«Θα είμαι ειλικρινής. Υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου που ευχόμουν να είχα μεγαλύτερο αδερφό. Ειδικά στην εφηβεία, φλέρταρα με την ιδέα ότι κάποιος από τους φίλους του θα με ερωτευόταν παράφορα και θα ζούσα μια παραμυθένια ιστορία αγάπης.
Φυσικά, τίποτα απ' όλα αυτά δεν ισχύει καθώς είμαι η μεγαλύτερη από τις δυο αδερφές μου. Ούτε η πιο όμορφη, ούτε η πιο έξυπνη - ήμουν απλώς αυτή που έκανε τα πάντα πρώτα και χάραξε τον δρόμο για να διευκολύνει τα μικρότερα αδέρφια. Όταν ήμασταν στο νήπιο τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για μένα, όμως, μεγαλώνοντας γίναμε φίλες μεταξύ μας και προστατεύαμε η μία την άλλη με πάθος.
Ενώ μοιραζόμασταν τα πάντα, στα 13 μου χρόνια απέκτησα το δικό μου δωμάτιο. Είχα πλέον το δικό μου κρεβάτι και το δικό μου γραφείο και θυμάμαι ότι ένιωθα απέραντη ευτυχία.
Συχνά πυκνά, οι αδερφές μου τρύπωναν κάτω από την πόρτα ραβασάκια και πραγματικά ήταν από τις όμορφες περιόδους της ζωής μου. Το αγαπημένο μου σημείωμα ήταν αυτό της μικρότερης μια μέρα πριν από τον αρραβώνα μου. Έγραφε να απολαύσω την τελευταία μου νύχτα στο δωμάτιο γιατί από την αυριανή μέρα θα ήταν δικό της.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ πολύ έντονα... Ήμουν 22 χρονών και ετοιμαζόμουν να ανοίξω τα φτερά μου και να φύγω από τη ''φωλιά''. Σκεφτόμουν πόσο πολύ θα μου έλειπαν οι αδερφές μου και όλα όσα είχαμε ζήσει μαζί.
Τους αμέτρητους καυγάδες και τα νευρικά γέλια που μας έπιαναν μετά.
Το πώς συνωμοτούσαμε εναντίον των γονιών μας για να μείνουμε έστω και μια ώρα παραπάνω έξω το βράδυ.
Τα βομβαρδισμένα από ρούχα δωμάτιά μας και τις φωνές της μαμάς μου για την ακαταστασία μας.
Τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις και πώς παρηγορούσαμε η μία την άλλη με αγκαλιές και οικογενειακές συσκευασίες παγωτού.
Καθώς είχα χαθεί σε αυτές τις σκέψεις, με έπιασαν τα κλάματα. Τότε ήταν που μπήκαν οι αδερφές μου στο δωμάτιο και με πήραν μια σφιχτή. ''Θα είμαστε πάντα μαζί'' μου είπαν και μέχρι σήμερα που έχουμε μεγαλώσει και έχει η καθεμιά την οικογένειά της είμαστε πολύ δεμένες μεταξύ μας.
Είναι αληθινή ευλογία να έχεις αδερφές!»