«Μεγαλώνεις το παιδί σου με θυσίες, το σπουδάζεις και περιμένεις να το δεις να χτίζει τη ζωή του… αν είναι δυνατόν, με λιγότερο κόπο απ’ ότι κάποτε εσύ και με περισσότερα εφόδια και προοπτικές για το μέλλον του.
Κι όλ’ αυτά, γιατί; Για να έρθει μια μέρα και να σου πει: “μαμά, μην εκραγείς, αλλά δήλωσα συμμετοχή σ’ ένα ριάλιτι…”
Έτσι ακριβώς μου είπε το μοναχοπαίδι μου. Μου ζήτησε να “μην εκραγώ” κι ύστερα μου το ξεφούρνισε. Έπαθα σοκ. Το παιδί μου που τα κορόιδευε όλ’ αυτά τα σκουπίδια, που δεν έβλεπε καν τηλεόραση γιατί είχε ένα σωρό καλύτερα πράγματα να κάνει… Να μου λέει ότι θα πάει σε ένα ριάλιτι, να γίνει θέαμα και να ξεφτιλιστεί για μερικά χρήματα και λίγη αναγνωρισιμότητα;
Κι όμως, όταν μου εξήγησε τους λόγους, δεν είχα και πολλά να του πω. Είχε μπουχτίσει το παιδί να τρέχει σε συνεντεύξεις και να κάνει δουλειές του ποδαριού για να μη μας επιβαρύνει άλλο. Μπούχτισε να βρίσκει κλειστές πόρτες και να ζει καθημερινά μια κατήφεια και μια μαυρίλα που απόγινε πλέον με τον κορονοϊό.
Και μπορεί να μην έβλεπε ποτέ του ριάλιτι, αλλά στις παρέες τα συζητάνε αυτά και ξέρει καλά περί τίνος πρόκειται. Αλλά ο μισθός είναι δελεαστικός και η αναγνωρισιμότητα μπορεί να σου ανοίξει πόρτες. Γιατι το πτυχίο των οικονομικών που έχει, πουθενά δεν φτούρησε μέχρι σήμερα…
Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ έχω “παλιά μυαλά” και δεν μπορώ να δω τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Εμείς μάθαμε να παλεύουμε με τις αντιξοότητες και να μην ψάχνουμε εύκολους δρόμους. Κι ούτε για το παιδί μας το κάναμε και προς τιμήν του, δεν μας το ζήτησε και ποτέ του.
Αλλά τώρα είδα στα μάτια της ότι λύγισε. Θέλετε που βλέπει όλους αυτούς που περνιούνται για πετυχημένοι στο ίντερνετ, που ακούει διάφορα από φίλους και γνωστούς, που νομίζει ότι θα καταφέρει με τα ψίχουλα που θα της πετάξει ο Χ παραγωγός… το έκανε. Δήλωσε συμμετοχή και μου το είπε και μετά για να μη μπορώ να κάνω τίποτα.
Αμ δε! Μια μάνα δεν αφήνει το παιδί της να γίνει έρμαιο κανενός, ούτε καν του ίδιου του εαυτού του. Πόσο μάλλον να ορίζει την τύχη του ένα τηλεσκουπίδι, μια σύγχρονη αρένα που περιμένει τους μονομάχους για να τους ξεσκίσει το κοινό τους.
Ξέρω ότι δεν είναι πια παιδί να κάνει ότι λέω, αλλά η αλήθεια είναι πως είχαμε καιρό να μιλήσουμε από καρδιάς για τα προβλήματά της. Την άρπαξα, λοιπόν, και της είπα ότι είναι καιρός να μιλήσουμε σαν ενήλικες, όπως κάναμε όταν ήταν έφηβη και τα λέγαμε όλα ανοιχτά για να ξέρω πάντα τι συμβαίνει – να μπορώ να βοηθήσω.
Στην αρχή το απέφυγε, αλλά επειδή μου έχει αδυναμία και το ξέρω, μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Μιλούσαμε για ώρες, θυμηθήκαμε πολλά, κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε, μέχρι που γύρισε ο πατέρας της και μας βρήκε πνιγμένους στα χαρτομάντηλα.
Τον είχε πειράξει κι αυτόν κι ας μου έλεγε ότι είναι μεγάλη πια και πρέπει να την αφήσουμε να μάθει απ’ τα λάθη της. Της είπε ότι εμείς ήμασταν πάντα δίπλα της και θα είμαστε και τώρα κι ότι δεν χρειάζεται να μπει σ’ αυτήν τη διαδικασία – δεν χρειάζεται να κοπιάσει και να δώσει τόσο πολύ απ’ τον εαυτό της σε κάτι τόσο ευτελές.
Καλύτερα σερβιτόρα, της είπε, και σιγά σιγά θα βρει τον δρόμο της. Της υπενθύμισε ότι έχει κι ένα καλό παιδί δίπλα της και είναι κρίμα να τον βάλει κι εκείνον σ’ αυτό το λούκι.
Μας άκουσε προσεκτικά, αλλά δεν φάνηκε να πείθεται. Έτσι έκανε πάντα όμως, το κορίτσι μας. Στην αρχή μας πήγαινε κόντρα, αλλά κρατούσε αυτά που του λέγαμε στην άκρη του μυαλού της επειδή τα λέγαμε από αγάπη και μόνο.
Είναι δικλείδα ασφαλείας αυτό για κάθε γονιό, να το θυμάστε. Κάπως έτσι, δεν πάτησε ποτέ στην οντισιόν όσο κι αν της επέμεναν, επειδή είναι κι ομορφοκόριτσο.
Γλίτωσε το παιδί μας απ’ τη χαβούζα κι ελπίζω μόνο να καλυτερεύσει η κατάσταση και κανένα παιδί να μην ξεφτιλίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Καμία μάνα να μην πνίγει την αγωνία της για να μην κόψει τάχα τα ψεύτικα φτερά που υποσχέθηκαν στο παιδί της…»