«Το πρώτο μου παιδί ήρθε στις καλές εποχές, πριν τον κορονοϊό. Τότε που το σπίτι μου ήταν μονίμως ανοικτό και είχα πάντα παρέα, στήριξη και βοήθεια. Τότε που σχεδόν πάντα υπήρχε κάποιος να κρατήσει το μωρό στην αγκαλιά του όσο εγώ έκανα κάτι άλλο.
Το δεύτερο ήρθε λίγο αργότερα, όταν οι περισσότεροι φίλοι έιχαν κι εκείνοι παιδιά και δεν είχαν χρόνο να έρχονται να χαζεύουν το δικό μας. Οι συγγενείς όμως ήταν πάντα δίπλα μας, τις δύσκολες πρώτες εβδομάδες, αλλά και μετά, που οι δουλειές με δύο παιδιά (και μετά από δύο καισαρικές) είχαν γίνει λίγο πιο βαριές.
Το τρίτο, όμως, ήρθε λίγο μετά την έξαρση της πανδημίας, μέσα στην καρδιά της καραντίνας και των αλεπάλληλων κυμάτων του κορονοϊού.
Κι όπως καταλαβαίνετε, δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Ευτυχώς, το τρίτο μας είναι το πιο ήσυχο και το πιο βολικό απ’ όλα. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορώ να το χαρώ γιατί οι δουλειές του σπιτιού έχουν κυριολεκτικά τριπλασιαστεί, η μάνα μου και η πεθερά μου είνα αναγκαστικά μακριά μας, ενώ και οι υπόλοιποι συγγενείς και φίλοι δεν μπορούν να έρχονται σπίτι παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη και με δρακόντεια μέτρα προστασίας.
Το αποτέλεσμα είναι να φροντίζω τους πάντες και τα παντα με ένα μωρό στην αγκαλιά. Το κάνω καθημερινά και δεν λέω κουβέντα. Τι να πω άλλωστε, αφού κι ο άντρας μου δουλεύει πάρα πολλές ώρες και βοηθάει κυρίως με τις εξωτερικές δουλειές ή ψυχαγωγεί τα άλλα δύο διαολάκια μας.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλοι γράφουν οδηγίες για τα πάντα, αλλά κανείς δεν μας προετοιμάζει γι’ αυτό. Κανείς δεν έχει βγάλει ένα εγχειρίδιο για το πώς μπορεί μια μαμά δύο, τριών, τεσσάρων κ.ο.κ. παιδιών να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, να μιλήσει στο τηλέφωνο, να ταΐσει τα παιδιά, να παίξει μαζί τους, αλλα και να τα κατσαδιάσει αν χρειαστεί, κρατώντας διαρκώς ένα μωρό στην αγκαλιά της. Πώς να προετοιμαστεί γι’ αυτό, τι ασκήσεις να κάνει, τι διατροφή κλπ. κλπ.
Δεν πειράζει. Αυτό που έμαθα ως μαμά τριών παιδιών είναι ότι τίποτα δεν έχει σαφείς οδηγίες και τα περισσότερα τα μαθαίνεις μόνη σου στην πορεία και επειδή είνα ανάγκη να τα μάθεις. Έτσι έμαθα να έχω ένα μωρό ως προέκταση του σώματός μου και να βάζω ηλεκτρική σκούπα ή να ψιλοκόβω καρότα με κινήσεις σχεδόν ακροβατικές.
Είναι κι αυτό μέρος της υπέροχης εμπειρίας μου και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Και αν το καλοσκεφτείτε, σίγουρα είναι καλύτερα από τη φάση που θ’ αρχίσει να περπατάει και θα πρέπει να κάνω δουλειές κυνηγώντας το μέσα στο σπίτι...»
Πηγή: herviewfromhome.com