«Ο γιος μου έκλαιγε, με το στοματάκι του να ψάχνει. "Είναι εδώ" ψέλλισα, προσπαθώντας να πιάσω το στήθος μου όπως μου είχαν δείξει οι νοσοκόμες στο μαιευτήριο, αλλά γύρισε το κεφάλι του από την άλλη. Όσο ήμασταν στο μαιευτήριο, είχα υποψιαστεί ότι το μωρό μου πεινούσε. Έκλαιγε ασταμάτητα, ρουφώντας με μανία τις ματωμένες θηλές μου.
Μάταια περίμενα να δω τα σημάδια του κορεσμού – τα χαλαρωμένα δαχτυλάκια, τα βαριά άκρα. Κάθε φορά που ανάφερα σε κάποιον τις ανησυχίες μου, οι μαίες μού έλεγαν ότι το στομαχάκι του μωρού μου ήταν τόσο μικροσκοπικό, που μετά βίας μπορούσε να πιεί γάλα. Μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι, είχε χάσει μισό κιλό και ο παιδίατρος μου συνέστησε να του δώσουμε συμπλήρωμα. Εγώ, όμως, επέμεινα πως θέλω να θηλάσω! "Θήλαζέ τον κάθε δύο ώρες, και έλα σε δύο μέρες να τον ξαναδώ" μου απάντησε αναστενάζοντας, αλλά τελικά δεν κατάφερα και πολλά... Τελικά τον ανέλαβε ο σύζυγός μου και του έδωσε φόρμουλα.
Μου φαινόταν θανάσιμο αμάρτημα το να αποκλίνω από το αρχικό μου σχέδιο, του αποκλειστικού θηλασμού: αν ο σύζυγός μου του έδινε γάλα με μπιμπερό, η κατάσταση θα ξέφευγε από τα χέρια μου. Περίμενα ξαπλωμένη στο διπλανό δωμάτιο, προσπαθώντας να αφουγκραστώ τι συμβαίνει. Μετά από λίγα λεπτά, ο άντρας μου ήρθε μέσα, με το γιο μας να κοιμάται στην καλαθούνα του. "Το ήπιε;" τον ρώτησα. "Το καταβρόχθισε" απάντησε, κι εγώ έβαλα ξανά τα κλάματα. Το όνειρο του αποκλειστικού θηλασμού είχε καταρρεύσει – μόλις στην πρώτη εβδομάδα της ζωής του, το μωρό μου είχε πιει γάλα του εμπορίου.
Η λέξη "αποτυχία" ήταν γραμμένη σε κάθε στάδιο του ιατρικού ιστορικού μου: αποτυχία να πάρει θέση το έμβρυο, αποτυχία να βγει και ακολουθούσε και η αποτυχία θηλασμού. Ωστόσο, το είχα βάλει πέισμα να θηλάσω και επισκέφθηκα μια Σύμβουλο Θηλασμού, η οποία μου επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν: είχα ανεπαρκλή αδενικό ιστό και το γάλα μου δεν ήταν αρκετό για τον γιο μου. Χρειαζόταν συμπλήρωμα.
Ξέσπασα σε κλάματα και κούνησα το κεφάλι μου. "Σχεδόν όλες οι γυναίκες είναι σε θέση να παράγουν αρκετό μητρικό γάλα" διαμαρτυρήθηκα, αλλά εκείνη με έκοψε λέγοντας:
"Σχεδόν όλες. Σκεφτείτε τη φόρμουλα σαν ένα φάρμακο, αν αυτό σας βοηθάει. Μπορούμε να αυξήσουμε τη δική σας παραγωγή γάλακτος και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε το θηλασμό, αλλά δεν θα παράγετε ποτέ αρκετό γάλα."
Ποτέ αρκετό. Μισούσα το γεγονός ότι δεν μπορούσα να θρέψω το μωρό μου. Αυτές οι λέξεις άρχισαν να ηχούν στο μυαλό μου κάθε φορά που του ετοίμαζα το γάλα – ποτέ αρκετό, δεν θα είσαι ποτέ αρκετή. Όταν δεν μπορούσα να ηρεμήσω το γιο μου αλλά τα κατάφερνε ο μπαμπάς, αυτό συνέβαινε γιατί ήμουν ανεπαρκής. Όταν αρρώσταινε τόσο σοβαρά που έπρεπε να τον πάμε στο νοσοκομείο, αυτό συνέβαινε γιατί ήμουν ανεπαρκής. Όταν η επιλόχειος κατάθλιψη με άφησε συναισθηματικά αποστασιοποιημένη και μουδιασμένη, αυτό συνέβη γιατί ήμουν ανεπαρκής.
