«Ένα πράγμα που μου έλειψε στην παιδική μου ηλικία ήταν η αυτοεκτίμηση – η αποδοχή του εαυτού μου και η συμφιλίωση με όσα δεν ταίριαζαν στις προσδοκίες των άλλων ή τα διαδεδομένα στερεότυπα.
Οι γονείς μου δυστυχώς δεν είχαν το χρόνο, ούτε τις γνώσεις να εντοπίσουν και να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση κι έτσι έπρεπε να δουλέψω πολύ, ως ενήλικη πια, για να τα βρω με τον εαυτό μου, όπως λέμε.
Τα κατάφερα, όμως, και μόλις ήρθε η σειρά μου να γίνω μάνα αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να βρεθούν στην ίδια θέση, στριμωγμένα στη γωνία από προσωπικούς φόβους και κοινωνικές νόρμες. Ήθελα να τους μάθω να αγαπούν τον εαυτό τους όπως είναι και να μην αμφιβάλλουν για την αξία τους, σε ότι περιβάλλον κι αν βρεθούν, όποιοι και αν είναι μαζί τους. Και φυσικά, να διεκδικούν τον χώρο τους και να κυνηγούν τα όνειρά τους.
Για να το πετύχω αυτό – έχουμε δρόμο μπροστά μας αφού τα μικρά μου είναι ακόμη σε τρυφερές ηλικίες – προσπαθώ καθημερινά να εφαρμόζω τα παρακάτω:
Δεν χαρακτηρίζω ποτέ τα παιδιά μου επειδή έκαναν λάθος ή είχαν μια αποτυχία
Η ζωή ενός παιδιού είναι ένας καθημερινός αγώνας με τα οριά του, να τα αναγνωρίσει και να τα επεκτείνει. Για να γίνει αυτό πρέπει να μαθαίνει, να τολμά και να προσπαθεί ξανά και ξανά. Όταν τα μικρά μου κάνουν κάποιο λάθος, δεν τα χαρακτηρίζω ποτέ. Μιλάμε όμως ανοιχτά για τα λάθη τους και προσπαθούμε να τα διορθώνουμε μαζί.
Το ίδιο και όταν αποτύχουν σε κάτι. Η αποτυχία δεν γίνεται ποτέ θέμα, παρά μόνο για να δούμε πως θα τα πάμε καλύτερα την επόμενη φορά.
Τα ενθάρρυνω να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν (χωρίς να αμελούν αυτά που «πρέπει»)
Κακά τα ψέματα, η ζωή ενός παιδιού μοιάζει ανέμελη και ξέγνοιαστη, αλλά περιλαμβάνει ουκ ολίγα “πρέπει”. Αυτά είναι που καμιά φορά οδηγούν ένα παιδί στην αντίδραση που μπορεί να είναι η παραίτηση από κάθε προσπάθεια – μια νοοτροπία που μπορεί να μείνει ως απάντηση σε κάθε δυσκολία.
Τα “πρέπει” βέβαια δεν γίνεται να εξαφανιστούν. Γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ να τα αντισταθμίζω, ενθαρρύνοντας τα παιδιά να κάνουν πράγματα που αγαπούν. Να εξελίσσονται μέσα από αυτά κυρίως και όχι από υποχρεώσεις και αγγαρείες.
Προσπαθώ να τους δίνω ενεργό ρόλο μέσα στην οικογένεια
Εντάξει, τα παιδιά είναι τα προστατευόμενα μέλη της οικογένειας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουν και να έχουν κι ευθύνες, ειδικά από μια ηλικία και μετά. Μιλώντας ανοιχτά στα παιδιά μου για οικογενειακά ή καθημερινά ζητήματα, τους έδωσα κίνητρο να αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο στο σπίτι
Τα μικρά συμμετέχουν ακόμη και στη λήψη κάποιων αποφάσεων, ειδικά όταν τα αφορά. Έτσι νιώθουν ισότιμα μέλη αυτής της πρώτης μικρής κοινωνίας στην οποία ανήκουν και μαθαίνουν να εκφράζουν άποψη και να διεκδικούν αυτό που θέλουν.
Παροτρύνω τα αδερφάκια να αποδέχονται και να στηρίζουν το ένα το άλλο
Πολλές φορές για να αποδεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου, χρειάζεσαι τη στήριξη των ανθρώπων που νιώθεις κοντά σου – πόσο μάλλον ένα παιδί που καλείται να διαχειριστεί πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ειδικά όταν μιλάμε για αδερφάκια που έχουν κι έναν ανταγωνισμό απ’ τη φύση τους, καλό είναι να μάθουν από μικρά να αλληλοστηρίζονται.
Γι’ αυτό κι έμαθα στα μικρά μου ότι όσο κι αν τσακώνονται και γκρινιάζουν, στη ζωή πρέπει να είναι πάντα δίπλα το ένα στο άλλο για να αντλούν δύναμη και αυτοπεποίθηση, όποτε χρειαστεί, από αυτή τη μοναδική σχέση.»