«Τα παιδιά, μας δείχνουν από νωρίς τι ενήλικες θα γίνουν! Στέλνουν από νωρίς τα σημάδια τους, αλλά εμείς με ένα "παιδί είναι ακόμα" πάμε παρακάτω, νομίζοντας πως τα προβλήματα θα φύγουν, μια μέρα με τρόπο μαγικό...
Όμως ένα παιδί...:
που είναι θυμωμένο θα γίνει ένας νευρικός ενήλικας...
που χτυπάει, θα λύνει τις διαφορές του με βία...
που βαριέται, θα συνεχίσει να το κάνει και ως μεγάλος...
που είναι ντροπαλό, θα του λείπει το θάρρος...
που είναι απόμακρο, θα ζει μοναχικά...
που δεν μοιράζεται, θα τα θέλει όλα δικά του...
που δεν εκφράζεται, θα είναι πάντα κλεισμένο στον εαυτό του...
που δεν συγχωρεί, θα ζει με τον θυμό...
που είναι μελαγχολικό, θα έχει μέσα του θλίψη...
Πρέπει να παρατηρούμε καλύτερα τα παιδιά μας και να μην προσπερνάμε τα μηνύματα που μας στέλνουν.
Να δώσουμε αγάπη στο θυμωμένο παιδί και σε αυτό που χτυπάει, παραπάνω στοργή!
Σε αυτό που βαριέται, να δώσουμε υποχρεώσεις και κίνητρα!
Στο ντροπαλό παιδί, να δείξουμε οτι πιστεύουμε σε αυτό και το απόμακρο να το κοινωνικοποιήσουμε!
Σε αυτό που δεν μοιράζεται, να του δείξουμε την ομορφιά του να δίνεις και σε αυτό που δεν εκφράζεται, να βρούμε τρόπους να το ξεκλειδώσουμε!
Σε αυτό που δεν συγχωρεί, να του μάθουμε τη συγνώμη με το να του την ζητήσουμε και στο μελαγχολικό παιδί, να δώσουμε χρόνο, παιχνίδι και χαρά!
Η ευθύνη είναι δική μας και είναι κρίμα να βασανίζονται μεγαλώνοντας με πράγματα που μας τα "είπαν" νωρίς!»