«Κάποια στιγμή, όταν είχαμε κλείσει κάπου 3 χρόνια ως ζευγάρι με τον άντρα μου, μου ζήτησε να γνωρίσει τους δικούς μου, αλλά να γνωρίσω κι εγώ τους δικούς του. Δεν ξέρω για ‘κείνον, αλλά εμένα τότε με έλουσε κρύος ιδρώτας. Όχι μόνο γιατί ήξερα πόσο κοντά είναι με τη μητέρα και την αδερφή του (ο πατέρας του είχε πεθάνει), αλλά κι επειδή η φουκαριάρα η μάνα μου είχε περάσει τα πάνδεινα με τη γιαγιά μου κι εγώ είχα αναπτύξει μια φοβία με τις... πεθερές.
Επιπλέον, τον αγαπούσα πολύ και ήθελα την “έγκρισή” τους πάση θυσία. Τι έπρεπε να κάνω όμως; Έπρεπε να αλλάξω κάτι επάνω μου όσο είχα καιρό; Να σουλουπωθώ λίγο περισσότερο (ήμασταν σε μια φάση της ζωής μας που δε δίναμε πολύ σημασία στην εικόνα μας); Υπερβολές θα μου πείτε… ε, λοιπόν, αυτό μου είπε κι εκείνος κι ήγταν τόσο άνετος μ’ αυτή τη συνάντηση που με χαλάρωσε κι εμένα.
Ώσπου, η μέρα ήρθε και πήγαμε μαζί να συναντήσουμε τη μητέρα, την αδερφή του και τον γαμπρό του σ’ ένα ταβερνάκι κοντά στο σπίτι τους, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Για να μην πάω με άδεια χέρια, έψησα το αγαπημένο μου κέικ καρότου και το αμπαλάρισα σαν να είναι ζαχαροπλαστείου.
Σε γενικές γραμμές είχα ηρεμήσει, αλλά το τρακ της πρώτης γνωριμίας επέμενε. Θα τους έκανα καλή εντύπωση ή θα παρέμεναν επιφυλακτικοί; Θα είχαμε κάτι να συζητήσουμε ή θα ήταν αμήχανα; Θα μπορούσα να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου ή το στομάχι μου θα έμενε κόμπος όπως εκείνη τη στιγμή;
Τσάμπα ανησυχούσα... Η υποδοχή που μου επιφύλαξαν ήταν τόσο ζεστή που ένιωσα αμέσως λες και βρίσκομαι στο τραπέζι της οιικογένειάς μου. Και πιο εγκάρδια απ’ όλους ήταν η μαμά του, η μέλλουσα πεθερά μου, δηλαδή – αφού τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμασταν.
Εκείνο το τραπέζι ήταν μια απ’ τις ομορφότερες βραδιές της ζωής μου και η βραδιά που όλοι οι φόβοι που είχα για τις πεθερές κατέρρευσαν μονομιάς με λίγες γλυκιές κουβέντες και την σιωπηλή υπόσχεση μιας όμορφης σχέσης, βασισμένης στην αγάπη μας για τον ίδιο άνθρωπο, αλλά και την καλή εντύπωση που σχηματίσαμε η μία για την άλλη.
Τι κι αν μέχρι να παντρευτούμε άκουσα τα μύρια όσα από φίλους και γνωστούς, πως τάχα τα πεθερικά δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο μετά τον γάμο. Η διάψευση ήταν πανηγυρική.
Για να καταλάβετε πόσο έξω έπεσαν όλοι, με την πεθερά μου χτίσαμε μια σχέση πολύ διαφορετική απ’ όλες τις αντίστοιχες που είχα δει στη ζωή μου. Χτίσαμε μια αληθινή φιλία και τολμώ να πω πλέον ότι είμαστε κανονικές κολλητές. Περνάμε χρόνο μαζί, κάνοντας βόλτες ή πίνοντας καφεδάκι, μιλάμε στο τηλέφωνο σχεδόν κάθε μέρα και ανταλάσσουμε συμβουλές για όλα. Ακούγεται απίστευτο κι όμως, αν και μεγαλύτερη, με ακούει ειλικρινά και με προσοχή, σαν να έχει να μάθει από μένα – μην με παρεξηγείτε, λατρεύω τη μάνα μου, αλλά να δεχτεί συμβουλές από μένα… με τίποτα!
Και το καλύτερο; Η σχέση αυτή λειτούργησε ευεργετικά για τον γάμο μου σε κάθε δύσκολη στιγμή, απο αυτές που περνάνε όλα τα ζευγάρια.
Πώς λοιπόν να μην είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που μου χάρισε η ζωή εκεί που δεν το περίμενα: να έχω για πεθερά μου μια αληθινή και παντοτινή φίλη!»