«Έχω 3 υπέροχα παιδιά για τα οποία καμαρώνω καθημερινά. Τα δυο μου αγόρια είναι ήδη στο γυμνάσιο, ενώ η κόρη μου είναι μόλις 7 χρονών. Είναι η μικρότερη και όλοι της έχουμε αδυναμία. Είναι πάντα χαμογελαστή και μας χαρίζει αγκαλιές και χάδια συνεχώς.
Μπορεί να είναι 7 χρονών, όμως, στην καρδιά μου παραμένει μωρό ακόμα. Μου φαίνεται ότι μεγαλώνει πιο γρήγορα απ' τα άλλα μου παιδιά. Ίσως φταίει που τα αδέρφια της είναι μεγαλύτερα και, κατά κάποιο τρόπο, ''τρέχει'' να τους προλάβει.
Έφτιαχνε το τοστ της από 4 χρονών, ενώ έμαθε να κάνει ποδήλατο ένα χρόνο αργότερα. Βιαζόταν, γιατι ήταν ο μόνος τρόπος να συμβαδίσει με τους υπόλοιπους.
Τα αγόρια μου βρίσκονται σε μια περίεργη ηλικία που προσπαθούν να βρουν τη δική τους ταυτότητα και έχουν απομακρυνθεί αρκετά από μένα. Έχουν προσκοληθεί στον πατέρα τους, με αποτέλεσμα εγώ και η κόρη μου να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο μαζί.
Ίσως γι' αυτό νιώθω πως μεγαλώνει τόσο γρήγορα...
Ντρέπομαι που το λέω, όμως, φοβάμαι πως πολύ σύντομα δεν θα έχει πια ανάγκη την φροντίδα μου. Και ενώ, ένα κομμάτι μου ανυπομονεί να συναντήσει την γυναίκα που θα γίνει, ένα άλλο θλίβεται και θέλει να σταματήσει τον χρόνο.
Χτες για πρώτη φορά δεν ήθελε να παίξει με τις κούκλες της. Μου ζήτησε να φορέσουμε τα ''καλά'' μας ρούχα και να κάνουμε πως πίνουμε καφέ. Σοκαρίστηκα! Την ώρα που ντυνόμασταν και φτιαχνόμασταν, το μυαλό μου τη φανταζόταν έφηβη να ετοιμάζεται για τον σχολικό χορό - η καρδιά μου σφίχτηκε.
Μεγαλώνει και την περιμένουν νέες περιπέτειες.
Μεγαλώνει και σε λίγο καιρό θα έχει φίλες να ετοιμάζονται μαζί για τις εξόδους τους.
Θα συνεχίσει να ψηλώνει. Θα ομορφύνει και θα λάμπει ακόμη περισσότερο.
Δεν θα με χρειάζεται πια, όμως, δεν θα σταματήσω να βρίσκομαι στο πλάι της. Όπως κάνω και με τα αγόρια μου - κρύβομαι στις σκιές μέχρι να με ζητήσουν και τότε αμέσως εμφανίζομαι.
Δεν μπορώ να παγώσω τον χρόνο, αλλά μπορώ να κρατήσω αυτές τις μοναδικές στιγμές σαν φυλαχτό στην καρδιά μου. Θα τις απολαύσω και σε μερικά χρόνια θα τις ανασύρω για να τις ξαναζήσω.»