Αυτή η γυναίκα υπέμενε για χρόνια τη βίαιη συμπεριφορά του άντρα της επειδή τον αγαπούσε. Ώσπου μια μέρα, εκείνος έστρεψε την οργή του στο παιδί κι όλα άλλαξαν…
«Δεν είμαι περήφανη που το λέω, αλλά υπέμενα για χρόνια την κακοποίηση απ’ τα χέρια του άντρα μου, χωρίς να μιλήσω σε κανέναν για το παραμικρό. Ήταν η πιο σκοτεινή περίοδος της ζωής μου και μπορεί σήμερα να μου φαίνεται παράλογο αυτό που έκανα, ξέρω όμως ότι είναι ένα μονοπάτι που πολλές γυναίκες ακολουθούν επειδή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια…
Ούτε εγώ ήθελα να τη αντιμετωπίσω. Αλλά δεν την έβλεπα κιόλας. Παρ’ ότι είδα τον άνθρωπο που αγάπησα να μεταλάσσεται σε ένα τέρας μόλις βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τα προβλήματα της ζωής. Πριν παντρευτούμε ήταν ένας άγγελος – είχε τα πάνω του και τα κάτω του, αλλά ποτέ δεν μου φέρθηκε άσχημα ή βίαια.
Στα δύσκολα όμως, λύγισε ψυχολογικά και βγήκε από μέσα του μια σκοτεινή πλευρά που δεν περίμενα να δω. Η καταθλιπτική συμπεριφορά έδωσε τη θέση της στην κυκλοθυμία, ακολούθησε ο εθισμός στο αλκοόλ και σύντομα η λεκτική και σωματική βία. Έγινα ο κύριος στόχος της οργής του γιατί δεν είχε πουθενά αλλού να ξεσπάσει κι επειδή έβλεπα τον πόνο πίσω απ’ τη συμπεριφορά του, ένιωθα υπεύθυνη για την επούλωση των πληγών που τον έκαναν τόσο βίαιο.
Προσπάθησα, λοιπόν, να τον συνεφέρω. Υπέφερα μαζί του, δέχτηκα τις συγνώμες του και τον προστάτευσα διατηρώντας τη σιωπή μου. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα, του επέτρεψα να βλάψει και εμένα, αλλά και τον εαυτό του.
Όταν έμεινα έγκυος, η χαρά του και μερικές καλές συγκυρίες στη ζωή μας, τον ηρέμησαν. Έγινε πάλι γλυκός και περιποιητικός, αφοσιώθηκε στη δουλειά του κι έκοψε το αλκοόλ. Ήταν πάλι ο εαυτός του. Ή μάλλον, αυτός ο άλλος που εγώ νόμιζα ότι είναι ο εαυτός του.
Τα πρώτα χρόνια με το παιδί δεν είναι εύκολα για κανέναν γονιό. Πόσο μάλλον για εμάς που είχαμε μόλις βγει απ’ τη σκοτεινιά. Σύντομα, ο άντρας μου άρχισε να “σπάει” και πάλι. Υπήρξαν περιστατικά που μου “χτύπησαν τον συναγερμό” αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία. Είχα το παιδί μου γερό κι όλα έμοιαζαν υπέροχα. Κάπως έτσι φτάσαμε στη στιγμή της αφύπνισής μου.
Ήταν ένα απόγευμα Σαββάτου κι ο άντρας μου επέστρεψε απ’ τη δουλειά “φορτωμένος” επειδή κάποιος συνάδελφος υπονόμευε τάχα τη θέση του. Του ζήτησα να κρατήσει λίγο το παιδί γιατί έπρεπε να πεταχτώ για τα ψώνια που δεν είχε διάθεση να κάνει εκείνος.
Όταν γύρισα, βρήκα το παιδί να κλαίει χωρίς σταματημό – το μαγουλάκι του ήταν κατακόκκινο, ο καρπός του μελανιασμένος απ’ το σφίξιμο…
Εκείνος ήταν αναστατωμένος, θυμωμένος και σοκαρισμένος μαζί. Μου είπε τι έγινε, τα έριξε πρώτα στο παιδί, ύστερα στον εαυτό του και τέλος σε μένα που, ενώ ξέρω πόσο κουρασμένος είναι, τον αφήνω μόνο του με το παιδί για να τρέχω στα ψώνια.
Εκεί ήταν που ένιωσα ότι ίσως ξανακυλίσει και αν τον ανεχτώ και πάλι όπως τότε, δεν κάνω κακό μόνο σε μας, αλλά και στο παιδί. Όλα όσα έπρεπε να έχω αναλογιστεί κάποτε πλημμύρισαν το μυαλό μου μέσα σε μια στιγμή και καθάρισαν τη σκέψη μου. Έπρεπε να φύγω από κοντά του πριν ανοίξει πάλι ο φαύλος κύκλος της κακοποίησης και της ανοχής.
Αυτό έκανα, λοιπόν. Έφυγα με το παιδί κι ευτυχώς, παρά την αρχική του αντίδραση, είχε την ψυχραιμία να αναγνωρίσει ότι κάποτε μου φέρθηκε απάνθρωπα και να αναζητήσει τη βοήθεια ειδικού ώστε να μην μείνει έξω απ’ τη ζωή του παιδιού στο μέλλον.
Δεν είμαι αισιόδοξη για ‘κείνον, αλλά αν τα καταφέρει να βρει τον δρόμο του, θα χαρώ να έχει μια σταθερή παρουσία στη ζωή μας. Μέχρι τότε, είμαστε καλύτερα μόνοι μας.»