«Με τον άντρα μου χωρίσαμε άσχημα πριν 2 χρόνια (είμαστε και οι δύο οξύθυμοι και δεν κάνουμε εύκολα πίσω), αλλά καταφέραμε να βάλουμε στην άκρη τους εγωισμούς μας και να εστιάσουμε στην κορούλα μας που υπεραγαπάμε και οι δύο. Και η αλήθεια είναι πως μέχρι πρόσφατα όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, αφού εκείνος ήταν πολύ τυπικός στις υποχρεώσεις του και δεν υπήρχε αιτία προστριβής.
Τα προβλήματα άρχισαν τελευταία που, απ’ ότι μαθαίνω απ’ τη μικρή μου, ο μπαμπάς της δεν περνάει χρόνο μαζί της όταν την παίρνει. Αντί γι’ αυτό, την “παρκάρει” στη μάνα του και ακολουθεί το πρόγραμμά του σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν είναι όμως αυτή η συμφωνία μας – δεν δικαιούται αυτόν τον χρόνο με το παιδί επειδή εγώ θέλω να την ξεφορτωθώ για μιάμιση μέρα. Τον δικαιούται επειδή πρέπει να στέκεται δίπλα της ως ο πατέρας της, ασχέτως χωρισμού.
Επίσης, δεν θυμώνω επειδή κακοπερνάει η μικρή ή κάτι τέτοιο. Η πεθερά μου είναι πολύ λογική γυναίκα και έχει σταθεί εξαιρετική γιαγιά στην κόρη μου (και ήταν πάντα καλή μαζί μου, άσχετα με ό,τι συνέβαινε στον γάμο μας). Αγαπιούνται πολύ οι δυο τους και, μάλιστα, συναντιούνται πολύ συχνά – ίσως πιο συχνά απ’ ότι με τους δικούς μου γονείς.
Έλα όμως που το παιδί λαχταράει να δει τον πατέρα του… Του είχε πάντα αδυναμία και περνούσαν τέλεια μαζί. Της δημιούργησε τέτοιες προσδοκίες αυτά τα δύο χρόνια, που τώρα η μικρή νιώθει παραπεταμένη.
Δεν λέω, είναι φυσιολογικό να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αλλά το παιδί δεν μπορεί να στερείται τον πατέρα του επειδή η δουλειά του δεν του αφήνει άλλο χρόνο για τα προσωπικά του. Είναι πολύ σημαντική η παρουσία του σ’ αυτά τα τρυφερά χρόνια και έχοντας μόνο λίγες μέρες μαζί της, οφείλει να αναπληρώσει τις υπόλοιπες. Να ακούσει τους προβληματισμούς της, να τη συμβουλέψει, να την καθησυχάσει και να της εμπνεύσει εκείνο το ζεστό αίσθημα της ασφάλειας που είναι φυσικό να λείπει από ένα παιδί χωρισμένων γονιών.
Πόσο δύσκολο είναι πια αυτό; Εκείνου δεν του λείπει η κόρη του; Δεν είναι κρίμα να δημιουργηθεί πρόβλημα απ’ το πουθενά;
Γιατί είμαι σίγουρη ότι το παιδί θα αντιδράσει και μετά εκείνος θα νιώσει ότι φταίω εγώ και θα γυρίσουμε πάλι πίσω, σ’ όλα εκείνα που μας έφεραν στον χωρισμό. Όμως, δεν έχει περάσει τόσος καιρός και το παιδί είναι ακόμα ευάλωτο στις επιπτώσεις του διαζυγίου. Επειδή όλα μοιάζουν καλά δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ανατραπεί η ισορροπία από τη μια στιγμή στην άλλη.
Μας τα έχει πει και η ψυχολόγος, αλλά από το ένα αυτί του μπήκαν κι απ’ το άλλο βγήκαν, όπως πάντα. Ελπίζω, τώρα που θα του μιλήσω να με ακούσει γιατί δεν έχει να κάνει με τους δυο μας.
Ξέρω ότι την αγαπάει πολύ τη μικρή και θα κάνει το καλύτερο για ‘κείνη. Απλώς, πρέπει να βάλει κάποια πράγματα σε δεύτερη μοίρα για λίγο καιρό...»