Όπως λέει και αυτή η μαμά, κανονικότητα δεν υπάρχει αν δεν είναι όλα ανοιχτά όπως πριν και αν συνεχιστεί αυτό πολλοί γονείς θα κάνουν μαύρο καλοκαίρι – και τα παιδιά τους μαζί.
«Ανοίξανε τα δημοτικά και πολύ χαρήκαμε για τα παιδιά μας που θα επιστρέψουν στις τάξεις και θα ξαναδούν τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους. Είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη, όχι τόσο επειδη κουραστήκαμε εμείς, αλλά επειδή κουράστηκαν εκείνα, ψυχολογικά κυρίως.
Όπως και να το κάνουμε, θα έχουν πλέον έναν καλό λόγο να βγαίνουν καθημερινά απ’ το σπίτι και θα περνούν αρκετό χρόνο εκτός, σε ένα περιβάλλον που είναι και οικείο και πολύ ζωντανό. Και προστατευμένο, θεωρώ, αφού στα σχολεία τηρούνται σε μεγάλο βαθμό τα μέτρα προστασίας.
Το θέμα είναι τι θα γίνει με μας τους γονείς. Όχι όλους, αλλά όσους από εμάς έχουν χάσει τις δουλειές τους, βρίσκονται σε αναστολή επ αόριστον ή οι επιχειρήσεις τους παραμένουν κλειστές. Και πάλι, δεν το λέω τόσο για εμάς, όσο για τα παιδιά μας. Γιατί η δική τους ευημερία εξαρτάται εν πολλοίς και από το δικό μας εισόδημα.
Είμαστε στα μέσα του χειμώνα, οι εμβολιασμοί έχουν ξεκινήσει, αλλά η κανονικότητα μοιάζει πολύ μακρινή. Το λέω γιατί τα σχολεία είναι ένα μικρό μέρος αυτής της κανονικότητας που θα έρθει, πιστεύω, μόνον όταν όλα ανοίξουν όπως πριν.
Με λίγα λόγια, αν συνεχίσουμε έτσι με άνοιξε-κλείσε, απαγορεύσεις, μάσκες και μεσοβέζικες λύσεις όπως τα click away κλπ. όσοι μένουμε χωρίς εισόδημα θα κάνουμε μαύρο καλοκαίρι.
Και μαζί με μας, μαύρο καλοκαίρι θα κάνουν και τα παιδιά μας που, ακόμη κι αν πάνε στο χωριό, στους (εμβολιασμένους μέχρι τότε) παππούδες, θα καταλάβουν ότι είναι επειδή εμείς δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε κάτι καλύτερο.
Που το αξίζουν, να πάρει η ευχή!
Το αξίζουν φέτος περισσότερο από ποτέ γιατί έχουν κάνει τρομερή υπομονή κι έχουν δείξει απαράμιλλο θάρρος. Τα δικά μας τουλάχιστον δεν έχουν βγάλει καθόλου γκρίνια όσο περιορισμένα κι αν τα κρατήσαμε – γιατί κάποιοι φίλοι τους ήταν συνέχεια έξω με την ευλογία των γονιών τους.
Προσαρμόστηκαν σε ένα λειψό καλοκαίρι, στην κλεισούρα και την τηλεκπαίδευση, στη συρρίκνωση του σπιτικού προϋπολογισμού, ακόμα και στη γκρίνια τη δική μας που πολλές φορές ήταν αφόρητη και για μας. Και που σε πολλές περιπτώσεις αποδειχθήκαμε λιγότερο ανθεκτικοί και ώριμοι απ’ τα ίδια τα παιδιά μας.
Στερήθηκαν το Πάσχα στο χωριό, στερήθηκαν και τα Χριστούγεννα και πάλι δεν αγανάκτησαν, είπαν "μπόρα είναι μαμά θα περάσει", όπως έλεγε ο αείμνηστος ο παππούς τους, και έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες.
Κρίμα δεν είναι, λοιπόν, να στερηθούν και το καλοκαίρι τους; Όχι επειδη θα είναι όλα κλειστά, αλλά επειδή οι γονείς τους θα πρέπει να δουλεύουν νυχθημερών για να καλύψουν τη χασούρα των προηγούμενων μηνών.
Ας το σκεφτούν κι αυτό οι ειδικοί, πως ό,τι κάνουμε κι εμείς για τα παιδιά μας το κάνουμε κι ας βρουν μια καλή λύση σ’ αυτόν τον γρίφο, πριν χαθεί κάθε ελπίδα και για τη φετινή χρονιά.»