«Πρωί...
Κάθε πρωί είχα τα δύο αγγελούδια απέναντι μου, στις κερκίδες του σχολείου. Εγώ εφημερία, αυτά ευτυχισμένα κι αγκαλιά...
Τον Άρη τον είχα μαθητή στην πρώτη κι από τότε γίναμε φίλοι. Μας ένωνε εκτός των άλλων και η αγάπη για τη μπάλα. Παοκτσάκι αυτός, γαύρος εγώ, πειράγματα απίστευτα. Δεν περνούσε μέρα να μην επικοινωνήσουμε στο μεσσεντζερ. Για τα παντα.
Την Κλαίρη δεν τη γνώριζα καλά, γνώριζα όμως τον μπαμπά της , από τους παλιούς συμμαθητές που πάντα περιβάλλεις με σεβασμό κι αγάπη.
Κάθε πρωί λοιπόν ο Άρης μου με κοιτούσε από μακριά, εγώ κοντά στο κυλικείο, εκείνος με την Κλαίρη απέναντι. Λοξές ματιές, χαμόγελο και όλο νόημα "τι με κοιτάς κύριε; βλέπεις τι μας κάνουν οι γυναίκες!" Η Κλαίρη σαν να γνώριζε, πότε κοιτούσε αυτόν, πότε ένιωθα, αν και από μακριά, να κοιτά εμένα: "εσείς τώρα θα σταματήσετε να μας πειράζετε πρωί πρωί;".
Αυτά τα υπέροχα πλάσματα δε θα μου ξαναχαμογελάσουν. Βρίσκονται από χθες στη γειτονιά των αγγέλων μαζί, όπως και κάθε πρωί στο προαύλιο του σχολείου τους.
Από σήμερα όμως και μετά, κανένα άλλο πρωί δε θα είναι όπως τα προηγούμενα. Κανένα πρωί δε θα είναι ίδιο, όπως δε θα είναι ίδιο το προαύλιο χωρίς αυτά, όπως δε θα είναι ίδια εκείνη η γωνιά στις κερκίδες, όπως δε θα είναι ίδιο το Α3 και το Γ5 του σχολείου μας, όπως δε θα είναι ίδιο πια το σχολείο μας χωρίς αυτά τα δύο αγγελούδια...
Ανείπωτος πόνος.
Είπαν Άρη μου και Κλαίρη πως ο δάσκαλος είναι ο πνευματικός πατέρας. Μπορεί και να έχουν δίκιο. Το μόνο σίγουρο είναι πως χάσαμε δύο παιδιά μας. Το σίγουρο είναι πως από χτες οι δάσκαλοι σας παιδιά μου έχουμε χύσει απίστευτα δάκρυα. Το μόνο σίγουρο είναι πως χάσαμε τα παιδιά μας. Χάσαμε δύο κομμάτια από τις ψυχές μας. Και δεν αναπληρώνονται.
Αυτά τα κομμάτια Άρη μου και Κλαίρη θα είναι πάντα μαζί σας και θα σας συντροφεύουν, θα σας καθοδηγούν, θα γελάνε και θα κλαίνε μαζί σας όπου κι αν είστε. Θα συνεχίσουν να πονάνε όταν πονάτε και να χαίρονται με το χαμόγελο σας.
Γιατί αγγελούδια μου στην πραγματικότητα ποτέ δε θα φύγετε από κοντά μας. Γιατί αγάπες μου θα είστε πάντα μέσα μας.. θα σας κουβαλάμε με την ίδια αγάπη και τρυφερότητα που το κάναμε ως τώρα.
Μόνο που θα πονάμε λίγο παραπάνω, μόνο που θα μας λείπετε λίγο παραπάνω...
Αλλά έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες. Έτσι δεν είναι;»