«Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και ήδη έχουμε αρχίσει τις προετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι. Φέτος, μπορεί τα πράγματα λόγω πανδημίας να εξελίχθηκαν διαφορετικά, όμως, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια της μαμάς μου για να περάσουμε υπέροχα αυτές τις μέρες. Ακόμα κι αν είμαστε ''εμείς'' και ''εμείς''. Αυστηρά οικογενειακά, όπως λέει και η ίδια.
Στην οικογένειά μας έχουμε την παράδοση να φτιάχνουμε μόνοι μας τα δώρα μας. Φυσικά, ο «Άγιος Βασίλης» κάνει την εμφάνισή του την Πρωτοχρονιά, κουβαλώντας πατίνια, βιντεοπαιχνίδια και κουκλόσπιτα. Ωστόσο, τα Χριστούγεννα ανταλλάσσουμε δώρα που φέρουν την υπογραφή μας. Μια κάρτα, μια κούπα από πηλό, ένα άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες...
Αυτό ήταν το δώρο μου πέρυσι, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από όλα μας τα Χριστούγεννα. Σε κάποιες από αυτές, βλέπεις τα αδέρφια μου μωρά μέσα σε παρκοκρέβατα να κάνουν νάζια στο φακό ή να βάζουν στο στόμα τους κάποιο στολίδι. Εγώ δεν έχω μωρουδιακές φωτογραφίες, γιατί τα δικά μου Χριστούγεννα ξεκινούν στην ηλικία των 6 ετών όπως και το πρώτο δώρο που μου έκαναν ποτέ, μια αληθινή οικογένεια!
Παρόλο που οι γονείς μου με υιοθέτησαν αρκετά μεγάλη, οι αναμνήσεις μου πριν από εκείνη τη στιγμή είναι μάλλον ξεθωριασμένες και αρκετά μουντές. Σαν να μην ήμουν εγώ εκείνο το παιδάκι, αλλά κάποιο άλλο.
Για μένα όλα ξεκινούν από τότε που η μαμά και ο μπαμπάς με έφεραν στο σπίτι μας, πριν από 11 χρόνια. Θυμάμαι ακόμα πόσο τεράστιο μου είχε φανεί! Τα πάντα ήταν καθαρά και τακτοποιημένα και στον αέρα πλανιόταν η μυρωδιά του κουραμπιέ. Στο σαλόνι υπήρχε ένα μεγάλο λευκό χριστουγεννιάτικο δέντρο με χρυσές και κόκκινες μπάλες και από κάτω του πολλά χρωματιστά κουτιά.
Στον καναπέ καθόταν η γιαγιά έχοντας στην αγκαλιά της δυο μωρά ολόιδια μεταξύ τους και μου χαμογελούσε πλατιά. Τα αδέρφια μου τότε ήταν 1 έτους και ήταν η πρώτη φορά που τα γνώριζα. Η πρώτη μου εντύπωση γι' αυτά ήταν ότι ήταν χοντρούλικα, φωνακλάδικα και ότι μύριζαν όμορφα.
Θυμάμαι ακόμα τη μαμά να μου βάζει τεράστιες μερίδες φαγητό και να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Το βράδυ, ο μπαμπάς μας διάβασε τον "Καρυοθραύστη" και εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από όλο αυτό που μου συνέβαινε.
Το πρωί των Χριστουγέννων μου έδωσαν τα χρωματιστά κουτιά που βρίσκονταν κάτω απ' το δέντρο. Ήταν τα δώρα μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να απορεί καθώς νόμιζα ότι το δώρο μου ήταν το μέρος αυτό. Και ακόμα το ίδιο πιστεύω.
Φέτος, στο γιορτινό τραπέζι θα είμαστε εγώ, οι γονείς μου, η γιαγιά και τα δίδυμα όπως τότε τα πρώτα μου Χριστούγεννα. Και δεν μπορώ παρά να νιώσω τεράστια ευγνωμοσύνη και αγάπη.»