«Έχω σπαταλήσει ένα ολόκληρο χρόνο να καυγαδίζω με τα παιδιά μου για την τηλεκπαίδευση και ειλικρινά, κουράστηκα.
Με τον 7χρονο γιο μου ήμασταν έτοιμοι να τσακωθούμε για μια ακόμη φορά. Στο χέρι μου κρατούσα την εργασία του. Μετά από πολλές φωνές, τον είχα πείσει να κάτσει να την κάνει.
Του είπα ότι δεν χρειαζόταν να γράψει για την καλύτερη του μέρα, όπως ζητούσε ο δάσκαλός του, αλλά θα μπορούσε να γράψει για την χειρότερη. Ο,τιδήποτε ήθελε, αρκεί να έγραφε μερικές προτάσεις.
Μου απάντησε ότι δεν ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτό που ζήτησε ο δάσκαλός του. Όπως επίσης, μου είπε ότι δεν είναι αρκετά καλός μαθητής. Ήταν στα πρόθυρα να βάλει τα κλάματα αλλά δεν ήξερε το γιατί.
Τότε ήταν που άλλαξα τελείως στάση. Κάθισα δίπλα του στο παιδικό του δωμάτιο και του είπα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αποτύχει στα μαθήματά του και ότι είναι ένας πραγματικός ήρωας.
Κάθισε λίγο στην καρέκλα του και με κοίταξε με δυσπιστία. Του είπα λοιπόν: ''Το ξέρεις ότι κανένα παιδί στην ιστορία των παιδιών δεν είχε να αντιμετωπίσει, αυτό που αντιμετωπίζεις εσύ τώρα; Κανένα παιδί στην ιστορία των παιδιών δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνει μάθημα στο σπίτι, να κάθεται στο δωμάτιό του και να παρακολουθεί τον δάσκαλό του σε υπολογιστή; Εσύ και οι φίλοι σου είστε οι πρώτοι."
Φάνηκε σαν του έφυγε ένα βάρος και με ρώτησε τι ακριβώς εννοούσα. Του είπα ότι σημαίνει ότι δεν του έχω πει αρκετά μπράβο για όλα όσα κάνει. Πόσο περήφανη είμαι για εκείνον και τους φίλους του. Ότι τα παιδιά φέτος κάνουν το αδύνατο δυνατό και μάλιστα το κάνουν πολύ καλά. Του ζήτησα επίσης, συγγνώμη που δεν του το είπα νωρίτερα.
Έχουμε ευχαριστήσει τους πάντες, από τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης έως τους υπαλλήλους των παντοπωλείων, αλλά δεν έχουμε ευχαριστήσει αρκετά τα παιδιά για το βάρος που αναγκάστηκαν να σηκώσουν στους μικρούς τους ώμους.
Έχουμε πει πολλάκις ότι τα παιδιά είναι ανθεκτικά και πράγματι είναι. Αλλά είναι οι πραγματικοί υπερήρωες σε όλη αυτή την κατάσταση και κάνουν ό,τι καλύτερο για να προσαρμοστούν καθημερινά.
Μετά από αυτή την συζήτηση, κλείσαμε τους υπολογιστές και παίξαμε με την καρδιά μας.
Αυτή η κατάσταση υποτίθεται ότι θα ήταν προσωρινή και να 'μαστε τώρα, ένα χρόνο αργότερα προσπαθούμε να κρατήσουμε το κεφάλι μας πάνω από το νερό. Δεν πρόκειται όμως να αφήσω να επηρεάσει το σπίτι μου. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτό που μας συμβαίνει και δεν έχει πλέον νόημα.
Αγκαλιάστε τους μικρούς σας υπερήρωες σήμερα και μην ξεχάσετε να είστε πιο χαλαροί μαζί τους. Το αξίζουν.»