Κάποιες φορές μάλιστα, από την αγωνία μας, μπορεί να πέσουμε σε ατοπήματα όπως να ψαχουλέψουμε κρυφά το κινητό τους ή να τα κρυφακούσουμε όταν μιλούν με τους φίλους τους. Μπορεί να κάνουμε και κάτι ακόμα χειρότερο, όπως η παρακάτω μαμά: να διαβάσουμε κρυφά το ημερολόγιό τους και μετά να το μετανιώσουμε:
«Η κόρη μας είναι ένα αξιολάτρευτο κορίτσι που φέτος μπήκε στο γυμνάσιο. Λίγο η τηλεκπαίδευση, λίγο η εφηβεία, η συμπεριφορά της άλλαξε αρκετά τους τελευταίους μήνες. Περνάει αρκετές ώρες κλεισμένη στο δωμάτιό της ανταλλάσσοντας μηνύματα με τις φίλες της, ενώ συχνά διώχνει ακόμα και τον μικρό της αδελφό που τον λατρεύει.
Ωστόσο, αν κάτι για το οποίο είμαστε περήφανοι με τον άντρα μου, είναι επειδή της έχουμε εμπιστοσύνη και δεν την πιέζουμε ποτέ. Περιμένουμε πάντα από εκείνη να μας μιλήσει όταν και αν το νιώθει, δείχνοντάς της με τον τρόπο μας ότι είμαστε διαθέσιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μια πρακτική που, μέχρι τώρα, έχει αποδειχθεί σωτήρια για την μεταξύ μας σχέση.
Γι’ αυτό και όταν προχθές έκανα αυτό που είχα υποσχεθεί πως δεν θα κάνω ποτέ, το μετάνιωσα…
Πάνε περίπου τρεις μέρες από το απόγευμα που η μικρή μας, για πρώτη φορά, έβαλε αδικαιολόγητα τις φωνές σε όλους μας. Καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε και κάποια στιγμή η Ζωίτσα μας ζήτησε από τον μπαμπά της λίγη σαλάτα. Εκείνος ήταν απασχολημένος με τον μικρό μας γιο και δεν την άκουσε, ενώ εγώ έβαζα νερό στα ποτήρια μας και δεν μπορούσα να βάλω σαλάτα στο πιάτο της. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και η Ζωή σηκώθηκε όρθια φωνάζοντας πως δεν της δίνει κανείς σημασία, δεν την καταλαβαίνει κανείς, πως δεν την αγαπάμε αρκετά και άλλα τέτοια “εφηβικά”.
Δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω και την είδα να βάζει τα κλάματα και να κατευθύνεται στο δωμάτιό της. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα, αφήνοντάς μας αποσβολομένους να αναρωτιόμαστε τί συνέβη στο πάντα γλυκομίλητο και υπομονετικό κορίτσι μας. Αφού ηρέμησε, προσπαθήσαμε να της μιλήσουμε αλλά, εκτός από κάτι ακατανόητα μισόλογα, δεν βγάλαμε άκρη…
Παρόλα αυτά, συμφωνήσαμε με τον άντρα μου πως θα της δώσουμε το χώρο και τον χρόνο της και θα περιμένουμε να μας πει από μόνη της τί την απασχολεί. Μια υπόσχεση που δεν μπόρεσα να κρατήσω.
Την επόμενη μέρα, όταν η Ζωή βγήκε να περπατήσει με μια φίλη της, μπήκα στο δωμάτιό της για να τακτοποιήσω τα ρούχα της. Άθελά μου, έριξα στο πάτωμα το ημερολόγιό της το οποίο ήταν ως συνήθως ξεκλείδωτο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν κρατήθηκα και πρόδωσα την εμπιστοσύνη της!
Άρχισα να διαβάζω τη μία σελίδα μετά την άλλη με την ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Δεν μου πήρε πολλή ώρα για να καταλάβω ότι η κόρη μου υπέφερε και μάλιστα πολύ! Μόνο που η αιτία δεν ήταν ούτε η πανδημία, ούτε η καραντίνα όπως υποψιαζόμουν. Αντίθετα, συνέβαινε κάτι πολύ πιο…. συνηθισμένο που με βρήκε απροετοίμαστη: η Ζωίτσα μας, το μικρό μας κοριτσάκι, ήταν ερωτευμένη με έναν συμμαθητή της. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να αγχωθώ περισσότερο!
Έκλεισα το ημερολόγιο του παιδιού, το ακούμπησα πάνω στο κρεβάτι της και έφυγα από το δωμάτιο. Πολύ γρήγορα ένιωσα απίστευτες τύψεις γι’ αυτό που είχα κάνει! Πρόδωσα την εμπιστοσύνη που χτίζαμε τα τελευταία 12 χρόνια, παραβίασα τον προσωπικό της χώρο και αθέτησα την υπόσχεση που τους είχα δώσει.
Η Ζωή δεν έχει καταλάβει τίποτα αλλά εγώ το έχω μετανιώσει. Μάλιστα της είπα ότι με την πρώτη ευκαιρία θέλω να βρεθούμε οι δυο μας για να της μιλήσω και να της πω τί ακριβώς συνέβη. Ξέρω πως θα θυμώσει, αλλά στο τέλος θα εκτιμήσει την ειλικρίνεια μου. Εξάλλου, στην ειλικρίνεια βασίζεται η μέχρι τώρα σχέση μας.
Συμβουλεύω, λοιπόν, όλους τους γονείς, όσο ανήσυχοι κι αν είναι με τα παιδιά τους, να μην παραβιάζουν την ιδιωτικότητά τους όπως έκανα εγώ… Το συναίσθημα που ακολουθεί είναι πραγματικά απαίσιο!».