«Αγαπημένη μου πεθερά,
Πρέπει να είσαι περήφανη για τον γιο που μεγάλωσες. Για τον σπουδαίο άντρα που ''έπλασες'' με την αγάπη και την ευγένειά σου.
Όταν παντρευτήκαμε, στα 20 μας χρόνια, ήμασταν τόσο μικροί και άπειροι. Αμέσως, με αγκάλιασες και μου φέρθηκες σαν κόρη σου. Ήσουν τρυφερή απέναντί μου και πολύ γλυκιά. Με ενθάρρυνες σε κάθε μου απόφαση και με συμβούλευες. Μπορεί συχνά να παίρνεις το μέρος μου, όμως, ξέρω ότι για σένα ο γιος σου παραμένει το μωρό σου.
Καθώς τα χρόνια περνάνε και συνειδητοποιώ πόσο πολύ επηρέασες την εξέλιξη του γιου σου ως άντρα και ως πατέρα. Είναι πραγματικά ο βράχος του σπιτιού και μόνο η παρουσία του είναι αρκετή για να κάνει εμένα και τα παιδιά μας να νιώθουμε ασφαλή.
Είναι εργατικός και δίκαιος και πολύ τρυφερός πατέρας. Ακόμα και όταν είναι κουρασμένος πάντα θα βρει χρόνο να αγκαλιάσει και να παίξει με τα μικρά. Θα ακούσει τις ιστορίες τους απ'το σχολείο με τεράστια προσοχή-γιατί το ίδιο έκανες και εσύ με εκείνον.
Παρόλο που είναι....χαζομπαμπάς, όταν χρειάζεται γίνεται αυστηρός. Πειθαρχεί τα παιδιά μας με ψυχραιμία και τα καθοδηγεί έτσι ώστε να γίνουν υπεύθυνα και να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις.
Αν, όμως, για κάτι πρέπει να είσαι εξαιρετικά περήφανη είναι για τον τρόπο που μου φέρεται. Τον έμαθες να σέβεται και να αγαπά με όλο του το είναι. Να καταλαβαίνει τον άλλον και να μην τον θεωρεί δεδομένο. Δεν ξέρεις πόσο σ' ευχαριστώ γι' αυτό.
Η εγγονή σου μαθαίνει από πρώτο χέρι πώς πρέπει να της φέρονται και τι πρέπει να ζητάει από τον σύντροφό της, γιατί παραδειγματίζεται από τον πατέρα της.
Πραγματικά, έκανες καταπληκτική δουλειά και χάρη στους κόπους και τις θυσίες σου αυτή την στιγμή είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο. Σε ευχαριστώ.»