιά μας και να τους επιτρέπουμε να ανακαλύπτουν μόνα τους τον κόσμο. Είναι αναπόφευκτο. Αλλά πάντα πίστευα, ότι το αντίο αυτό το λες τη στιγμή που θα ανοίξει την πόρτα του σπιτιού και θα φύγει για να ανοίξει τα φτερά του και όχι ενώ ακόμα ζούμε κάτω από την ίδια στέγη και τον βλέπω κάθε μέρα.
Είμαι στ’ αληθεια πολύ περήφανη για το γιο μου όμως μου είναι πολύ δύσκολο να τον αφήσω να “φύγει”. Μου λείπει το μωρό μου και η σχέση που είχαμε οι δυο μας όσο ήταν μικρός και δεν ξεκολλούσε από πάνω μου. Ωστόσο, ήρθε η ώρα να προχωρήσω μπροστά. Να προσαρμοστώ στην νέα πραγματικότητα και να γνωρίσω αυτό το έφηβο αγόρι που κάθεται στην καρέκλα του κουρέα και κοιτάει ευθεία μπροστά του».
Πηγή: scarymommy.com