Μέσα Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες μετά το άνοιγμα των σχολείων, έβαλαν στόχο τις βρύσες τις οποίες και κατέστρεψαν. Τον Οκτώβριο, μπήκαν ξανά στο σχολείο ένα απόγευμα με σκοπό να κάψουν κάποιες εργασίες μαθητών. Για κακή (ή καλή) τους τύχη, τους άκουσε ο επιστάτης που μένει απέναντι, ειδοποίησε την πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων η οποία με τη σειρά της κάλεσε την αστυνομία.
Πολύ γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες, η παρέα των παιδιών που κάθε τόσο έμπαινε κρυφά στο σχολείο και το βανδάλιζε αποκαλύφθηκε. Συγκεκριμένα, πρόκειται για έναν μαθητή της Ε’ δημοτικού, τρεις μαθητές της Στ’ δημοτικού, έναν από την Β’ γυμνασίου και έναν από το λύκειο. Μιλάμε, δηλαδή, για παιδιά από 10 έως 15 ετών!
Η ιστορία διέρρευσε πολύ γρήγορα χωρίς όμως να αποκαλυφθούν τα ονόματα των παιδιών για την δική τους προστασία. Το ίδιο γρήγορα διέρρευσε και η έκπληξη της διευθύντριας του σχολείου όταν πληροφορήθηκε το γεγονός, επιμένοντας πως τα συγκεκριμένα παιδιά είναι άριστοι μαθητές, ήσυχοι κι από καλές οικογένειες.
Ωστόσο, αυτό που πραγματικά με σόκαρε ήταν αφενός η πολύ μικρή ηλικία των παιδιών και αφετέρου η δήλωση ενός γονιού, ο οποίος είπε με απόγνωση στα μάτια ότι τους τελευταίους τρεις μήνες έχει κυριολεκτικά «χάσει» το παιδί του. Όταν είναι σπίτι κλείνεται στο δωμάτιό του, ενώ όταν βγαίνει δεν του λέει ούτε που πάει, ούτε τι κάνει.
Τα ζητήματα που προκύπτουν από την ιστορία αυτή, είναι δύο. Το πρώτο αφορά την φύλαξη των σχολικών κτιρίων όταν αυτά κλείνουν, και το άλλο, πιο περίπλοκο και βαθύ, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας τα οποία, σύμφωνα με τους επιστήμονες, περνούν την εφηβεία σε όλο και μικρότερες ηλικίες.
Μιλώντας με δασκάλους, Συλλόγους Γονέων αλλά και τον πρόεδρο της Ένωση Γονέων, μου ανέφεραν πολλά παρόμοια περιστατικά που συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή αλλά και αρκετές λύσεις που έχουν ήδη προτείνει στον Δήμο. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να φωτίζονται όλα τα προαύλια τις βραδινές ώρες ώστε να αποθαρρύνονται οι «ταραξίες». Επίσης, θα ήταν καλό να υπάρχει φύλακας που θα επιτηρεί τους χώρους το σχολείου κυρίως τη νύχτα - κάτι που στα δικά μας χρόνια, 30 χρόνια πίσω, εφαρμοζόταν στις περισσότερες σχολικές μονάδες. Κάποιοι γονείς, μάλιστα, με ιδιωτική πρωτοβουλία, έχουν καταφύγει μέχρι και στη λύση καμερών, τηρώντας φυσικά κατά γράμμα τα πρωτόκολλα ασφαλείας των προσωπικών δεδομένων.
Με λίγα λόγια, υπάρχουν τρόποι για να εμποδίσουμε τέτοια περιστατικά και να προστατεύσουμε τα σχολεία μας. Πρόκειται, όμως, για λύσεις καθαρά πρακτικές και επιφανειακές. Η πραγματική πρόκληση βρίσκεται στην σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στην θωράκισή τους και κυρίως στο πώς θα τα κάνουμε να μας εμπιστεύονται και να μας μιλάνε. Ένα ζήτημα με πολλές προεκτάσεις που δύσκολα αναλύεται επαρκώς μέσα σε λίγες γραμμές.
Ως μητέρα όμως, απευθυνόμενη σε γονείς, νιώθω το χρέος να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια μιας εξαιρετικής ψυχολόγου και μαμάς, με την ίδια αγωνία που μοιραζόμαστε όλοι, μας συμβούλευσε να μην ξεχνάμε τα όρια. Όχι τα ασφυκτικά και ανελαστικά όρια, αλλά τα όρια μέσα στα οποία νιώθουμε καλά κι εμείς και τα παιδιά και προσφέρουν ασφάλεια και σιγουριά.
Δεν χρειάζεται αδικαιολόγητη αυστηρότητα, ούτα ασυδοσία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε δίπλα τους, να αποδεχόμαστε τα στραβά και τα καλά τους, να μην τα κρίνουμε και να τα αγαπάμε. Και πάντα (μα πάντα!) να τους μιλάμε και να τους λέμε την αλήθεια - είναι ο μόνος τρόπος για να μας μιλούν κι εκείνα με ειλικρίνεια, γνωρίζοντας πως δεν θα τα μαλώσουμε, ούτε θα τα κρίνουμε. Αντίθετα θα τα ακούσουμε με προσοχή, θα τα συμβουλεύσουμε και θα τα στηρίξουμε για να κάνουν το σωστό.