«Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα καλά. Και όταν λέω καλά, εννοώ να κοιμηθώ συνεχόμενα και βαριά, απαλλαγμένη από άγχος και δυσάρεστες σκέψεις. Η μέρα μου τώρα στην καραντίνα περνάει αργά και γρήγορα ταυτόχρονα και, πριν το καταλάβω έχει ξημερώσει η επόμενη μέρα. Νιώθω κουρασμένη, ψυχολογικά και σωματικά...
Και πώς να μην είμαι! Είμαι μαμά, εργαζόμενη, σύζυγος και νοικοκυρά. Η ξεκούραση και ο ύπνος είναι ''πολυτέλειες''. Όχι μόνο για μένα φυσικά, αλλά για όλες τις μαμάδες. Και σαν να μην μας έφταναν η εξάντληση και οι έγνοιες τώρα έχουμε και το μαύρο σύννεφο της πανδημίας πάνω απ' το κεφάλι μας. Να φοβόμαστε για τα παιδιά μας, τους αγαπημένους μας, τα οικονομικά μας...
Και μέσα σ'όλο αυτό τον πανικό εμείς συνεχίζουμε αδιάκοπα να ισορροπούμε ανάμεσα στους ρόλους μας, τρέχοντας με την ψυχή στο στόμα και με το άγχος να μας τρώει τα σωθικά!
Ξέρω τι θα πείτε! Όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα και όλοι δυσκολευόμαστε. Πιστεύω όμως ότι οι μαμάδες κουράζονται περισσότερο. Για όσους είναι σκεπτικοί, αφήστε με να σας περιγράψω τη μέρα μου:
Σηκώνομαι πρώτη απ' όλους, ετοιμάζω το πρωινό και σιδερώνω. Στην συνέχεια, ξυπνάω τα παιδιά και με τα χίλια ζόρια προσπαθώ να τα σηκώσω απ' τα κρεβάτια τους για να κάνουν διαδικτυακό μάθημα. Κάθε μέρα γκρινιάζουν-ότι δεν ακούν καλά τι λέει η δασκάλα, ότι το ίντερνετ δεν δουλεύει καλά, ότι τους λείπουν οι φίλοι τους κτλ. Έχουν δίκιο φυσικά, αλλά άντε να τα πείσεις πώς εφόσον αυτή είναι η κατάσταση τώρα θα πρέπει να κάνουν υπομονή και να προσαρμοστούν.
Μετά από 40 κύματα, κλείνομαι στο αυτοσχέδιο γραφειάκι μου (στην κουζίνα δηλαδή) για να δουλέψω, ενώ -στα μικρά μου διαλείμματα- μαγειρεύω και ελέγχω αν τα παιδιά μου χρειάζονται τίποτα.
Μόλις τελειώσει το διαδικτυακό σχολείο, τρώμε όλοι μαζί μεσημεριανό, τα βοηθάω στα σχολικά μαθήματα και αρχίζω το πλύσιμο και το συμάζεμα. Όταν κοιτάζω το ρολόι είναι αργά το απόγευμα και ο άντρας μου επιστρέφει από την δουλειά. Ζεσταίνω το φαγητό του, ασχολούμαι με τα παιδιά για να ξεκουραστεί και φτάνει η νύχτα. Εκεί ξεκινούν καινούριοι ομηρικοί καυγάδες για να τηρήσουμε το πρόγραμμα του ύπνου στα παιδιά. Και όταν όλοι είναι πλέον στα κρεβάτια τους, έρχεται και η σειρά μου για να ξεκουραστώ.
Όπως κάθε μαμά σε αυτόν τον πλανήτη ξυπνάω πρώτη και κοιμάμαι τελευταία! Δεν θέλω να με λυπηθείτε, όλοι ζούμε τη ''μέρα της Μαρμότας'' - καθημερινά κάνουμε τα ίδια πράγματα. Είναι όμως ίδια και η κούραση;
Για όσους είναι σκεπτικοί, αφήστε με να σας περιγράψω τη μέρα του άντρα μου:
Eτοιμάζεται να πάει στη δουλειά, πηγαίνει στη δουλειά και επιστρέφει μετά από 8 ώρες. Τρώει και ξεκουράζεται. Καμιά φορά βοηθάει με τις δουλειές του σπιτιού και βάζει τα παιδιά για ύπνο. Έπειτα κάθεται στον καναπέ και βλέπει ταινίες. Μετά πηγαίνει για ύπνο.
Για να μην παρεξηγηθώ, τον αγαπάω τον άντρα μου και με βοηθάει αρκετά με τον δικό του τρόπο. Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους δεν κουραζόμαστε το ίδιο!
Όπως και οι περισσότερες μητέρες, δίνω κυριολεκτικά ό, τι έχω για να ικανοποιήσω έναν παράλογο κατάλογο αιτημάτων και δεν είναι ποτέ αρκετό. Δεν θέλω να μειώσω τα προβλήματα που έχουν οι άλλοι και δεν μου αρέσει να συγκρίνω όμως αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όλοι όσοι βρίσκονται απ' έξω απ'τον χορό μας λένε να ξεκουραστούμε, το ίδιο και οι άντρες μας. Πώς όμως θα το κάνουμε αν δεν μας βοηθάτε; Ειδικά τώρα σας έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Βοηθήστε μας, είναι υποχρέωσή σας... Το έχουμε πραγματικά ανάγκη!»