Κάπως έτσι κι εγώ, όταν ήμουν παιδί άλλα περίμενα από την μητρότητα και άλλα με βρήκαν όταν επιτέλους συνέβη. Με λίγα λόγια, ήμουν 100% σίγουρη ότι:
Να παίζω με τα παιχνίδια των παιδιών μου όσο θέλω
Εντάξει, που αλλού θα μπορούσε να τρέχει εκείνον τον καιρό το μυαλό μου από το παιχνίδι; Δεν χόρταινα να παίζω με τα παιχνίδια μου και φυσικά ποτέ δεν ήταν αρκετά. Κάπως έτσι, υπέθεσα πως, όταν μια μέρα γίνω κι εγώ μαμά, θα μπορώ ΚΑΙ να αγοράζω όλα τα παιχνίδια που θέλουν τα παιδιά μου ΚΑΙ να παίζω μ’ αυτά όσο θέλω εγώ – αφού είναι και δικά μου! Κι ύσστερα ξύπνησα κι έμαθα τι σημαίνει μπάτζετ και οικιακά...
Να τρώω τα αγαπημένα μου γλυκά με τα παιδιά μου
Πόσο μου την έδινε που η μαμά μας μάς έδινε γλυκά με το σταγονόμτερο, δε λέγεται. Ευτυχώς που η γιαγιά ήταν πιο γενναιόδωρη – όταν δεν της έβαζε χέρι η μαμά – και δεν μας έλειψαν ποτέ τα σπιτικά γλυκίσματα. Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς λαχταρούσαμε κι άλλα κι έτσι, με οραματίστηκα ως μια μαμά που, όχι μόνο αφήνει τα παιδιά να τρώνε όσα γλυκά θέλουν, αλλά τρώει κι εκείνη μαζί τους σα να μην υπάρχει αύριο.
Να ξενυχτάω μαζί με τα παιδιά μέχρι να πέσουμε όλοι ξεροί
Μικρή δεν ήμουν και πολύ του ύπνου, αλλά τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται κι έτσι μετά τις 9 είχαμε σιωπητήριο και γραμμή για το κρεβάτι μας. Όχι ότι κοιμόμουνα αμέσως, αλλά όπως και να το κάνουμε, άμα πέσεις θα κοιμηθείς κιόλας. Κάποιες φορές, λοιπόν, πριν με πάρει ο ύπνος, ονειρευόμουνα πως όταν γίνω εγώ μαμά δεν θα βάζω πρόγραμμα στον ύπνο των παιδιών, αλλά θα παίζουμε ασταμάτητα και θα βλέπουμε παιδικά μέχρι να ξεραθούμε όλοι μαζί.
Να τρώμε μόνο τα φαγητά που μου αρέσουν
Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουνα παιδί είχα φάει σχεδόν τα πάντα… Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι δε γινόταν κανονική μάχη με τη μάνα μας για να φάμε κανένα φαγητό της προκοπής και να πάψουμε να ζητάμε τηγανητές πατάτες και μακαρόνια όλη την ώρα. Μάλλον γι’ αυτό νόμιζα πως όταν γίνω επιτέλους μάνα, θα μαγειρεύω συνέχεια μόνο τα 4-5 φαγητά που μου άρεσαν τότε και, φυσικά, θα αρέσουν και στα παιδιά μου!
Να είμαι το εντελώς αντίθετο απ’ τη μάνα μου
Α, ρε μάνα πόσες φορές σε θυμάμαι τώρα που έχω κι εγώ παιδιά… Είναι που όταν με ζόριζες έλεγα από μέσα μου πως όταν θα γίνω με το καλό μαμά θα είμαι το εντελώς αντίθετο από σένα. Θα αφήνω τα παιδιά μου να κάνουν ότι θέλουν, θα διασκεδάζουμε συνέχεια και θα βλέπουμε όση τηλεόραση θέλουμε. Δεν θα φωνάζω ποτέ, θα παίζω μαζί τους και θα κάνω δουλειές μόνο όταν κοιμούνται… Χα! Χα!
Ειδικά αυτό το τελευταίο δεν ξέρω γιατί το σκεφτόμουν. Μάλλον μου την έσπαγε που όταν η μαμά μου έκανε δουλειές εμείς έπρεπε να μένουμε κολλημένα σ’ ένα μέρος. Τελικά, ότι έκανε η μάνα μου, τα ίδια κάνω κι εγώ τώρα. Καμία σχέση, δηλαδή, με αυτό που φανταζόμουν με το αθώο παιδικό μου μυαλό...