«Είσαι τυχερή που ο άντρας σου σε βοηθάει...
Μακάρι να μην το λέγανε αυτό στις μαμάδες.
Μια μαμά δεν μένει ποτέ μόνη της. Ακόμα και στην τουαλέτα θα έχει ακροατήριο, είναι απασχολημένες κάθε λεπτό της ημέρας και σπάνια ξεκουράζονται τα βράδια. νύχτα.
Είναι σεφ, καθαρίστριες, διαιτητές στους καυγάδες των παιδιών, γραμματείς που κανονίζουν τα ραντεβού με τους γιατρούς, νοσοκόμες και σοφέρ.
Είναι όλα αυτά μαζί και κάνουν το καθήκον τους παρά τις δυσκολίες και την κούραση, τόσο την σωματική όσο και την ψυχική.
Όλοι τους λένε να μην παραπονιούνται και να νιώθουν μόνο ευγνωμοσύνη, γιατί κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν και θα τους λείψουν - και έτσι, γεννιέται μέσα τους η ενοχή.
Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, όλοι περιμένουν από αυτή να είναι περιποιημένη, κάποιες φορές σέξι και ταυτόχρονα κόσμια. Να συμπεριφέρεται άψογα. Να δουλεύει και να είναι ανεξάρτητη. Να έχει φίλους και χόμπι, αλλά όχι εις βάρος της οικογένειάς της. Να παραμερίζει τις δικές τις ανάγκες και να βάζει πάνω απ' όλους και απ' όλα την οικογένειά της.
Όλοι της φέρονται σαν βασίλισσα όταν είναι έγκυος, μετά την γέννα όμως περιμένουν να κάνει τα πάντα μόνη της.
Και, όμως, αντί να την επαινέσουμε για όλα τα αυτά, της λέμε πόσο τυχερή είναι που έχει έναν άντρα να την βοηθά.
Όχι. Αυτό δεν την κάνει τυχερή. Το να έχει έναν άντρα να την εκτιμά και να κάνει το καθήκον του, την καθιστά απλά ισότιμη στη σχέση.
Η οικογένειά της είναι πολύ τυχερή που την έχει και τους φροντίζει. Και γι' αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Γι΄αυτό σταματήστε να τους λέτε πόσο τυχερές είναι. Αξίζουν κάτι καλύτερο. Το ίδιο και οι άντρες μας. Δεν είναι στον κόσμο τους.
Οι μπαμπάδες δεν είναι babysitter ούτε βοηθοί, είναι γονείς! Και οι μητέρες δεν είναι ούτε μηχανές, ούτε ρομπότ. Μετράνε και αξίζουν την αγάπη και τον σεβασμό μας και όχι την ατάκα: είσαι τυχερή που ο άντρας σου σε βοηθάει.»