«Είμαι από τις μαμάδες που ήθελα πολύ να ανοίξουν τα δημοτικά, όχι τόσο για μένα – εγώ έχω χάσει τη δουλειά μου αυτόν τον καιρό και ασχολούμαι αποκλειστικά με τα του σπιτιού – όσο για το παιδί που λαχταρούσε να βγει απ’ το σπίτι και να δει τους συμμαθητές του. Δυστυχώς, δεν είχα φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε και πόσο άσχημη τροπή θα έπαιρνε η επιστροφή στο σχολείο για τον γιόκα μου.
Για να μη μακρυγορώ, το παιδί μου έπεσε θύμα bullying απ’ τα ίδια παιδιά που δεν έβλεπε την ώρα να ξαναβρεθούνε μαζί στην ίδια τάξη και στο ίδιο προαύλιο. Και, μάλιστα, όχι για κάτι που έκανε ή είπε ούτε για κάποιο χαρακτηριστικό του, αλλά εξαιτίας μου, για κάτι που έκανα εγώ. Ή μάλλον, για κάτι που δεν έκανα.
Η εξήγηση είναι απλή. Είναι γνωστό ότι οι μαμάδες που πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο μένουν λίγη ώρα αφού τα ξεπροβοδίσουν και κάνουν πηγαδάκια στους γύρω χώρους – ειδικά αν έχει πλατεία παραδίπλα. Κι όταν είναι να τα πάρουν, καταφτάνουν λίγο νωρίτερα για να κάνουν πάλι τα γνωστά πηγαδάκια.
Όλα καλά ως εδώ, αλλά τώρα με την πανδημία, αυτού του είδους η κοινωνικοποίηση δεν ενδείκνυται. Πόσο μάλλον όταν όλες βγάζουν τις μάσκες για να κάνουν τσιγάρο ή να πιουν καφέ και συνομιλούν από πολύ κοντινή απόσταση.
Δικαίωμά τους, θα μου πείτε. Με γεια τους με χαρά τους, λέω εγώ.
Αλλά είναι δικαίωμά μου κι εμένα να μη θέλω να συμμετέχω σ’ αυτά τα πηγαδάκια, για όσο καιρό, τουλάχιστον, διαρκεί η εγρήγορση απέναντι στον κορονοϊό.
Έλα όμως που σε κάποιες μανάδες δεν άρεσε η επιλογή μου; Και άρχισαν να μιλάνε πίσω απ’ την πλάτη μου, να με λένε πρόβατο κι άλλα τέτοια όμορφα επειδή φοράω τη μάσκα μου, αφήνω ή παίρνω το παιδί μου, τις χαιρετώ από μακριά και φεύγω χωρίς πολλές κουβέντες και περιττές επαφές.
Κανένα πρόβλημα, ας λένε ότι θέλουν κι ας είναι πάντα καλά παρά το ότι είναι απερίσκεπτες και ποιος ξέρει ποιανού την υγεία βάζουν σε κίνδυνο καθημερινά.
Το θέμα είναι ότι τα λένε αυτά μπροστά στα παιδιά τους κι εκείνα αποφάσισαν ότι αφού είναι εντάξει να κοροϊδεύουν οι μανάδες τους εμένα, αυτό σημαίνει ότι είναι εντάξει να κοροϊδεύουν κι εκείνα τον γιο μου. Έτσι ξεκίνησε το μαρτύριό του 2-3 μέρες αφότου άρχισε σχολείο.
Στην αρχή τον λέγανε πρόβατο, φώναζαν “μπεεεε” κι άλλα τέτοια που κάνουν τα παιδιά. Μετά του πετούσαν παλιές μάσκες φωνάζοντας “κοροδοϊός, κοροδοϊός”. Το παιδί μου δεν ήξερε τι έγινε και άλλαξε έτσι η στάση τους, ώσπου ένας φίλος του του είπε πως όλο αυτό ξεκίνησε από μένα.
Ήρθε το παιδί στο σπίτι και κλαίγοντας μου έλεγε ότι εγώ φταίω που δεν έχει πια φίλους γιατί δεν βγάζω τη μάσκα και δεν μιλάω με τις μαμάδες τους.
Έπαθα σοκ. Ευτυχώς τα συζητάμε όλα και με εμπιστεύεται το παιδί κι ετσι κατάφερα να του εξηγήσω τι συμβαίνει. Μου υποσχέθηκε να μην αντιδράσει άσχημα, αλλά να δώσει στα παιδιά λίγο χρόνο να το ξεχάσουν επειδή δεν φταίνε εκείνα για ότι έγινε. Μίλησα και με τον διευθυντή του στο τηλέφωνο και μου υποσχέθηκε να έχει το νου του για να το σταματήσει όλο αυτό τώρα που ειναι αρχή.
Μένει μόνο να τα πω κι ένα χεράκι στις μαμάδες που “προσέβαλα” επειδή δεν κάθομαι μαζί τους στα κορονοπηγαδάκια τους. Γιατί τελικά, από εμάς τους γονείς ξεκινάνε όλα. Από εμάς που δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειες της συμπεριφοράς μας και δεν διστάζουμε να γίνουμε αγενείς, κακοί και αντικοινωνικοί μπροστά στα παιδιά μας.
Κι ύστερα απορούμε πως κάνουν ότι κάνουν και πως φτάνουν να δέρνουν π.χ. τον σταθμάρχη του μετρό μέχρι λιποθυμίας…»