Πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα...
Ποιος δεν θα ‘θελε να ξαναγίνει παιδί, έστω και για λίγο. Να αφήσει πίσω όλες τις σκοτούρες των μεγάλων και να τις ανταλλάξει με τα παιδικά του «βάσανα» που ξέρει πλέον πως δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα ακολουθούν. Να βιώσει και πάλι εκείνη την ανεμελιά, εκείνη την παιδική ορμή που σαρώνει όλα τα «πρέπει» και τα «μη» χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και να μη βλέπει τα παιδιά του να στερούνται αυτή την ανεμελιά, επειδή έτυχε να γεννηθούν σε λάθος εποχή, σε μια εποχή που στήνει στον τοίχο την αθωότητα και τον αυθορμητισμό…
Στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία...
Ποιος δεν θα ‘θελε να κάτσει για λίγο στο παλιό του θρανίο, να χαράξει και πάλι επάνω τ’ όνομά του ή να γράψει με μαρκαδόρο το αγαπημένο του στιχάκι, κια ς τρέμει μην τον πάρει χαμπάρι ο δάσκαλος και τον μαλώσει. Να πειράξει τον μπροστινό του, να χαζολογήσει με τον διπλανό του και να ανταλλάξει ματιές με το πρόσωπο που θα ‘θελε να φλερτάρει, αλλά δεν ξέρει ακόμη πώς. Όλα αυτά, δηλαδή, που τα παιδιά μας δεν θα μπορέσουν να κάνουν φέτος, αναγκασμένα όπως είναι να κοιτούν τους άλλους με καχυποψία και φόβο…
Με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία...
Ποιος δεν θα ‘θελε να ξαναβρεθεί με τους ανθρώπους που περνούσε τόσες ώρες κάθε μέρα, ακόμη και μ’ εκείνους που δεν τα πηγαίνανε και τόσο καλά. Να τρέξουν, να παίξουν και να γελάσουν με την καρδιά τους, να σκαρώσουν φάρσες και ζαβολιές, να κυλιστούν στα χώματα, να μαλώσουν για κάτι χαζό και την επόμενη μέρα να παίζουν πάλι αγκαλιά. Κι αν μοιάζει αδύνατο, ας ευχηθούμε τουλάχιστον να το ξαναζήσουν σύντομα τα παιδιά μας, να είναι και πάλι ανέμελα κι ας σκαρώνουν ακόμη περισσότερες σκανταλιές!
Και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα…
Ποιος δεν θα ‘θελε να ξαναδει τους καθηγητές του, τους ανθρώπους που πάσχιζαν κάθε μέρα να του διδάξουν, όχι μόνο την «ύλη», αλλά την ίδια τη ζωή και τις αξίες που πρέπει να μας διέπουν ως ανθρώπους και πολίτες. Που ήταν αυστηροί, αλλά δίκαιοι και κάπου κάπου άφηναν και μερικές αταξίες να περνούν στο ντούκου γιατί ήξεραν καλά πως «έτσι είναι τα παιδιά». Όλ’ αυτά, δηλαδή που οι σημερινοί δάσκαλοι είναι αναγκασμένοι να βάλουν στην άκρη, σε μια εποχή που τους θέλει αστυνόμους περισσότερο παρά παιδαγωγούς...
Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα!
Και πώς να τ’ αλλάξεις, αλήθεια! Αυτό που ζήσαμε εκείνα τα χρόνια είναι μοναδικό και δεν λέγονται τυχαία τα καλύτερ μας χρόνια. Στο τραγούδι της, η Αννούλα το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο: «μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας κι οι στιγμές οι πιο γλυκές...» Πώς, λοιπόν, να μην αναρωτηθείς αν τα παιδιά μας δεν χάνουν ένα μεγάλο μέρος απ’ τις πιο γλυκιές στιγμές της ζωής τους. Και να μη νιώσεις πως οφείλεις να τους τις εξασφαλίσεις, μαζί με την αθωότητα και την ανεμελιά που δικαιωματικά τους ανήκουν!