Νομίζουν ότι τα μωρά… «σπάνε»
Όλοι το έχουμε νιώσει πριν γίνουμε γονείς, όταν έπρεπε να πάρουμε αγκαλιά το νεογέννητο ανηψάκι μας ή το μωρό της κολλητής μας. Είναι τόσο μικρά και μοιάζουν τόσο εύθραυστα όταν γεννιούνται που νιώθεις ότι, αν κάνεις μια απότομη κίνηση ή τα σφίξεις λίγο περισσότερο με τα μπράτσα σου, θα σπάσουν στην κυριολεξία. Ευτυχώς, τα μωρά είναι αρκετά ανθεκτικά και το μόνο που πρέπει να ξέρει ένας πρωτάρης, είναι να στηρίζει το κεφαλάκι τους.
Τα ταΐζουν αργά και… βασανιστικά
Έχετε αφήσει ποτέ κάποιον άσχετο με μωρά να ταΐσει πουρέ, κρέμα ή γιαουρτάκι το μωρό σας που μόλις έχει αρχίσει τις στέρεες τροφές; Εάν ναι, θα τον έχετε δει σίγουρα να βασανίζεται αναζητώντας την κατάλληλη στιγμή να του δώσει μια κουταλιά με αποτέλεσμα να εκνευρίζεται και το μωρό και ο ίδιος. Φυσιολογικό είναι, αφού μόνο αν είσαι γονιός ξέρεις πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος σου, αλλά και πόσο προσηλωμένο είναι το μωρό στο φαγητό όταν πεινάει.
Μαθαίνουν στα παιδιά πράγματα που δεν πρέπει να μάθουν
Εμείς οι γονείς ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι με το παιχνίδι, τα παιδιά δεν διασκεδάζουν τόσο όσο ανακαλύπτουν τον κόσμο και μαθαίνουν νέα πράγματα. Ξέρουμε επίσης ότι κάποια πράγματα (π.χ. πώς ξεβιδώνει το καπάκι του αφρόλουτρου) δεν είναι ανάγκη να τα μάθουν από νωρίς. Αυτοί που δεν το ξέρουν είναι όσοι δεν έχουν παιδιά, πέφτοντας συχνά στην παγίδα να δείχνουν στα παιδιά πράγματα που μοιάζουν διασκεδαστικά, αλλά είναι δυνητικά επικίνδυνα.
Πιστεύουν ότι ξεχνιούνται με τα παιχνίδια
Και τι κάνουν όταν αντιληφθούν ότι το παιδί δεν θα έπρεπε να κάνει αυτό που κάνουν εκείνη τη στιγμή; Προσπαθούν να του αποσπάσουν την προσοχή με κάποιο παιχνίδι, σίγουροι ότι τα παιδιά λατρεύουν τα παιχνίδια. Ναι τα λατρεύουν! Αλλά ταυτόχρονα, για τα παιδιά τα πάντα είναι παιχνίδι αρκεί να το αποφασίσουν και κανένα φανταχτερό αυτοκινητάκι δεν νικάει αυτό για οποίο ενδιαφέρονται τη δεδομένη στιγμή.
Δεν προσέχουν τι λένε μπροστά τους
Τα παιδιά μπορεί να μη μιλάνε, ακούνε όμως τα πάντα και «πιάνουν» τα περισσότερα απ’ αυτά. Ως γονείς, είτε το έχουμε υπ όψιν είτε το μαθαίνουμε με τον σκληρό τρόπο όταν το παιδί μας ξεστομίσει την πρώτη του κακή λέξη. Όσοι δεν έχουν παιδιά, όμως, δεν έχουν το αντίστοιχο φίλτρο. Πιστεύουν επίσης ότι τα παιδιά ούτε καταλαβαίνουν ούτε ενδιαφέρονται για όσα λένε οι μεγάλοι κι έτσι δεν προσέχουν τη γλώσσα τους και η «ζημιά» γίνεται πολύ εύκολα.