«Δεν ξέρω αν σας έχω πει πόσο περήφανος νιώθω για το επάγγελμά μου. Για την ικανοποίηση που νιώθω όταν μικρά προωράκια, πηγαίνουν σπίτι τους. Σήμερα, μετά από 5 μήνες, θα κοιμηθεί σπίτι του, στην κούνια του, ο πιο μικρός μου ασθενής.
Γεννήθηκε τον Απρίλιο, 530γρμμάρια, ούτε καν 24 εβδομάδων (ούτε 6 μηνών δηλαδή) έχοντας πιθανή ημερομηνία τοκετού 15/8. Σκεφτείτε ότι στα καλύτερα νοσοκομεία παγκοσμίως, εκεί που η αναλογία μαιευτή-ασθενή είναι 1:1 και όχι 1:4 όπως εμείς, οι 24 εβδομάδες θεωρούνται το ακραίο όριο επιβίωσης.
Ο μικρός είχε ανώριμο αναπνευστικό σύστημα, είχε το ανοσοποιητικό ενός προώρου (επιρρεπής σε λοιμώξεις) και φυσικά πάντα υπήρχε ο κίνδυνος για επιπλοκές στο καρδιολογικό και γαστρεντερικό κομμάτι. Είχε όμως αστείρευτη δύναμη και απίστευτα υπομονετικούς γονείς.
Tο πρώτο πράγμα που λέω σε γονείς που έχουν τα παιδιά τους στην ΜΕΝΝ είναι να μην μπαίνουν στο ίντερνετ. Όλοι ψάχνουν να βρουν τι μπορεί να συμβεί σε ένα πρόωρο και αγχώνονται. Αν κάτι σας μείνει από αυτό το thread είναι να κλείνετε τα αυτιά σας στους ξερόλες, ιντερνετικούς και μη. Ο καιρός περνούσε και ο μικρός, μεγάλωνε. Αργά αλλά σταθερά αποδεσμεύτηκε από τον αναπνευστήρα, πέρασε σε ηπιότερη αναπνευστική υποστήριξη και έχοντας αποκλειστική διατροφή το μητρικό γάλα, μετρούσε αντίστροφα για την μετάβαση από την θερμοκοιτίδα στο κουνάκι.
Εκεί, αφού είχε ζήσει ήδη 4 μήνες στις συνθήκες απομόνωσης της θερμοκοιτίδας, άρχισε να προσαρμόζεται στον “έξω” κόσμο και να σιτίζεται, έστω και δύσκολα, με μπιμπερό ενώ από την προηγούμενη βδομάδα έφτασε στο σημείο να μπορεί να θηλάζει.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Έχει διανύσει 5 ολόκληρους μήνες στην ΜΕΝΝ, έχει περάσει πολλά, πάρα πολλά, αλλά έδειξε τόση δύναμη που έφτασε η ώρα, το βράδυ, να κοιμηθεί στο σπίτι του. Είμαι πολύ περήφανος για ότι καταφέραμε ως μαιευτικό και ιατρικό προσωπικό της ΜΕΝΝ του Αλεξάνδρα. Υποσχέθηκα στους γονείς ότι θα κάνω τον γιο τους viral στο Twitter για να δουν όλοι πόσο σπουδαίο είναι για όλους τους ανθρώπους να μην χάνουν την δύναμη τους. Μας εμπιστεύτηκαν και εμείς νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε σήμερα, 5 μήνες μετά, να τους κάνουμε να κλαίνε από χαρά.
Τουιτεράδες, ο φίλος μου ο “Πίτσι”. Ο μεγαλύτερος μικρός ήρωας. Ο σπουδαιότερος μαχητής της ζωής και ας είναι μόνο 5 μηνών. Εύχομαι να είναι πάντα υγιής και πάντα δυνατός.»