Το μόνο τους θέμα τώρα ήταν τι θα κάνουν με όλα αυτά τα μωρουδιακά που τους είχαν μείνει απ’ τα αγοράκια τους. Και φυσικά, πώς θα φτιάξουν την γκαρνταρόμπα της κορούλας τους. Όπως ήταν φυσικό, έδωσαν ό,τι αγορίστικο είχαν σε όποιον το χρειαζόταν, αγόρασαν τα πάντα σε ροζ και περίμεναν την ευτυχισμένη μέρα.
Φανταστείτε, λοιπόν, την έκπληξή τους όταν η μαία τους έδωσε να κρατήσουν, όχι την πρώτη κόρη τους, αλλά τον τρίτο γιο τους, ένα υγιέστατο αγοράκι.
«Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ενθουσιασμένη, περιμένοντας πώς και πώς να μου φέρουν στην κορούλα μου να την κρατήσω στην αγκαλιά μου», αναπολεί η Λόρεν, «έρχεται η μαία με το μωρό, με ρωτάει αν θυμόταν καλά πως περίμενα κορίτσι και την ίδια στιγμή ο άντρας μου φωνάζει ότι είναι αγόρι».
«Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έπαθα σοκ», συνεχίζει, «έχω μια φωτογραφία που φαίνομαι εμβρόντηση με το παιδί στην αγκαλιά σαν να μην ξέρω τι να κάνω. Ήταν που το μυαλό μου δεν μπορούσε να επεξεργαστεί αυτό που είχε συμβεί τόσο γρήγορα».
Η Λόρεν ζήτησε από τον Καρλ να είναι υπομονετικός μαζί της γιατί σκόπευε να βάλει τα κλάματα χωρίς να ξέρει γιατί. Ήταν η τρίτη της καισαρική και δεν σκόπευε να κάνει τέταρτη, απλώς και μόνο επειδή ήθελε ένα κοριτσάκι, αλλά όλα αυτά ήταν πάρα πολλά για να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, σκεφτόταν όλα αυτά που είχαν κάνει καθως πλησίαζε η μεγάλη μέρα. Είχαν ανακοιώνσει σε όλους ότι περιμένουν κοριτσάκι και είχαν παρει τα σχετικά δώρα. Παράλληλα, είχαν καταξοδευτεί για να φτιάξουν μια ολοκαίνουργια ροζ γκαρνταρόμπα (για τον πρώτο χρόνο του παιδιού) που τώρα ήταν τελείως άχρηστη. Μέχρι και το καρότσι και το καθισματάκι του αυτοκινήτου ήταν ροζ.
Ευτυχώς, οι δύο γονείς συνήλθαν γρήγορα απ’ το σοκ, διόρθωσαν ότι μπορούσαν και σήμερα, 20 μήνες μετά, δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς τα τρία αγοράκια τους.