«Στεναχωρήθηκα για έναν λόγο: ο άντρας μου είναι πολύ καλός με τα παιδιά»
«Όταν παντρευτήκαμε στα 28 μας, ο άντρας μου ήθελε παιδιά, αλλά εγώ δεν ήμουν σίγουρη. Μετά από χρόνια διαπραγματεύσεων, καταλήξαμε ότι αφού δεν το είχαμε αποφασίσει αμέσως, δεν το θέλαμε πραγματικά. Ένιωσα ένα σφίξιμο όταν έγινε οριστικό γιατί ο άντρας μου είναι πολύ καλός με τα παιδιά – τα παιδιά των φίλων μας τον λατρεύουν. Βέβαια, ούτε εκείνος με πίεσε ποτέ προς το να κάνουμε δικά μας. Αν του κόστιζε τόσο, θα το είχε πει γιατί είναι πάντα ειλικρινής και δε φοβάται να με δυσαρεστήσει. Έχει περάσει αρκετός καιρός πλέον και η απόφαση αυτή δεν επηρέασε τη σχέση μας, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το μετανιώσουμε.» – Κατερίνα, 50 ετών
«Μου αρέσει να είμαι η αγαπημένη θεία...»
«Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά πάντα ήξερα ότι δεν θα κάνω παιδιά. Ίσως επειδή, παρ’ ότι με αγαπούσαν πολύ, οι γονείς μου ήταν τόσο αυστηροί με τα πάντα που με έκαναν να νιώθω ότι τους ήμουν βάρος μέχρι να μεγαλώσω. Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τα παιδιά, αλλά όχι τον ρόλο του γονιού. Ο άντρας μου ήταν σίγουρος ότι θα αλλάξω γνώμη επειδή περνάω τόσο καλά με τ’ ανήψια μου και με λατρεύουν όλα. Μου αρέσει, όμως, να είμαι η αγαπημένη θεία, έχω πολλά να δώσω έτσι όπως είμαι και δεν θέλω τίποτα παραπάνω...» – Μαρίνα, 35 ετών
«Μόλις το κράτησα στην αγκαλιά μου σκέφτηκα ότι δεν κάνω για μάνα»
«Πριν παντρευτούμε ακόμα, επισκεφθήκαμε με τον άντρα μου την κολλητή μου για να δούμε από κοντά το νεογέννητο μωράκι της. Είναι περίεργο, αλλά μόλις το κράτησα στην αγκαλιά μου σκέφτηκα ότι εγώ δεν κάνω για μάνα. Πέρασε από μπροστά μου όλη μου η παιδική ηλικία και η κάκιστη σχέση που έχω με τη μητέρα μου από την εφηβεία κι έπειτα – δεν μιλιόμαστε εδώ και χρόνια. Ένιωσα ότι δεν θέλω να ρισκάρω το να περάσω τα ίδια από την άλλη πλευρά. Όταν φύγαμε, ο άντρας μου ήταν σίγουρος ότι θα του μιλούσα για παιδιά. Αντ’ αυτού, του είπα ότι θέλω μόνο εκείνον και αν συμφωνεί, να παντρευτούμε άμεσα!» – Ηλέκτρα, 40 ετών
«Η ζωή με οδήγησε σε άλλους δρόμους...»
«Με τον άντρα μου είχαμε πει απ’ την αρχή ότι προς το παρόν δεν θέλουμε παιδιά, αλλά εάν ο ένας άλλαζε γνώμη, ο άλλος θα συμβιβαζόταν. Τελικά, η ζωή μας οδήγησε σε άλλους δρόμους, περνούσαμε – και περνάμε – τόσο καλά μαζί που δεν το σκεφτήκαμε καν. Βέβαια, εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον γιο της αδερφής μου, αφού έμενα μαζί τους από τη μέρα που γεννήθηκε – ο πατέρας του δεν εμφανίστηκε ποτέ. Είμαι σαν δεύτερη μάνα του κι έτσι ένιωθα πάντα σαν να έχω ήδη παιδί. Ο άντρας μου ήταν πάντα χαλαρός με το θέμα κι έτσι συνεχίζουμε οι δυο μας κι όπου μας βγάλει...» – Ελευθερία, 38 ετών
«Δεν το μετάνιωσα ποτέ κι αυτό μου αρκεί, ως επιβεβαίωση»
«Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς αποφάσισα ότι δεν θα κάνω παιδιά, αλλά μάλλον είχε να κάνει με το ότι αντιμετώπισα διάφορα προβλήματα υγείας όταν ήμουν νέα κι έχασα αρκετά χρόνια ξεγνοιασιάς και χαράς. Όντας πλέον υγιής, το μόνο που ήθελα είναι να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο κι αυτό καθόρισε κάτα κάποιον τρόπο τη ζωή μου. Δεν με απασχολούσε καθόλου το πότε θα νοικοκυρευτώ ή πότε θα γίνω μάνα κι ούτε ζούσα σύμφωνα με την ηλικία μου. Κάπως έτσι, έφτιαξα μια πολύ γεμάτη καθημερινότητα και πολύ κόντρα στον ρόλο ενός γονιού, ταυτόχρονα. Δεν το μετάνιωσα ποτέ κι αυτό μου αρκεί, ως επιβεβαίωση ότι πήρα τη σωστή απόφαση.» – Ανθή, 55 ετών