Έστω, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε στο 1993 και ο κορονοϊός χτυπάει ανελέητα την χώρα μας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα αναγκαζόταν να επιβάλει αυστηρά lockdown, η Μελίνα Μερκούρη θα σφράγιζε θέατρα και μπουζούκια, ο Γεώργιος Γεννηματάς θα έκλεινε τα σύνορα και ο Δημήτριος Φατούρος τα σχολεία. Στην τηλεόραση θα έβγαινε η Ελένη Μενεγάκη και θα μας συμβούλευε να μείνουμε σπίτι και να πλένουμε χεράκια, ενώ ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος θα μας διασκέδαζε ποικιλοτρόπως στην βουλή!
Βέβαια, θα ήταν πολύ διαφορετική και η καθημερινότητά μας αλλά και η διασκέδασή μας:
Αντί για Netflix…
Μπορεί να μην είχαμε την ποικιλία που μας προσφέρει το Netflix και το HBO, αλλά θα περνούσαμε την ώρα μας και πάλι μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας Απαράδεκτους, Τρεις Χάριτες και Ρετιρέ! Τα πρωινά μας θα γέμιζαν με Ελένη Μενεγάκη και Ρούλα Κορομηλά, τα απογεύματα Beverly Hills και Λάμψη κι η μέρα θα έκλεινε με Χατζηνικολάου και θριλεράκι στο New Channel. Εμείς οι ξενύχτηδες, αντί για Online streaming και dvd, θα επιστρατεύαμε όλες τις VHS κασέτες από το σύνθετο. Η Αλίκη, η Βλαχοπούλου, ο Βέγγος και η Βασιλειάδου θα ήταν η καλύτερη παρέα μας ενώ οι πιο ψαγμένοι θα βλέπαμε από Τομ Κρουζ και Τζόνι Ντεπ μέχρι Ντειβιντ Λιντς και Πολάνσκι!
Αντί για Facebook…
Μπορεί να έχουμε ξεχάσει πώς είναι η ζωή χωρίς social media, αλλά κάποτε δεν είχαμε ούτε καν smartphones. Αν λοιπόν μας έβρισκε ο εγκλεισμός στα ‘90s, αντί να είμαστε κολλημένοι στην οθόνη του κινητού διαβάζοντας όλη μέρα ειδήσεις και καβγαδίζοντας, το πιθανότερο είναι πως θα κάναμε το σταθερό τηλέφωνο σκουλαρίκι!
Φυσικά, δεν θα έλειπαν και οι μικρο-τσακωμοί για το ποιος θα τηλεφωνήσει πρώτος, ενώ δεν θα ακούγονταν συχνά φράσεις όπως «Ακόμα μιλάς;» ή «Κλείστο, περιμένω τηλέφωνο!». Εάν, μάλιστα, περνούσαμε καραντίνα στα τέλη της δεκαετίας, οι νεότεροι θα φώναζαν στους μεγαλύτερους να κλείσουν το τηλέφωνο για να συνδεθούν στο διαδίκτυο με με αυτά τα καταπληκτικά μόντεμ που τραγουδούσαν για να συνδεθούν...
Αντί για Minecraft και Fortnight….
Μπορεί εμείς να μην παίζουμε Minecraft αλλά σίγουρα παίζουν μέχρι τελικής πτώσης τα παιδιά μας! Εάν, όμως, ήμασταν γονείς σε καραντίνα την δεκαετία των ‘90s, μάλλον δεν θα βλέπαμε τα παιδιά μας να περνούν όλη τη μέρα τους μπροστά από μια οθόνη.
Τα κοριτσάκια θα έπαιζαν με Μικρό μου Πόνυ και Barbie, τα αγοράκια θα έκαναν σουτάκια στις πλαστικές μπασκέτες που βρίσκονταν σε κάθε παιδικό δωμάτιο που σεβόταν τον εαυτό του, και όλοι μαζί θα αφιερώναμε χρόνο σε επιτραπέζια όπως «Μονόπολη», «Μάντεψε ποιος», «Trivial Pursuit» και «Γκρινιάρη». Αν ήμασταν τυχεροί θα περνούσαμε μπόλικες ώρες παίζοντας Φιδάκι στο (προπολεμικό) κινητό ή Packman σε έναν Atari και θα «λιώναμε» στο PlayStation με Resident Evil και Pro.
Αντί για YouTube…
Το YouTube στα ‘90s ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας! Για να ακούσεις μουσική χρησιμοποιούσες είτε κασέτες και τα βινύλια, είτε το ραδιόφωνο. Μια καραντία στα μέσα της δεκαετίας του 90 θα μας έβρισκε αγκαλιά με το ραδιοκασετόφωνο που διέθεταν σχεδόν όλα τα σπίτια. Θα ακούγαμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, ειδήσεις, ενημερωτικές εκπομπές και το «Θέατρο της Δευτέρας». Παράλληλα, θα διαβάζαμε ό,τι ήταν διαθέσιμο στην βιβλιοθήκη: από ποιήματα του Σουρή και Λουντέμη, μέχρι συλλεκτικά Αστερίξ και παλιές εφημερίδες.