«Προσπαθούσαμε να συλλάβουμε για δυο χρόνια κι έτσι όταν τα καταφέραμε ήταν μια στιγμή μοναδική, από αυτές που σου αλλάζουν τη ζωή. Ήμασταν σε διακοπές, στην Ιταλία, και αρχίσαμε να χορεύουμε και οι δύο στο μπάνιο με ενθουσιασμό – εκείνη την ώρα, το ενδεχόμενο μιας αποβολής δεν υπήρχε καν στο μυαλό μας.
Ένιωθα επιτέλους έτοιμη να φτιάξω οικογένεια – είχα μεγαλώσει πραγματικά.
Καθώς οι μέρες περνούσαν, τα πρώτα σημάδια της εγκυμοσύνης με πλημμύρισαν με πρωτόγνωρα συναισθήματα χαράς – η μεταλλική γεύση στη γλώσσα, τα πρησμένα στήθη, η απίστευτη κούραση. Θυμάμαι να μην μπορώ να σηκωθώ καν απ’ την ξαπλώστρα, νιώθωντας ότι το μωρό τραβά όλη μου την ενέργεια. Και είναι μια κούραση πολύ διαφορετική από τη συνηθισμένη, μια ακαταμάχητη ανάγκη να ξεκουράζεσαι καθώς το μωρό μεγαλώνει.
Το συναίσθημα ήταν υπέροχο! Κυοφορούσα μια νέα ζωή και είχα πλέον τη δική μου οικογένεια. Άρχισα να γράφω λίστες με πιθανά ονόματα και να μοιράζομαι την εμπειρία με τους φίλους που φιλοξενούσαμε στο σπίτι που νοικιάζαμε. Αγόρασα και συμπληρώματα φυλλικού οξέως από την διπλανή κωμόπολη και υποσχέθηκα να κόψω τα λιπαρά τυριά.
Ήμασταν νιόπαντροι και όταν επιστρέψαμε από τις διακοπές, το σπίτι μας δεν ήταν έτοιμο. Μέναμε προσωρινά σε μια γκαρσονιέρα και νιώθαμε ήδη πολύ στριμωγμένοι.
Κάποια στιγμή, ο άντρας μου έλειψε εκτός πόλης για δουλειά κι εγώ, για κάποιο λόγο, απομονώθηκα στο σπίτι για κάμποσες μέρες. Μια μέρα, μπουχτισμένη απ’ την απραξία και τη μοναξιά, πήγα στο πάρτι κάποιων φίλων μας. Εκεί, ήπια ακριβώς δύο ποτηράκια κρασί και κάπνισα δύο τσιγάρα.
Το άλλο πρωί, ο ουρανός ήταν κατάμαυρος απ’ τα σύννεφα κι εγώ ένιωσα πως το σύμπαν μου έστελνε ένα κακό σημάδι.
Στις 12 εβδομάδες, βρέθηκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο νοσοκομείου. Εκεί, ο γιατρός άλειψε με τζελ την κοιλιά μου κι άρχισε να περιφέρει επάνω της το εργαλείο του υπέρηχου. Καθώς κοιτούσε συνοφρυωμένος την οθόνη, άρχισα να ανησυχώ. Γιατί τέτοιο ύφος; Γιατί δεν μιλούσε; Γιατί δεν άκουγα καρδιά;
“Το μωρό είναι νεκρό”, μας είπε και μας έδειξε το ακίνητο έμβρυο που, κατά την εκτίμησή του, είχε πεθάνει 4 εβδομάδες νωρίτερα. Για έναν ολόκληρο μήνα, κουβαλούσα μέσα μου ένα νεκρό μωρό και δεν είχα την παραμικρή ιδέα.
Ο άντρας μου δάκρυσε, αλλά εγώ δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω. Είχαμε πάθει σοκ, μα ο γιατρός έμεινε απαθής. Ο άντρας μου μου κράτησε σφιχτά το χέρι. Είχαμε χάσει το πρώτο μας παιδί. Ήταν μια διαπίστωση τρομαχτική και το συναίσθημα απαίσιο, πόσο μάλλον που το νεκρό μωρό μας ήταν ακόμη μέσα μου.
Έξω στο δρόμο, σταμάτησα σε μια διάβαση κι έκλαψα ασυγκράτητα κι εγώ δεν ξέρω για πόση ώρα. Ο άντρας μου με αγκάλιασε και αν δεν το είχε κάνει, ίσως και να ριχνόμουν μπροστά σε κάποιο αμάξι. Τόσο χάλια ένιωθα με τον εαυτό μου.
Ακόμη πιο επίπονη ήταν η στιγμή που έπρεπε να κάτσω σε μια αίθουσα αναμονής γεμάτη από χαρούμενες εγκύους που περίμεναν να δουν τον γιατρό ή τη μαία τους. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχει μια διαφορετική αίθουσα αναμονής για γυναίκες που μόλις έμαθαν ότι το μωρό τους πέθανε.
