«Βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να γίνονται ανεξάρτητα και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τις μέρες που δεν μπορούσαν να κάνουν βήμα χωρίς εμένα – τότε που έτρεχαν με το παραμικρό στην αγκαλιά μου. Που γκρίνιαζα γιατί ήταν όλη μέρα στα πόδια μου και με ακολουθούσαν από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν τα παπάκια, αλλά έλιωνα κάθε βράδυ που χουχουλιάζαμε όλοι μαζί στον καναπέ.
Τα βλέπω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και τι έχει αλλάξει από τότε, πώς έγιναν ολόκληρα θηρία απ’ τη μια μέρα στην άλλη και πώς τα κάνουν όλα μόνα τους. Τα σκέφτομαι όλα αυτά ξανά και ξανά κι αρχίζω σιγά σιγά να συνειδητοποιώ πως:
Ο ρόλος μου ως μαμά έχει αλλάξει
Δεν είμαι πια εκείνη απ’ την οποία περιμένουν να τακτοποιήσει κάθε μικρή λεπτομέρεια και να προβλέψει κάθε κακό πριν αυτό συμβεί. Δεν χρειάζεται να είμαι πάνω απ’ το κεφάλι τους ούτε να είμαι διαθέσιμη 24 ώρες το 24ωρο – είνα ωραίο να έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι τι κάνουν τα παιδιά.
Όσο περνάει ο καιρός, ο ρόλος μου αλλάζει και γίνομαι περισσότερο σύμβουλος παρά κηδεμόνας. Από μένα, θέλουν πια τις γνώσεις και την εμπειρία μου, την γνώμη μου. Να τους συμβουλέψω μόνο και ν’ αφήσω εκείνα ν’ αποφασίσουν για τον εαυτό τους.
Μπορούν πλέον και χωρίς εμένα
Αν και νιώθω όλο και πιο πολύ πως ακόμη κι αυτό, την καθοδήγησή μου δηλαδή, δεν το χρειάζονται όσο συχνά νόμιζα ή θα ήθελα. Μπορούν πλέον και χωρίς εμένα και χαίρομαι που τις περισσότερες φορές δεν βρίσκω κάτι λάθος στις επιλογές τους. Κοκκινίζω που το λέω, αλλά φουσκώνω και λίγο από περηφάνεια γιατί σκέφτομαι, δεν μπορεί, κάτι σωστό έκανα κι εγώ με τον πατέρα τους.
Δεν παύει όμως να θέλει χρόνο για να το συνηθίσω όλο αυτό και αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου, μέσα μου. Το λέω καμιά φορά στον άντρα μου και μου λέει “δε χαίρεσαι που τα παιδιά μας δεν είναι γαντζωμένα πάνω μας, αλλά είναι δυναμικά και θαρραλέα”;
Χαίρομαι πολύ, αλλά στην αρχή έναν πανικό τον πέρασα
Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά μου είναι πολύ προκομμένα, δραστήρια και ξύπνια και γι’ αυτό τους είχα πάντα εμπιστοσύνη, από πολύ μικρά. Αλλά δεν παύουν να είναι παιδιά και δεν σας κρύβω πως έναν πανικό τον ένιωσα όταν πρωτοκατάλαβα πως έχουν μεγαλώσει αρκετά για να διαφεντεύουν ένα σημαντικό μέρος της ζωής τους. Πέρασα μια περίοδο έντονου άγχους και δεν το έλεγα πουθενά για να μη με πουν υπερβολική.
Στο τέλος, τα παιδιά μου ήταν εκείνα που έδιωξαν κάθε ανησυχία μου, έτσι όπως τα έβλεπα να παίρνουν τα ηνία στα χέρια τους και να προχωράνε με βήματα σωστά και σταθερά. Εδραίωσαν μέσα μου την πεποίθηση ότι τα μεγάλωσα σωστά και δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
Σύντομα κατάλαβα ότι είμαστε πιο κοντά από ποτέ
Δεν ξέρω αν πέρασα το σύνδρομο “άδειας φωλιάς” πολύ πρόωρα ή αν θα ξανακυλήσω όταν έρθει η ώρα να φύγουν απ’ το σπίτι, αλλά έχω αρχίσει να βλέπω πόσο όμορφη είναι τελικά αυτή η μετάβαση από μια σχέση εξάρτησης σε μια σχέση αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Κάθε μέρα μου δείχνουν με τα λόγια, τις πράξεις και το άγγιγμά τους ακόμα, ότι είμαστε πιο κοντά από ποτέ – η αγάπη τους για μένα μεγαλώνει ολοένα και πιο πολύ.
Είμαστε πλέον πολλά περισσότερα από μια μάνα με τα παιδιά της. Είμαστε φίλοι και συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ζωής. Και όπως εγώ είμα εδώ για κείνα, έτσι και κείνα είναι εδώ να με στηρίξουν και να με συμβουλεψουν ακόμα, όποτε τα χρειαστώ.»