«Ξέρω τι περνάς και ξέρω πως ένα μεγάλο “γιατί” – “γιατί σ’ εσένα”, “γιατί στο παιδί σου” – σε βασανίζει μέρα-νύχτα κι απάντηση δεν παίρνεις. Δεν παίρνεις γιατί δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση για τον χαμό ενός ανθρώπου… Υπάρχει μόνο ο χαμός του.
Κι έτσι, όσοι μένουμε πίσω, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αναπάντητα ερωτήματα και να ξαγρυπνούμε απ’ τις ενοχές που μας προξενούνε.
Το σημαντικό είναι να συμφιλιωθείς με τα συναισθήματά σου και να σταματήσεις να αναρωτιέσαι για το “τι θα γινόταν αν…” Δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις αν θα μπορούσες να κάνει κάτι για να αποτρέψεις το κακό. Κατά συνέπεια, δεν ωφελεί να στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου για κάτι που ήταν πέρα απ’ τις δυνάμεις σου.
Μόνο σε παρακαλώ... Κλάψε, εκτονώσου όσο χρειαστεί κι ύστερα βρες κάτι που σε βοηθά να προχωρήσεις μπροστά, να δεις τη ζωή με αισιοδοξία. Θα περάσει καιρός ώσπου να μπορέσεις να χαμογελάσεις ξανά, αλλά όταν το κάνεις θα νιώσεις πως βγήκες απ’ το πιο δύσκολο στάδιο της θλίψης σου. Ίσως νιώσεις τύψεις στην αρχή, αλλά σύντομα θα καταλάβεις ότι είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις το χαρτί που σου μοίρασε η ζωή. Το παιδί σου δεν επιβίωσε, αλλά εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να μείνεις ζωντανή – όχι μόνο βιολογικά, αλλά και στην ψυχή σου.
Και μην ξεχνάς ότι δεν είσαι μόνη σου σ’ όλο αυτό. Έχεις έναν σύντροφο που πονά σαν κι εσένα, αλλά είναι πολύ πιθανό να το διαχειρίζεται διαφορετικά. Δώστου τον χώρο του όπως θέλεις τον δικό σου και συγχώρεσέ τον αν νιώθεις ότι προχωράει λίγο γρηγορότερα. Δεν πενθεί λιγότερο, απλώς το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Κάνε υπομονή και κάποια στιγμή θα ξαναβρεθείτε χέρι χέρι απέναντι στη ζωή – τις λύπες, αλλά και τις χαρές της.
Μην αναρωτιέσαι ποιες μπορεί να είναι αυτές από δω και πέρα. Ούτε τι νόημα έχουν. Μπορεί να απαλύνουν τον πόνο σου σε μια δύσκολη στιγμή, να σε φέρουν πιο κοντά με έναν άνθρωπο που αξίζει να είναι στη ζωή σου ή να σου δώσουν μια σπρωξιά προς τα εμπρός όταν έχεις κολλήσει στο δυσβάσταχτο παρελθόν σου.
Σε κάθε περίπτωση, αντιμετώπισε τον εαυτό σου με την καλοσύνη που θα είχες για κάποιον που θα ήταν στη θέση σου και μην κλείνεις τη πόρτα της ψυχής σου στις ευχάριστες στιγμές ή στους ευγενικούς ανθρώπους.
Κι αν τα πράγματα δυσκολέψουν, μη διστάσεις να μοιραστείς τον πόνο σου με έναν ειδικό ή με όσους έχουν παρόμοιες εμπειρίες (μια ομάδα υποστήριξης). Ζήτα στήριξη εκεί που γνωρίζουν πως να σου τη δώσουν και θα δεις ότι σύντομα θα σταθείς στα πόδια σου και πάλι.
Είναι μεγάλο βήμα αυτό στην κατάστασή σου, να νιώσεις πως οι δυνάμεις σου δεν σ’ εγκαταλείπουν με την πρώτη μαύρη σκέψη. Αυτό που περνάς είναι εξουθενωτικό, απομυζεί κάθε ικμάδα ενέργειας που σου έχει απομείνει. Είναι αδύνατο να ξεκουραστείς, ενώ με ό,τι καταπιάνεσαι, επειδή “πρέπει”, είναι 10 φορές πιο κουραστικό.
Μη φοβάσαι να προχωρήσεις λες και αυτό σημαίνει ότι αφήνεις το παιδί σου πίσω στο παρελθόν. Κάνε ότι μπορείς για να το έχεις πάντα μαζί σου, στην καρδιά σου. Κράτα 1-2 επετείους για να τιμάς τη μνήμη του, να νιώθεις την ζεστασιά της παρουσίας του και να αμβύνεις το αίσθημα της απώλειας που σε ακολουθεί για πάντα.
Γιατί, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν θα είναι “όλα καλά”. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσεις.
Ξεκίνησες ένα ταξίδι δύσκολο που δεν διάλεξες να κάνεις, αλλά πρέπει να φέρεις εις πέρας με όποιον τρόπο μπορείς. Μόνο σε παρακαλώ, μην το κάνεις μόνη σου. Ζήτα τη στήριξη του συντρόφου και των φίλων σου, ζήτα τη βοήθεια κάποιου ειδικού και μη σταματάς να προχωράς προς τα εμπρός – με δύναμη και ελπίδα.»