- Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσει η παράσταση «Μολυβένιος Στρατιώτης» στα παιδιά;
Η εποχή μας δίνει αξία σε πράγματα που αστράφτουν που είναι «όμορφα» και «τέλεια». Οι ατέλειές μας δεν αφορούν κανένα και πολλές φορές, δεν συγχωρούνται ούτε μέσα στην οικογένεια ούτε εκτός οικογένειας. Το μήνυμα αυτής της παράστασης είναι η αποδοχή της ζωής ως έχει και η αγάπη που αναδύεται από αυτή την αποδοχή. Μια αγάπη θεραπευτική, ένα θαυμάσιο άνοιγμα προς το συνάνθρωπό μας.
- Ποια είναι τα στοιχεία που μπορεί να μετατρέψουν ένα παραμύθι σε καλή παράσταση;
Η φαντασία του σκηνοθέτη, η γνώση της ψυχολογίας των παιδιών, και η συγκεκριμένη άποψη του διασκευαστή για το τι μηνύματα μεταφέρει το κάθε παραμύθι. Ύστερα βέβαια σημασία έχει αυτά τα μηνύματα να απεικονίζονται θεατρικά χωρίς διδακτικό ύφος ώστε τα παιδιά να συμμετέχουν αντί να δέχονται συμβουλές. Και τέλος το παραμύθι να γίνεται παραμυθένιο εικαστικά και να ντύνεται μουσικά και χορευτικά. Έτσι αρχίζει η μαγεία του θεάτρου.
- Τι σας κρατά δεμένη με το παιδικό κοινό;
Πιστεύω η παιδικότητα που υπάρχει μέσα μου, που κάπου φαίνεται να συναντάει τα παιδιά σε ένα ουδέτερο έδαφος όπου οι μεγάλοι περιέργως απουσιάζουν. Εκεί γίνεται επιτυχημένη η συνάντηση μας. Δεμένη και ίσως και δέσμια με κρατάει η ατέλειωτη αθωότητά τους. Αυτή η αθωότητα με συγκινεί, καθώς και η ανάγκη τους να βιώσουν τη μαγεία σε ένα άλλο επίπεδο λίγο πιο μακριά από το γήινο. Για κάποιο παράξενο λόγο αυτό το επίπεδο μου είναι πολύ οικείο.
- Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ... Αρκετές φορές η βορειοευρωπαϊκή παιδική λογοτεχνία είναι λίγο "σκοτεινή". Τι σας τράβηξε στον Μολυβένιο Στρατιώτη;
Με τράβηξε η απέραντη αγάπη των δύο ηρώων και η αυτοθυσία. Πρέπει να έχεις μεγάλη καρδιά για να θυσιάζεις τη ζωή σου για κάποιον άλλον. Η αληθινή αυτή αγάπη μεταλλάσει τα υλικά της δημιουργίας και τα κάνει να αλλάζουν μορφή. Οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι, τα παιδιά που αγαπιούνται από τους γονείς τους αποκτούν γερές συναισθηματικές βάσεις που αργότερα θα τους χρειαστούν για να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Το στοιχείο του «σκοτεινού» υπάρχει στη ζωή. Το έχουμε μέσα μας. Θα ήταν αφελές να υποκρινόμαστε πως δεν υπάρχει η να το κρύβουμε από τα παιδιά μας. Καλύτερα να το δουν με τα μάτια τους για να διαλέξουν το φωτεινό και να ταυτιστούν μαζί του. Έτσι αρχίζει η διαδικασία που λέγεται «Γνώθι σ’ αυτόν».