«Οι δάσκαλοι δεν χρειάζονται τη δημόσια υποστήριξη κανενός από εμάς. Έχουν πάντα ως σύμμαχο και υποστηρικτή το ίδιο το έργο που προσφέρουν, την αγάπη των μαθητών τους, τον καθημερινό μόχθο και την καθημερινή επιδίωξή τους να είναι χαρούμενοι όλοι οι μαθητές τους, να γίνονται καλύτεροι όλοι οι μαθητές τους, να μαθαίνουν όλοι οι μαθητές τους και να μαθαίνουν παράλληλα και οι ίδιοι οι δάσκαλοι.
Υπηρετώντας για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια σε ένα αξιόλογο Παιδαγωγικό Τμήμα, που εκπαιδεύει δασκάλους, είχα και εξακολουθώ να έχω τη μεγάλη χαρά και την ξεχωριστή τιμή να διδάξω σε χιλιάδες δασκάλων, οι περισσότεροι από τους οποίους εξακολουθούν και σήμερα να υπηρετούν την εκπαίδευση.
Είχα, επίσης, τη σπάνια δυνατότητα να διδάξω, να συνεργαστώ και να γνωρίσω χιλιάδες δασκάλων που δίδασκαν ήδη στα σχολεία και απέκτησαν από τα Τμήματά μας τους αντίστοιχους πανεπιστημιακούς τίτλους, αλλά και σε εκατοντάδες δασκάλους που διδάσκουν την ελληνική γλώσσα στα σχολεία της Κύπρου της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας, στα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στον Καναδά, στη Βραζιλία και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αισθάνομαι υπερήφανος και είμαι πάντα υπερήφανος για τους φοιτητές μου που έγιναν δάσκαλοι, για τους δικούς μου δασκάλους, αλλά και ασφαλώς για όλους τους δασκάλους της πατρίδας μας.
Μπορεί να είναι αυτή η αμοιβαία καθημερινή τρυφερότητα, ευαισθησία και αλληλεπίδραση δασκάλου και μαθητή, μπορεί να είναι η απέραντη αγάπη που προσφέρει ο δάσκαλος αφειδώλευτα στους μαθητές τους, το βέβαιο είναι πως όλοι κρατάμε ζωντανή στη θύμησή μας και στην ίδια τη ζωή μας τα αγαπημένα πρόσωπα των δασκάλων μας.
Εξακολουθεί ο δάσκαλος να είναι σαν ο καθοδηγητής στη ζωή μας, σαν να σκεφτόμαστε με αυτόν, σαν να λέμε τώρα τι θα έλεγε ο δάσκαλος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο δάσκαλος δεν επιτρέπεται και δεν απουσίασε ποτέ από τα δύσκολα.
Από τα δύσκολα του μακρινού παρελθόντος, καθώς έπρεπε να κρατάει ζωντανή την κάθε γωνιά της πατρίδας μας, αλλά και από τα νεότερα δύσκολα, με την αβεβαιότητα της εργασίας και της προσφοράς να τον κρατούν σε διαρκή αγωνία και να μην του επιτρέπουν να οργανώσει τη ζωή του.
Είναι, επίσης, βέβαιο πως και στις σημερινές δυσκολίες ο δάσκαλος δεν θα μπορούσε να μην είναι παρών, να μην είναι, όπως πάντα, το στήριγμα και το σημείο αναφοράς της ελληνικής οικογένειας και του κάθε μαθητή ξεχωριστά.
Ο δάσκαλος από τη μια στιγμή στην άλλη στερήθηκε τους μαθητές του, σαν να στερήθηκε τον κόσμο ολόκληρο, την ώρα που σχεδίαζε, που οργάνωνε, που ήθελε να τα ολοκληρώσει όλα με συνέπεια και ευθύνη.
Δεν αρνήθηκε ούτε για μια στιγμή να προσφέρει, έμαθε, μίλησε στην καρδιά των μαθητών του, συγκινήθηκαν αυτοί, συγκινήθηκε και ο ίδιος, γνωρίζοντας καλά πού βρίσκονται κάθε φορά τα όρια.
Είμαι βέβαιος ότι ο κάθε δάσκαλος και όλοι οι δάσκαλοι μαζί πεθύμησαν τους μαθητές τους, όπως και οι μαθητές πεθύμησαν τους δασκάλους τους, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα μπορέσει ο ένας να αγκαλιάσει τον άλλον, όπως παλιά.
Οφείλουμε όλοι έναν μεγάλο σεβασμό και μια απεριόριστη εκτίμηση στο έργο των δασκάλων. Τα αξίζουν!»
Πηγή: esos.gr