Ο γιατρός μου εξήγησε ότι έπρεπε να αποφασίσω αν θα αφήσω την αποβολή να γίνει φυσικά ή θα κάνω απόξεση. Δύο μέρες μετά, ένιωσα τι είναι οι πόνοι της γέννας. Μου έδωσαν ένα χάπι – ηρεμιστικό ή παυσίπονο – και με έβαλαν αναίσθητη στο χειρουργείο για να καθαρίσουν τη μήτρα μου. Ένιωθα γελασμένη απ’ τη ζωή, τη μία μέρα ήμουν μια μέλλουσα μητέρα και την άλλη όχι πια. Κανείς δεν μου είπε τίποτα για το πώς να το ξεπεράσω ούτε αν πρέπει να δω κάποιον ειδικό.
Η μητέρα μου που μένει μακριά, μου τηλεφώνησε μόλις επέστρεψα σπίτι. Δεν το συνηθίζει, αλλά εκείνη τη φορά έκλαψε και με παρηγόρησε. Πέρα από αυτό, κανείς δεν μας είπε μια κουβέντα παρηγοριάς κι εμείς δεν ξέραμε καν σε ποιον να μιλήσουμε γι’ αυτό. Ο φόβος μήπως δεν ξανασυλλάβω άρχισε να με κυριεύει.
Φυσικά, δεν ήξερα τότε πως 1 στις 4 εγκυμοσύνες καταληγουν σε αποβολή, το 75% των οποίων συμβαίνει στο πρώτο τρίμηνο. Τις πρώτες 12 εβδομάδες, έχεις 15% πιθανότητες να χάσεις το παιδί σου. 20% αν είσαι μεταξύ 35 και 39. Εγώ ήμουν 37. Έχοντας άγνοια για όλα αυτά, ένιωθα σαν αποτυχημένη και κακή μητέρα – κι ας μην είχα γεννήσει ποτέ.
Με την παρότρυνση και την οικονομική συμβολή του πατέρα μου, φύγαμε για ολιγοήμερες διακοπές και, μακριά απ’ το σπίτι, χαλάρωσα λιγάκι. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή, αφού δεν είχα ιδέα για ομάδες υποστήριξης ή ειδικούς που μπορούσαν να με βοηθήσουν. Κανείς δεν μου είπε ποτέ τίποτα.
Ευτυχώς, λίγο αργότερα, ένας φίλος γιατρός μου έδωσε να καταλάβω ότι το λάθος δεν ήταν δικό μου. Μετά από τόσον καιρό που πίστευα ότι εκείνο το πάρτι, τα τσιγάρα, το κρασί και η γενικότερη αρνητική μου διάθεση ευθύνονταν για αυτό που μας βρήκε, είδα τα πράγματα πιο καθαρά.
Κατάλαβα ότι οι περισσότερες αποβολές πριν τις 12 εβδομάδες οφείλονται σε κάποια γεννετική ανωμαλία. Μου επισήμανε ότι ακόμη και γυναίκες που είναι εθισμένες στην ηρωίνη γεννάνε υγιή παιδιά, οπότε δεν θα ‘πρεπε να το αποδίδω σε λίγο κρασί και δύο τσιγάρα.
Άρχισα τότε να λέω τι μου συνέβη στις φίλες μου και αιφνιδιάστηκα όταν κατάλαβα πόσες είχαν περάσει ακριβώς το ίδιο – κάποιες περισσότερες από μία φορές. Και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν είχε να κάνει με κάτι που έκανα ή δεν έκανα. Παρ’ όλ’ αυτά, εκείνο το συναίσθημα της ενοχής δεν έχει σταματήσει εντελώς να με στοιχειώνει.
Μετά από εκείνους τους δύο απελπιστικούς μήνες, ξύπνησα ένα πρωί και ζήτησα απ’ τον άντρα μου να ξαναπροσπαθήσουμε. Αυτή τη φορά κάναμε παράλληλα κάποιες θεραπείες για ν’ αυξήσουμε τις πιθανότητες, ακολουθήσαμε μια υγιεινή διατροφή και μέσα σε ένα δίμηνο ήμουν έγκυος ξανά. Δεν ξέρω αν βοήθησαν όλα ή κάποιο από αυτά που κάναμε, αλλά είχα συλλάβει και ήμουν ευτυχής.
Και ξέρω πια, ότι οι γυναίκες που αποβάλλουν χρειάζονται περισσότερη υποστήριξη. Και αν δεν την έχουν πρέπει να την αναζητήσουν είτε σε σχετικούς οργανισμούς είτε σε διαδικτυακές κοινότητες γυναικών.
Με τον δύσκολο τρόπο, έμαθα πως όταν μοιραστείς την περιπέτειά σου, καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνη. Κι αυτό σε βοηθάει πάρα πολύ!»