«Πριν από λίγο καιρό με τον σύζυγό μου παρακολουθήσαμε διαδικτυακά τον γάμο δυο πολύ καλών μας φίλων. Ακόμη και αν μας χώριζε μια οθόνη ένιωσα την ίδια συγκίνηση που θα ένιωθα αν ήμουν παρούσα στο μυστήριο. Δυο άνθρωποι ερωτεύονται και αποφασίζουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί. Τι πιο όμορφο!
Λατρεύω τους γάμους! Και κάθε φορά που παρευρίσκομαι ως καλεσμένη θυμάμαι πάντα τον δικό μου. Έγινε σε κλειστό κύκλο με τους αγαπημένους μας φίλους και συγγενείς να μας γεμίζουν ευχές και δώρα. Ήταν πραγματικά ονειρεμένος.
Αναπολώντας εκείνη την ημέρα θυμάμαι πόσο αισιόδοξοι ήμασταν για το μέλλον μας. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε καμία λύπη και κανένα εμπόδιο στον γάμο μας. Αλλά είναι φυσιολογικό! Κανένας κοινός βίος δεν ξεκινάει με τέτοιες δυσοίωνες σκέψεις.
Ωστόσο, όσοι είναι καιρό παντρεμένοι ξέρουν ότι η πραγματικότητα δεν είναι τόσο ρόδινη.
Όταν σκέφτομαι τον γάμο φαντάζομαι ένα θεόρατο βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσεις μαζί με τον αγαπημένο σου. Ξεκινάς γεμάτη ενέργεια και σιγά-σιγά όσο ανεβαίνεις. Κάποιοι τα παρατάνε στα μισά. Και κάποιοι άλλοι παρά την κούραση και τα εμπόδια τα καταφέρνουν και φτάνουν στην κορυφή.
Ο γάμος είναι δύσκολο μονοπάτι και απαιτεί συνεχώς θυσίες και προσπάθεια. Και δυστυχώς, κάποιες φορές το ξεχνάμε. Ακούμε και βλέπουμε τόσα πολλά γύρω μας που πολλές φορές αμφισβητούμε όσα χτίσαμε. Ήταν η σωστή επιλογή; Μήπως δεν έπρεπε να βιαστούμε τόσο; Χαζεύουμε ευτυχισμένα ζευγάρια στα social media που προβάλλουν τη ρόδινη σχέση τους και αναρωτιόμαστε γιατί όλα φαίνονται τόσο εύκολα γι' αυτούς. Ποια φωτογραφία όμως θα ανεβάσεις; Αυτή που είσαι αγκαλιά με το ταίρι ή αυτή που τσακώνεστε σαν να μην υπάρχει αύριο;
Με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι πολλά χρόνια και ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει την κορυφή του βουνού. Σκαρφαλώνουμε, πέφτουμε και απογοητευόμαστε. Ωστόσο, δεν τα παρατάμε! Γιατί έτσι είναι η αληθινή αγάπη.
Οι δυσκολίες, οι υποχρεώσεις που διαρκών ''τρέχουν'', ο ελάχιστος χρόνος που περνάμε πλέον σαν ζευγάρι, μας πεισμώνουν αντί να μας απομακρύνουν. Η βαθιά αγάπη και ο σεβασμός μας καθοδηγούν όλη μας τη ζωή. Όλες μας οι αποφάσεις βασίζονταν στο ''εμείς'' και όχι στο ''εγώ''. Ακόμη και στους πιο δυνατούς καυγάδες μας το μόνο που θέλαμε ήταν να βρούμε μια κοινή λύση. Να λύσουμε το πρόβλημα και όχι να δημιουργήσουμε ένα επιπλέον.
Το ''για πάντα μαζί'' είναι δύσκολο όχι όμως ανέφικτο. Είναι η κορυφή του βουνού. Και όσο υπάρχει ειλικρίνεια, επικοινωνία και ενσυναίσθηση θα την κατακτήσουμε.»