Ευτυχώς, όσο περνάνε τα χρόνια τα στερεότυπα αυτά εκλείπουν. Οι νέοι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να είναι ο εαυτός του, να ασχολούνται με τα ενδιαφέροντα που αγαπούν και, κυρίως, αδιαφορούν για το τί θα πει ο κόσμος. Ακριβώς αυτό κάνει και ο μπαμπάς παρακάτω που μοιράστηκε μαζί μας το ακόλουθο γράμμα:
«Ο γιος μου είναι ξεχωριστό παιδί, όπως άλλωστε και όλα τα παιδιά του κόσμου… Στα μάτια μου, ωστόσο, είναι το πιο ιδιαίτερο και τέλειο πλάσμα του κόσμου με ισχυρή προσωπικότητα και μια καρδιά γεμάτη αγάπη. Στα 3 του, έδειχνε φανερή προτίμηση στην κλασική μουσική ενώ του άρεσε να ανεβαίνει στον καναπέ και ν απεριστάνει τον μαέστρο!
Όσο μεγάλωνε, αντί να του περνάει η αγάπη για την κλασική μουσική φούντωνε όλο και περισσότερο! Κοντά στα 5, δεν μας ζητούσε «Τα ζουζούνια» ή άλλα παρόμοια τραγούδια που άκουγαν οι συνομήλικοι του, αλλά τις τέσσερις εποχές του Vivaldi. Μάλιστα, περνούσε ατελείωτες ώρες μπροστά στο στερεοφωνικό ξεσηκώνοντας φιγούρες μπαλέτου που έβλεπε στην τηλεόραση ή σε βίντεο του YouTube.
Όταν έκλεισε τα 6, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να τον γράψουμε σε μαθήματα μπαλέτου. Μια απόφαση που μας δικαίωσε αφού ο γιος μας ενθουσιάστηκε από το πρώτο κιόλας μάθημα! Τον ενθουσιασμό μας, όμως, δεν τον συμμερίστηκαν οι συγγενείς μας. Μόλις το νέο διέρρευσε, οι περισσότεροι επέμεναν πως η απόφασή μας δεν ήταν σωστή. Η γιαγιάδες και οι παππούδες του, μάλιστα, έδειχναν συντετριμμένοι από το νέο αφήνοντας υπονοούμενα πως, με αυτή μας την απόφαση, σπρώχνουμε το παιδί στην ομοφυλοφιλία.
Ο αδελφός μου, πάλι, μου έλεγε ξανά και ξανά "αγόρι είναι, χρειάζεται και λίγο ποδόσφαιρο". Το πιο σοκαριστικό, όμως, ήταν όταν οι στενοί μας συγγενείς έβλεπαν τον γιο μας να βοηθά τη μαμά του στις δουλειές του σπιτιού. Στο μυαλό τους, οι δουλειές του σπιτιού σε συνδυασμό με το μπαλέτο ήταν απαγορευτικές. Κουνούσαν το κεφάλι με αποδοκιμασία, αφήνοντας υπονοούμενα να αιωρούνται…
Όμως, ποτέ δε δώσαμε σημασία σε παρόμοια σχόλια εγώ και η μητέρα του. Είμαστε οι γονείς του και ήμασταν αποφασισμένοι να στηρίξουμε το παιδί μας σε ό,τι κι αν θέλει να κάνει. Σταδιακά απομακρύναμε τα τοξικά σχόλια (και τους τοξικούς συγγενείς) από το στενό μας περιβάλλον, και φροντίσαμε να έχουμε κοντά μας ανθρώπους που σέβονται και υποστηρίζουν τα "θέλω" των άλλων. Ωστόσο, δεν μπορέσαμε να κάνουμε το ίδιο και στο σχολικό περιβάλλον του μικρού…
Πολλές φορές ο Άρης μας επέστρεφε σπίτι κλαίγοντας επειδή οι συμμαθητες του τον κορόιδευαν για το μπαλέτο. Τον αποκαλούσαν με διάφορα απαίσια παρατσούκλια και πολλές φορές τον απέκλειαν από την παρέα τους επειδή δεν έπαιζε ποδόσφαιρο και προτιμούσε το χορό.
Σήμερα, ο Άρης συμπληρώνει τα 5 χρόνια μπαλέτου και η πρόοδος του είναι τεράστια. Ακόμα μεγαλύτερη, όμως, είναι η αγάπη του για το χόμπι που έχει διαλέξει η οποία, παρά τις στερεοτυπικές προσβολές που έχει δεχτεί, παραμένει αμείωτη. Όταν συζητάμε για το μέλλον του εκφράζει την επιθυμία να ακολουθήσει το χορό και επαγγελματικά. Βέβαια, είναι πολύ νωρίς για τέτοιες αποφάσεις αλλά, ακόμα κι αν η επιθυμία του παραμείνει σταθερή μέσα στα επόμενα χρόνια, εμείς θα τον στηρίξουμε.
Όταν με ρωτάνε πώς νιώθω που ο γιος μου κάνει μπαλέτο, απαντώ πως είμαι περήφανος γι' αυτόν. Η περηφάνια μου δεν έχει να κάνει με το ότι αγαπάει το χορό, αλλά με το ότι έχει βάλει έναν στόχο και τον κυνηγάει.
Είμαι περήφανος για τον γιο μου επειδή δεν άφησε τα κακόβουλα σχόλια της στερεοτυπικής κοινωνίας μας να τον πτοήσουν και ακολούθησε το όνειρό του.
Είμαι περήφανος για το γιο μου επειδή γιατί ξέρει ποιος είναι, ξέρει τι θέλει και τα στραβοπατήματα τον κάνουν ακόμα πιο δυνατό.
Είμαι περήφανος για το γιο μου επειδή είναι ένα ευγενικό και χαρούμενο πλάσμα, που εκτιμά αυτά που έχει και νοιάζεται για τους ανθρώπους γύρω του.
Όποτε με ρωτάνε, λοιπόν, πώς νιώθω για το ότι ο γιος μου κάνει μπαλέτο, απαντώ πως είμαι ο πιο περήφανος μπαμπάς του κόσμου.»