Ένας γάμος για να επιβιώσει και να είναι ευτυχισμένος, όμως, χρειάζεται ισορροπία. Ο μπαμπάς και η μαμά δεν πρέπει να ξεχνούν πως είναι και αντρόγυνο και πρέπει να περνούν μαζί χρόνο, να συζητάνε για όσα τους απασχολούν, να βλέπουν αγκαλιά μια ταινία και να έχουν και τις τρυφερές τους στιγμές! Κάτι που, σύμφωνα με την παρακάτω μαμά, στερούνται από τότε που μπήκε στη ζωή τους η τηλεκπαίδευση, η τηλεργασία και τα αυστηρά μέτρα του κορονοϊού:
«Είμαι μία μαμά όπως κι εσείς. Παντρεμένη αρκετά χρόνια με τον άντρα μου, με δύο παιδιά στο δημοτικό, που βιώνω την πανδημία προσπαθώντας καθημερινά για το καλύτερο. Βέβαια το καλύτερο είναι ανέφικτο αυτή την περίοδο, αφού προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να συνδυάσουμε την τηλεκπαίδευση των παιδιών με την δική μας τηλεργασία.
Εκτός από την τηλεκπαίδευση, φυσικά, οι μέρες μας γεμίζουν με διαδικτυακά μαθήματα αγγλικών, κουνγκ φου, χορού, μουσικής, και διάφορες άλλες δραστηριότητες μια και τα παιδιά μας, ζωή να’ χουν, είναι υπερδραστήρια! Πολλές φορές, μάλιστα, σκέφτομαι πως αν μας κοιτούσε κάποιος από απόσταση θα έβλεπε 4 καλωδιωμένους ανθρώπους, ο καθένας με τα ακουστικά του, διασκορπισμένους στην σαλοτραπεζαρία για αρκετές ώρες την ημέρα. Μια εικόνα που αν μου την περιέγραφε κάποιος πέρσι θα σου απαντούσα σίγουρα πως είναι τρελός!
Η μέρα, όμως, ή μάλλον η νύχτα, συνεχίζεται και μετά την καλωδίωση. Τα παιδιά τελειώνουν τα διαδικτυακά τους μαθήματα και το διάβασμα απογευματάκι, περίπου την ώρα που σχολάει και ο άντρας μου. Εγώ συνήθως κλείνω τον υπολογιστή λίγο νωρίτερα και φροντίζω για το φαγητό μας, το διάβασμα των παιδιών και άλλες οικιακές δουλειές. Κι από κει και μετά ξεκινάει το χάος!
Τα παιδιά που όλη μέρα κάθονται μπροστά σε μια οθόνη δεν έχουν καταφέρει να εκτονώσουν την ενέργειά τους, ενώ δεν υπάρχει πολύς χρόνος να βγούμε βόλτα αφού παραμονεύει η απαγόρευση! Έτσι, μετά από έναν σύντομο περίπατο, καταλλήγουμε και οι τέσσερις στο σπίτι να… τρώμε τα λυσσακά μας!
Εντάξει, ίσως υπερβάλω λίγο, αλλά μόνο λίγο. Γιατί μετά τις 9 το βράδυ, αντί να ακολουθήσουμε το συνηθισμένο (προ κορονοϊού) πρόγραμμά μας και να ετοιμάσουμε τα παιδιά για ύπνο, τελικά μας βάζουν εκείνα στο κρεβάτι.
Τα παιδιά μας, 8 και 10 ετών αντίστοιχα, αφενός δεν έχουν πρωινό ξύπνημα αφού η τηλεκπαίδευση ξεκινά μεσημέρι, κι αφετέρου δεν έχουν κουραστεί αρκετά μέσα στη μέρα αφού κατά κύριο λόγω κάθονται σε μια καρέκλα. Έτσι, όταν έρχεται η ώρα του ύπνου είναι ακμαιότατα και το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το παιχνίδι! Τον πρώτο καιρό τα κυνηγούσαμε για να κοιμηθούν νωρίς, αλλά πλέον έχουμε συμβιβαστεί πλήρως με την νέα πραγματικότητα και, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, πέφτουμε όλοι μαζί για ύπνο κατάκοποι.
Κάτι που αν έχω καταλάβει καλά συμβαίνει και σε άλλες οικογένειες (αν όχι στις περισσότερες) και που έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα για το ζευγάρι: δεν έχουν καθόλου χρόνο για τον εαυτό τους! Από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα, σπάνια κάθομαι να διαβάσω το βιβλίο μου, να μιλήσω με τις φίλες μου ή να δω μια ωραία ταινία. Κι ακόμα πιο σπάνια κάθομαι με τον άντρα μου να πούμε (ή να κάνουμε) τα δικά μας!
Και για όσους προτρέχετε, όχι - δεν έχω το μυαλό μου συνέχεια στο σεξ με όλα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πάει καιρός που δεν βρέθηκες με τον άντρα σου σε μια τρυφερή στιγμή και σου λείπει! Το ζευγάρι έχει ανάγκη να βρίσκεται μόνο του, να συζητάει, να μοιράζεται όμορφες στιγμές και να κάνει και σεξ. Κι αυτό μου έχει λείψει πολύ…
Ίσως ακούγεται αστείο αλλά, παρόλο που βλέπω τον άντρα μου συνέχεια τον τελευταίο χρόνο, μου λείπει περισσότερο από ποτέ… Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που θέλω να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό το ζούμε και επιστρέψουμε στην παλιά, καλή ζωή μας.»