«Η βόλτα στην παιδική χαρά ήταν πάντα η αγαπημένη μου βόλτα με τα παιδιά μου. Χαιρόταν πάντα τόσο πολύ και χαιρόμουν κι εγώ μαζί τους – η ψυχή μου μαλάκωνε και ξεχνούσα τα πάντα όσο ήμασταν εκεί. Μέχρι πρόσφατα, που μου συνέβη κάτι που εύχομαι να μην το ζήσει καμία μαμά.
Ήμουν στην παιδική χαρά της γειτονιάς με το μικρό μου και το χάζευα να παίζει με τ’ άλλα παιδάκια, όπως πάντα. Κάποια στιγμή, χτύπησε το κινητό μου, το σήκωσα και πάνω στην κουβέντα αφαιρέθηκα. Σίγουρα είναι κάτι που μου είχε ξανασυμβεί, αλλά χωρίς συνέπειες.
Αυτη τη φορά όμως, ήταν διαφορετικά…
Εκεί που μιλούσα άκουσα φασαρία, γυρνάω και τι να δω. Το παιδί μου ξαπλωμένο στο δάπεδο, έμοιαζε να έχει χάσει τις αισθήσεις του. Έτρεξα αμέσως δίπλα του και χωρίς καθυστέρηση πήρα το ασθενοφόρο. Όμως, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δεν είχε ματώσει κάπου, αλλά σίγουρα είχε χτυπήσει άσχημα. Έτσι φαινόταν.
Μου φάνηκε αιώνας, αλλά το ασθενοφόρο ήρθε μέσα σε λίγα λεπτά. Του έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και μετά από λίγο ξαναβρήκε τις αιθήσεις του. Φύγαμε αμέσως για το νοσοκομείο, όπου όλες οι εξετάσεις ήταν καλές. Το χτύπημα του παιδιού ήταν επιπόλαιο, αλλά το μάθημα που πήρα ήταν πολύ σοβαρό.
Αρκεί μια στιγμή για να γίνει το κακό
Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει ο νους μας να πηγαίνει διαρκώς στο κακό και να φοβόμαστε ν’ αφήσουμε το παιδί ελεύθερο να χαρεί το παιχνίδι του. Δεν πρέπει όμως και να επαναπαυόμαστε, χαλαρώνοντας την προσοχή μας, επειδή μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί τίποτα στο παιδί.
Όσες ξέγνοιαστες ώρες κι αν έχουμε περάσει στην παιδική χαρά, για να γίνει το κακό αρκεί μία στιγμή και γι’ αυτό πρέπει να έχουμε το νου μας στο παιδί, κάθε λεπτό.
Καμία παιδική χαρά δεν είναι τελείως ασφαλής
Χωρίς αμφιβολία, η καλύτερη παιδική χαρά είναι εκείνη που ανταποκρίνεται στα υψηλότερα στάνταρ ασφάλειας και κρύβει τις λιγότερες “παγίδες” για τα παιδιά μας. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμη και οι ανακαινισμένες, πλήρως πιστοποιημένες παιδικές χαρές δεν είναι απολύτως ασφαλείς, γιατί ένα κακό πέσιμο μπορείνα βλάψει το παιδί με πολλούς τρόπους.
Κι επειδή τα παιδιά παίζουν έντονα και πέφτουν συχνά, το σημαντικό είναι να έχουμε τη προσοχή μας στο παιδί ώστε να δράσουμε γρήγορα.
Δεν πρέπει να παίρνουμε τα μάτια μας απ’ τα παιδιά
Με λίγα λόγια, όσο ανάγκη κι αν έχουμε κι εμείς την χαλάρωση και όσο απλό κι αν φαίνεται να πρακολουθούμε το παιδί να παίζει, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε γιατί δεν ξέρουμε ποτέ τι μπορεί να γίνει στα καλά καθούμενα. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και όλα πάνω στο παιδί.
Είναι ο μόνος τρόπος να προλάβουμε ένα ατύχημα, αν προλαμβάνεται, αφού το μάτι της μάνας βλέπει μπροστά απ’ όσα συμβαίνουν την εκάστοτε στιγμή.
Και, φυσικά, να γνωρίζουμε όλοι πρώτες βοήθειες
Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα γινόταν, αν το παιδί μου πάθαινε ότι έπαθε κάπου που το ασθενοφόρο δεν μπορούσε να φτάσει γρήγορα και χρειαζόταν πρώτες βοήθειες. Γι’ αυτό, το πρώτο πράγμα που έκανα μετά απ’ αυτό το περιστατικό ήταν να μάθω βασικές τεχνικές για τα πρώτα κρίσιμα λεπτά, ανάλογα με το που χτύπησε το παιδί και τις πρώτες αντιδράσεις.
Νομίζω ότι είναι κάτι που αμελούμε, αλλά όλοι οι γονείς θα έπρεπε να ξέρουμε πρώτες βοήθειες για να είμαστε έτοιμοι αν – χτύπα ξύλο – συμβεί κάτι στο παιδί μας.»