«Πεθερούλα μου, οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή σε είχα φοβηθεί πάρα πολύ. Πριν καν σε γνωρίσω, πριν πούμε δυο κουβέντες, πριν ανταλλάξουμε ένα βλέμμα… η ιδέα σου και μόνο μου έφερνε αναστάτωση και άγχος.
Τότε, δεν μπορούσα να το εξηγήσω, τώρα όμως ξέρω γιατί μου συνέβαινε αυτό – γιατί συμβαίνει σε πολλές νύφες εκεί έξω.
Αιτία είναι όλα αυτά τα στερεότυπα που θέλουν τις πεθερές να είναι μέγαιρες για τη νύφη τους, ακόμη κι αν είναι άγγελοι για όλους τους άλλους. Είναι και όσα μπορεί να πέρασαν οι μανάδες μας απ’ τις δικές τους πεθερές – στη δική μου περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Είναι, όμως, και όσα μας λέει ο περίγυρός μας και κάθε καλοθελητής πως τάχα πρέπει “να προσέχουμε” και όλες εκείνες οι φιλικές παραινέσεις να μην “είμαστε αφελείς”, να μην “ξανοιγόμαστε πολύ”, να μην της “δίνουμε θάρρος” κ.ο.κ.
Το ξέρω ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τέτοιες αυθαίρετες “συμβουλές” τοις μετρητοίς, αλλά ο φόβος για το άγνωστο και το άγχος του γίνεις αποδεκτή απ’ την οικογένεια του ανθρώπου που αγαπάς θολώνει πολλές φορές την κρίση σου.
Γι’ αυτό και χαίρομαι διπλά που μίλησα εγκαίρως με τον σύντροφό μου, τον γιόκα σου, ζητώντας του να με βοηθήσει να ξεπεράσω αυτή τη συστολή που ένιωθα μαζί σου. Χαίρομαι γιατί έτσι, όχι μόνο ανακάλυψα πόσο λάθος έκανα, αλλά απόκτησα ακόμη έναν δικό μου άνθρωπο, ένα αληθινό στήριγμα και μια παντοτινή φίλη.
Το κατάλαβα ακόμη περισσότερο όταν έχασα τη μητέρα μου κι ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ήταν ο άνθρωπος που με στήριξε όσο κανείς στη ζωή και δεν ήμουν έτοιμη να τη δω να φεύγει για το αιώνιο ταξίδι. Χρειαζόμουν κάποιον να μιλήσει στην ψυχή μου, να με παρηγορήσει και να μου διώξει την αίσθηση ότι κουβαλάω πλέον ένα κενό που μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει.
Εσύ ήξερες τι περνούσα – είχες χάσει τον άντρα σου πολύ νέα – και έσπευσες να μου δώσεις την μητρική αγκαλιά που έψαχνα, να μου υπενθυμίσεις ότι οι άνθρωποι που “φεύγουν” μένουν ζωντανοί στην καρδιά μας και το συναίσθημα ότι αυτή έχει “αδειάσει” είναι κάτι περαστικό.
Από τότε γίναμε αχώριστες και η σχέση μας είναι από τα πιο αναπάντεχα και ομορφότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί ποτέ. Ταυτόχρονα, είσαι η τέλεια γιαγιά για τα μικρά μου – που, δυστυχώς, δε γνώρισαν τη άλλη γιαγιά τους – και η εξισορροπητική δύναμη που χρειαζόμαστε κάθε φορά που η κούραση μας καταβάλλει και η σχέση μας περνά... κλυδωνισμούς.
Με λίγα λόγια, ο φόβος που ένιωθα πριν σε γνωρίσω δεν ήταν μόνο αβάσιμος, αλλά παρα λίγο να με οδηγήσει στο μεγαλύτερο λάθος μου: να μην σε αφήσω να γίνεις φίλη μου κι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.»