«Υπάρχουν κάτι γυναίκες που όταν γίνονται μανάδες τα κάνουν όλα λάθος. Όλα, μα όλα…
Σταματούν τον θηλασμό πριν καν εδραιωθεί γιατί εξαντλείται η υπομονή τους. Ταΐζουν το παιδί έτοιμες φρουτόκρεμες για να κοιμηθούν μισή ώρα παραπάνω το πρωί. Κλείνουν το παιδί στο σπίτι γιατί δεν έχουν κουράγιο να βγούνε μια βόλτα. Το παρκάρουν στη γιαγιά μπας και αφιερώσουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους, αλλά εκείνες σαπίζουν μπροστά στην τηλεόραση…
Αργότερα, στήνουν το παιδί μπροστά στην τηλεόραση για να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, αλλά εκείνες κολλάνε στο τηλέφωνο και δεν κάνουν ούτε τα μισά. Κι αντί να μαγειρέψουν, καταλήγουν να ταΐζουν τα παιδιά σουβλάκια και κοτομπουκιές... ΜΕ ΚΕΤΣΑΠ!
Για ποιοτικό χρόνο ούτε λόγος. Ούτε παιχνίδι πριν το βραδινό ούτε παραμύθι πριν τον ύπνο, μόνο ρουτίνα και πάλι ρουτίνα, να φύγει η υποχρέωση…
Και τα σαββατοκύριακα, που το παιδί λαχταράει για μια εκδρομή, να δει άλλα πράγματα, να ξεσκάσει, να πάει σ’ έναν παιδότοπο έστω… Αυτές εκεί, στον καναπέ, κολλημένες στην τηλεόραση και το τηλέφωνο.
Άλλες φορές το ξαναπαρκάρουν στη γιαγιά για να κάνουν τις δουλειές που δεν έκαναν όλη την εβδομάδα. Ή για να πάρουν τους δρόμους – να τρέχουν στους καφέδες και στα μαγαζιά με τις φίλες τους, λες και δεν έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν. Λες και δεν περνάνε καλά με το παιδί τους, με την οικογένειά τους.
Υπάρχουν, που λέτε, κάτι γυναίκες που όταν γίνονται μανάδες, βγαίνει από μέσα τους ο χειρότερος εαυτός τους – ο πιο λιπόψυχος και ο πιο αναβλητικός.
Ξεχνάνε τα προγραμματισμένα ραντεβού με τον παιδίατρο, ξεχνάνε να ετοιμάσουν κολατσιό για το παιδί (και καταλήγει να τρώει απ’ έξω), ξεχνάνε να βάλουν πλυντήριο τα ρουχαλάκια του και γενικώς, ξεχνάνε τα πάντα… εκτός από τα ασήμαντα.
Θα μου πείτε, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό έτσι, χωρίς εξήγηση. Κι όμως, μου είναι πολύ δύσκολο να βρω μια δικαιολογία για ‘κείνες. Μου είναι αδύνατον να τους δώσω ελαφρυντικά.
Πολύ απλά, γιατί είμαι μία από αυτές.
Ίσως να είμαι και η χειρότερη όλων τους. Ασυνεπής, ανεύθυνη, ακαμάτρα… Μια μάνα που κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και δεν σταματά να βρίσκει δικαιολογίες.
Έτσι νιώθω τουλάχιστον, ακόμα κι αν βλέποντας τα παιδιά μου, δύσκολα θα δείτε αυτό που βλέπω εγώ. Λες και η ανικανότητά μου δεν έχει αφήσει κανένα σημάδι επάνω τους, στη ζωή και τον ψυχισμό τους.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που συνειδητοποιώ πως δεν πάει άλλο. Πρέπει να συγχωρήσω τον εαυτό μου για όλα αυτά που θεωρώ ασυγχώρητα και να συνεχίσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ κι ας μη μου φαίνεται ποτέ αρκετό. Ίσως η αγάπη που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον, εγώ και τα μικρά μου, να με οδηγήσει σιγά σιγά έξω απ’ το λούκι της αυτολύπησης και του αυτομαστιγώματος όπου έχω παγιδευτεί.
Και ίσως μια μέρα πάψω να είμαι η χειρότερη μάνα του κόσμου και να με δω μέσα απ’ τα δικά τους λαμπερά ματάκια αντί για τα δικά μου, τα σκοτεινά. Να νιώσω επιτέλους άνετα με τα λάθη μου, να ξαλαφρώσω λιγάκι απ' το βάρος που έχω φορτωθεί...
Απελευθερωμένη απ’ τα δεσμά που βάζω διαρκώς στον εαυτό μου.»