Παρ’ όλ’ αυτά, το δόγμα «μην κρίνεις για να μην κριθείς» δεν εφαρμόζεται έτσι απλά. Κοινώς, δεν γίνεται να βλέπεις κάποια πράγματα που θεωρείς λανθασμένα και να σφυρίζεις αδιάφορα για να μη σε πουν κακιά ή ξινή. Αυτό λέει και αυτή η μαμά που υπερασπίζεται το δικαίωμά της να έχει άποψη όχι μόνο για… τον καιρό, αλλά και για τις άλλες μαμάδες.
«Ε, ναι, λοιπόν! Είμαι από εκείνες τις μαμάδες που κρίνουν τις άλλες μαμάδες και μάλιστα πολύ αυστηρά.
Το ξέρω ότι “δεν είναι εποικοδομητικό”, ότι “είμαστε όλες μαζί σ’ αυτήν την υπέροχη φάση”, ότι “όλες κάνουμε λάθος επιλογές”, “ότι η κούραση δεν είναι καλός σύμβουλος για καμιά μας” και όλα τα σχετικά επιχειρήματα. Συμφωνώ με όλα, μάλιστα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα κάτσω να βλέπω την άλλη να στέλνει π.χ. το παιδί της στο σχολείο με τη μύτη να τρέχει και εγώ θα ψάχνω να της βρω ελαφρυντικά.
Όχι, κυρία μου. Δεν έχεις κανένα ελαφρυντικό, απλώς θέλεις να ξεφορτωθείς το παιδί για να ηρεμήσεις και δεν έχεις την υπομονή να περιμένεις ώσπου να γίνει τελείως καλά. Αυτό είναι και τίποτε άλλο. Ξέρεις καλά ποιο είναι το σωστό κι εσύ κάνεις το αντίθετο ή προσπαθείς να παρακάμψεις έναν άγραφο, αλλά πολύ σημαντικό κανόνα. Σα να λέμε, γράφεις την περίφημη αλληλεγγύη που ζητάς να σου δείξουμε στα παλιά σου τα σνίκερς και μετά, θες και τη στήριξή μας από πάνω.
Να γιατί κρίνω τις άλλες μαμάδες σα να μην υπάρχει αύριο. Επειδή τείνουν να έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά και δεν υπολογίζουν καμιά μας όταν πρέπει να κάνουν αυτό που τις βολεύει.
Παράλληλα, όμως, στηρίζω με όλη μου τη δύναμη τις μαμάδες που γίνονται θυσία για να κάνουν το σωστό για τα παιδιά τους, αλλά και για τα παιδιά των άλλων. Που όσο κατάκοπες και αν είναι δεν αφήνουν τα μικρά τους να αλωνίζουν ολομόναχα στην παιδική χαρά και όσο και αν τ’ αγαπάνε, τους λένε δυο κουβέντες όταν κάνουν ένα σφάλμα – ειδικά αν έχουν πειράξει κάποιο άλλο παιδάκι.
Και είναι και για δικό τους λογαριασμό που δεν αφήνω τις υπόλοιπες σε χλωρό κλαρί και που αντιδρώ αμέσως σε ότι βλέπω. Κι ας γίνομαι ιδιαίτερα επικριτική καμιά φορά – σε σημείο που να με λένε “κακίστρω”, “ξινιόλα” και ας μην πω τι άλλο πίσω απ’ την πλάτη μου.
Γιατί είναι άδικο κάποιες από εμάς να γινόμαστε χίλια κομμάτια, όχι μόνο για εμάς και τα παιδιά μας, αλλά και για τους γύρω μας.
Να έχουμε το νου μας σε όλα τα παιδάκια που ανεβοκατεβαίνουν στις τσουλήθρες και τις τραμπάλες, την ώρα που κάποιες χαζεύουν στο κινητό τους και ποστάρουν στα σόσιαλ. Να ασχολούμαστε με τα μικρά μας για να μην ενοχλούν τον κόσμο που τρώει ή πίνει τον καφέ του παραδίπλα, την ώρα που κάποιες τα ξαμολάνε και τα ξαναβλέπουν όταν σηκωθούν απ’ το τραπέζι. Να νοιαζόμαστε όχι μόνο για τους βαθμούς, αλλά και για τη συμπεριφορά των παιδιών μας, την ώρα που κάποιες ούτε ενδιαφέρονται για το τι κάνουν τα καμάρια τους στο σχολείο και παρεξηγούνται κιόλας αν ακούσουν ότι είναι άτακτα ή τσακώνονται για το παραμικρό.
Γι’ αυτό και για άλλα πολλά (που τα ξέρουμε όλες πολύ καλά) θα συνεχίσω να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Όχι με θυμό ή κακία, αλλά με γνώμονα το καλό όλων μας και, φυσικά, την περίφημη αλληλεγγύη των απανταχού μαμάδων που από τότε που βγήκε... χάθηκε το φιλότιμο!»