Δεν ήμουν αρκετά καλή μητέρα και δεν μπορούσα να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου για ό,τι θεωρούσα ότι ήταν δική μου αποτυχία.
Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, παρόλο που περίμενα ο θηλασμός να εξελιχθεί με τον ίδιο, μέχρι την τελευταία στιγμή πως κάτι θα άλλαζε, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να θηλάσω. Το αίσθημα της ανεπάρκειας συνέχισε να κυριαρχεί. Τα μωρά μου μού ζητούσαν όλο και περισσότερα πράγματα. Ζητούσαν την προσοχή μου, τα χέρια μου, το μυαλό μου, αλλά εγώ φοβόμουν διαρκώς ότι δεν μπορούσα να τους προσφέρω αρκετά.
Ένιωθα χαμένη και αβέβαιη, ακόμα και μπροστά στα πιο απλά καθήκοντα. Δεν εμπιστευόμουν το ένστικτό μου, απεναντίας κάθε φορά που ξεσπούσε το χάος, κατέφευγα στο σύζυγό μου ή στο ίντερνετ. Σύγκρινα τον εαυτό μου με τις φίλες μου, που όλες τους έδειχναν τόσο χαρούμενες και άνετες με τα μωρά τους. Τελικά, πήγα για ψυχοθεραπεία και μου συνταγογράφησαν αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αγωνιζόμουν τόσο πολύ να τα βγάλω πέρα σε αυτόν το θεμελιώδη, ζωτικό ρόλο, από τη στιγμή που δεν είχα δυσκολευτεί στους άλλους τομείς της ζωής μου.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς αποφάσισα να σταματήσω να αφήνω το θηλασμό να με ορίζει ως μητέρα. Πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό ήταν θέμα επιβίωσης – με δύο παιδιά πλέον, δεν μπορούσα να ξοδεύω τον ίδιο χρόνο σε εμμονές και μίσος για τον εαυτό μου. Είχα υπερβολικά πολλά πράγματα να κάνω για να κολλάω στα ψεγάδια μου. Καθώς ξεκίνησα να προχωράω αγκομαχώντας και να αγωνίζομαι να αφήσω κάποια πράγματα πίσω μου, άρχισα σιγά σιγά να πιστεύω ότι η αξία μου η μητέρα καθοριζόταν από την αγάπη μου για τα παιδιά μου και όχι από τις επιτυχίες μου. Είδα τους γιους μου να μεγαλώνουν και να γίνονται ευτυχισμένοι και άρχισα να απολαμβάνω τις στιγμές του θηλασμού με το μικρότερό μου, χωρίς να μισώ τον εαυτό μου που θα ακολουθούσε το τάισμα με φόρμουλα.
Πριν από λίγες εβδομάδες, στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης του τρίτου παιδιού μου, όταν έβγαλα την μπλούζα μου και στάθηκα μπροστά σε μια σύμβουλο θηλασμού, τα ερωτήματα και οι ανασφάλειές μου επέστρεψαν δριμύτερα.
"Συμφωνώ με τις εκτιμήσεις που είχαν κάνει οι άλλοι σύμβουλοι" μου είπε εκείνη. "Έχετε όλες τις ενδείξεις του ανεπαρκούς αδενικού ιστού, και οι προηγούμενες αποτυχίες σας με το θηλασμό το επιβεβαιώνουν". Τίποτα δεν συγκρίνεται με το να σου λέει κάποιος ότι το στήθος σου είναι αισθητικά και λειτουργικά ανεπαρκές, παρόλο που πίστευα ότι ενώ θήλαζα το δεύτερο γιο μου είχα καταφέρει να το αποδεχτώ.
Το ξέρω ότι καθώς θα προσαρμόζομαι στην καθημερινότητα της ανατροφής τριών παιδιών, θα νιώθω ανεπαρκής από πολλές απόψεις και όχι μόνο από εκείνη της παραγωγής μητρικού γάλακτος. Δεν θα είμαι αρκετή για να διατηρώ το σπίτι καθαρό, για να ψυχαγωγώ κάθε παιδί όσο θα ήθελε, για να προσφέρω στο γάμο μου όσο χρόνο ελπίζω. Δεν θα κοιμάμαι αρκετά. Δεν θα έχω όλες τις απαντήσεις, όσα βιβλία μητρότητας κι αν διαβάζω ή όσες ώρες κι αν αφιερώνω σε άρθρα στο Ίντερνετ. Θα υπάρχουν στιγμές αμφιβολίας.
Αλλά η αξία μου δεν καθορίζεται από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου. Ίσως να μην είμαι σε θέση να δίνω στα παιδιά μου όλα όσα θα ήθελα, αλλά θα τους προσφέρω απλόχερα αγάπη».
Πηγή: lorrenlemmons.com