«Σε παρακαλώ, πριν με ρωτήσεις πότε θα κάνω παιδί, σκέψου λιγάκι...
Σκέψου εάν είσαι ο πρώτος που με ρωτάει αυτές τις μέρες ή ένας ακόμα από τους πολλούς.
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση μου. Σκέψου εάν έχω αναφέρει ποτέ μου αυτό το ζήτημα, εάν σου έχω μιλήσει ποτέ για παιδιά.
Σκέψου πόσο προσωπική είναι μια τέτοια ερώτηση και τι μπορεί να σημαίνει για κάποιους από εμάς.
Μπορεί να μην το γνωρίζεις, αλλά δίνω μάχη με την υπογονιμότητα κι έχω ήδη χάσει ένα παιδί. Είναι ένα ενδεχόμενο που θέλω να λάβεις υπ’ όψιν πριν ρωτήσεις.
Πρέπει να το λάβεις υπ’ όψιν γιατί η στεναχώρια που θα μου προκαλέσεις μπορεί να είναι τόσο μεγάλη που δεν αντέχεται. Όχι τώρα, τουλάχιστον.
Σκέψου ότι δεν χρειάζεται να το γράφει το μέτωπό μου για να υποθέσεις ότι ίσως είναι μια ερώτηση που δεν θέλω ν’ ακούσω. Μια ερώτηση που με πονάει βαθιά.
Ακόμη κι αν δεν στο δείξω για να μη σε πληγώσω. Ακόμη κι αν το καταπιώ μέχρι να βρεθώ μόνη μου και ξεσπάσω σε κλάματα.
Κι αν κάνεις την ερώτηση, σε παρακαλώ μη μου επισημάνεις πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές που ζω με τον σύντροφό μου, τώρα που δεν έχουμε ακόμα παιδιά και πώς θα τις αναπολώ αργότερα.
Μην συνεχίσεις να μου μιλάς γι’ αυτό γιατί μπορεί και να στρίβεις το μαχαίρι σε μια ανοιχτή πληγή.
Και σκέψου ότι ίσως είναι ένας πόνος που δεν μπορείς να καταλάβεις και γι’ αυτό δεν μπορείς να με συμπονέσεις ή να με παρηγορήσεις.
Μην προσπαθείς, λοιπόν.
Ακόμα καλύτερα, μην ρωτήσεις καν. Περίμενε να σου πω μόνη μου εάν έχω ευχάριστα νέα.
Καλύτερα να μοιραστούμε τη χαρά μου παρά τον πόνο μου.»